NICK CAVE AND THE BAD SEEDS ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ
Έχει περάσει περίπου ένας μήνας από την εμφάνιση του Nick Cave και του συγκροτήματος του στη Θεσσαλονίκη και ο απόηχος της παραμένει έντονος. Ο πενηντάχρονος πλέον Aυστραλός «πρίγκιπας του σκότους» απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι παραμένει ένας εξαιρετικός performer πάνω στη σκηνή συνεπικουρούμενος από μια σπουδαία μπάντα που έχει και την εμπειρία αλλά και την μουσική υπόσταση για να «συνοδεύσει» τον απρόβλεπτο Nick στις επικίνδυνες ατραπούς του. Ντυμένος με ένα μαύρο κοστούμι και ένα country άσπρο πουκάμισο και με το χαρακτηριστικό μουστάκι ο Cave εμφανίστηκε στη σκηνή παρουσιάζοντας στο πρώτο μέρος της συναυλίας τραγούδια από το καινούριο άλμπουμ του «Dig Lazarus Dig». Το κοινό ιδιαίτερα ζεστό ξεσπούσε σε χειροκροτήματα και σε φωνές επιδοκιμασίας για το καινούριο υλικό που πρόσφατα μας παρουσίασε ο καλλιτέχνης, κάτι που αποδεικνύει ότι ακόμα και στις μέρες μας ο Cave εξακολουθεί να γράφει τραγούδια που μπορούν να συγκλονίζουν όχι μόνο τους παλιούς συνοδοιπόρους του, αλλά και τα νέα παιδιά. Καθώς μάλιστα «προχωρούσε» η συναυλία και παρουσιάστηκαν τραγούδια -σταθμοί στην πορεία του (αναφέρω τα «Straight to you», «Let love In», «Mercy Seat», «TheWeeping Song» κ.α.) ο ενθουσιασμός ειδικά στο δεύτερο μέρος της συναυλίας έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα , κάνοντας και τον πληθωρικό Nick να βρίσκεται σε μεγάλα κέφια αστειευόμενος διαρκώς με το κοινό και δείχνοντας σαφώς πιο cool και περισσότερο «σίγουρος» επάνω στη σκηνή. (Ο «συν-αγωνιστής» Πέτρος Αλμπάνης σας παραθέτει κάποιες φωτογραφίες και κάποια videos από το event).
Εν κατακλείδι για μένα προσωπικά- επειδή λόγω κάποιων προσωπικών συγκυριών δεν είχα μπορέσει να απολαύσω τον Cave σε προηγούμενες επισκέψεις του στη χώρα μας- η συναυλία ήταν η εκπλήρωση ενός εφηβικού πόθου και ευτυχώς δεν απογοητεύτηκα αλλά αντιθέτως ένοιωσα για μια ακόμη φορά τόσο οικεία με τις «σκοτεινές ιστορίες» του Nick και των Bad Seeds. Φεύγοντας από την Μονή Λαζαριστών μαζί με τον φίλο Πέτρο ένιωσα ένα αίσθημα πληρότητας και ικανοποίησης αλλά και μια μελαγχολία γιατί δυστυχώς μένοντας σε μια επαρχιακή πόλη όπως είναι η Κοζάνη και με τη μουσική πραγματικότητα που επικρατεί, οι συναυλίες τέτοιων καλλιτεχνών «λειτουργούν» σαν μια απόδραση από τον μίζερη μικροαστική αισθητική που έχει περικυκλώσει τα πάντα στο μικρόκοσμο της πόλης μας. Όμως αυτή την συζήτηση ίσως την κάνουμε σε κάποιο άλλο post όταν θα έχουν περάσει οι ζέστες του καλοκαιριού και όλα θα πάρουν τους «κανονικούς» τους ρυθμούς. Και στην Κοζάνη όποιος δεν είναι «κανονικός» απλά οδεύει με μαθηματική ακρίβεια…στο βασίλειο της γραφικότητας! Αθάνατη Ελληνική επαρχία καλό καλοκαίρι!
Νίκος Γκουτζιομήτρος
