Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΙΝ ΒΑΡΓΚΑ
(KATALIN VARGA)
Σκηνοθεσία: Πίτερ Στρίλαντ
Παίζουν: Χίλντα Πέτερ, Τίμπορ Πάλφι, Νόρμπερτ Τανκό
Διάρκεια: 82’
Σινεμά «auter» μετά από καιρό. Χιλίων καρατίων. Ατόφιο, αινιγματικό, αυθεντικό. Πόσοι θα δουν άραγε το εξαιρετικό αυτό, μικρό το δέμας μεν, υψηλής καλλιτεχνικής στάθμης δε,φιλμ. Ελάχιστοι. Ας μη γελιόμαστε. Δεν ανήκει σε καμία καλά αμπαλαρισμένη φιλμική φανφάρα-κατασκευή του marketing. Απ’ τη ρακένδυτη Ρουμανία προερχόμενο της ακμάζουσας κνηματογραφίας. Με budget μόλις 30000 ευρώ.
Η Katalin εκδιωγμένη απ' τον σύζυγο της, όταν μαθαίνει ότι το παιδί τους δεν είναι δικό τους, παίρ-νει το γιο της και μ' ενα άλογο διασχίζει τα βουνά της Τρανσυλβανίας. Αναζητά τον πραγματικό πατέρα του, σκοπεύοντας να τον εκδικηθεί, καθώς είναι υπαίτιος για τη μελανότερη στιγμή της ζωής της. Το ντεμπούτο του Βρετανού Στρίκλαντ σφύζει από υγεία. Κινηματογραφική. Με ισχυρό όπλο την αφήγηση και τις συνιστώσες της: εξιστόρηση και εικονογράφηση. Με αρωγό το υποδειγματικής οικονομίας μοντάζ. Το πράσινο τοπίο της Τρανσυλβανίας παγιδεύεται από το φακό του Μαρκ Γκιόρι, γεμίζοντας επιβλητικά το πανί και κρατώντας μια απειλητική αοριστία στην εξέλιξη του φιλμ. Ο δημιουργός κινηματογραφεί μια σπουδή πάνω στο χρονικό ενός βιασμού και μιας αναπόφευκτης τιμωρίας. Με συνειδητή ασάφεια στις έννοιες θύτης και θύμα, σκαρώνει ένα σαρδόνιο παιχνίδι εναλλαγής στοιχείων δίνοντας την αίσθηση πως βρισκόμαστε σ’ άλλο αιώνα. Συνδέει έτσι την ανάγκη για τιμωρία με την πρωτόγονη φύση του ανθρώπου. Στο βουκολικό σκηνικό εκδίκησης, όπου ο σκηνοθέτης συναντά τον Ντοστογιέφσκι, δεν υπάρχουν ιδανικοί χαρακτήρες. Όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Η Καταλίν προφασίζεται την αδικία που έχει διαπραχθεί εις βάρος της ως κίνητρο των πράξεων της. Βουτά στο χριστιανικό άλλοθι, απαραίτητο για να αυτοδικήσει ελεύθερα. Ο ατελής άνθρωπος από δω η παραδεισένια φύση από εκεί. Όλα θεϊκά δημιουργήματα. Ο βιασμός παρέκκλιση της φύσης. Η Καταλίν εκτελεί το θέλημα του Θεού. Αποκαθιστά την ισορροπία. Το τίμημα βαρύ. Πρέπει να πληρώσει γιατί παρέκκλινε. Μάθημα για ντόπια κινηματογραφικά μειράκια το καθηλωτικό 5λεπτο μονόπλανο μέσα σε μια βάρκα με την Κάταλιν να εξιστορεί στον βιαστή της και στην ανυποψίαστη γυναίκα του, το βιασμό της…
Αξιολόγηση: ****
(Π.Α.)
Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010
Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010
Επικαιρότητα...5
Σινε-ματιές στον κόσμο από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Για 12η χρονιά το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης γιορτάζει την απρόβλεπτη, σε διαρκή αναμόρφωση, τέχνη του ντοκιμαντέρ. Αισίως λοιπόν φτάσαμε στον αριθμό 12 για μια διοργάνωση, υπό τη μπαγκέτα του Δημήτρη Εϊπίδη, που αναζητά τις εικόνες της κοινωνικής, πολιτικής και πάνω από όλα ανθρώπινης πραγματικότητας του νέου αιώνα, που λειτουργούν ως εφαλτήριο για περιπετειώδεις κινηματογραφικές περιπλανήσεις. Από 12 έως 21 Μαρτίου σε 7 αίθουσες (2 στο Ολύμπιον, 4 στο Λιμάνι, 1 στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ). Συνοδοιπόροι σε τούτη τη γιορτή των εικόνων, οι όποιοι ανήσυχοι θεατές που πληθαίνουν χρόνο με το χρόνο, γεγονός που αποδεικνύει, τόσο το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τις ταινίες τεκμηρίωσης, όσο και την καθιέρωση του Φεστιβάλ στη συνείδηση επαγγελματιών και κοινού ως ένα απ’ τα σημαντικότερα του χώρου.
Η φετινή ευρηματική αφίσα του Φεστιβάλ (γεμάτη καρφιά) επιζητά να αναδείξει την ι-σχύ που διαθέτουν οι εικόνες, όταν κατορθώνουν να κινητοποιήσουν υπνωτισμένες συ-νειδήσεις και να διεισδύσουν σε θέματα ανέγγιχτα μέχρι σήμερα. Στο φετινό πολυσυλλε-κτικό μαραθώνιο των 189 ντοκιμαντέρ μπορεί να ταξιδέψει κανείς στις ποιητικές εικόνες του Κριστόφ Κισλόφσκι (μεγάλο αφιέρωμα στα ντοκιμαντέρ του σπουδαίου Πολωνού δημιουργού) και του Γιόρις Ίβενς (πλήρης ρετροσπεκτίβα στο έργο του Ολλανδού σκηνοθέτη), στο σύγχρονο πολωνικό ντοκιμαντέρ, στα νερά του Αιγαίου και των ανθρώπινων ιδιαιτεροτήτων του, σε «Αφρικανικές ιστορίες» για τον αγώνα επιβίωσης των λαών της, σε φιλμάκια για την άγνωστη Βόρεια Κορέα των 23 εκατομμυρίων. Οι «πρόκες» των εικόνων δε σταματούν μόνο εκεί. Σινεμά τεκμηρίωσης με «Οψεις του κόσμου» από την Κίνα έως την Αργεντινή και από τη Σιβηρία μέχρι την Κούβα, «Μικρές αφηγήσεις» για βιοτεχνίες μωρών στην Ινδία, «Παιδιά που δεν παίζουν», αφηγήσεις με «bi» νεαρούς στις ΗΠΑ, «Μπίζνες με αγόρια» στην Ασία, ιστορίες με εθισμένους Αφγανούς χρήστες ηρωίνης, μουσικά ντοκιμαντέρ, καταγγελίες αθλητικές. Και φυσικά η καθιερωμένη πλέ-ον ενότητα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα, Αν-θρώπινα Δικαιώματα, η οποία πραγματοποιείται σε συνεργασία με την Διεθνή Αμνηστία.
Αλλά εκτός από ντοκιμαντέρ, στο κινηματογραφικό αυτό μωσαϊκό, χωράνε και συζητήσεις, ημερίδες και εργαστήρια. Με ελεύθερη είσοδο. Από τη συζήτηση για «Ηθικά διλήμματα στην ψηφιακή εποχή» και την ημερίδα για την πρόσφατη Παγκόσμια Διάσκεψη για το Περιβάλλον στην Κοπεγχάγη, μέχρι το 2ο ετήσιο διεθνές συνέδριο Ντοκιμαντέρ από το αντίστοιχο ευρωπαϊκό Δίκτυο και το ενδιαφέρον εργαστηριακό σεμινάριο για τη δημιουργία διαδραστικών ντοκιμαντέρ με τη χρήση του διαδικτύου. Επιπλέον οι καθιε-ρωμένες εκθέσεις φωτογραφίας, η ατομική του Νύσου Βασιλόπουλου στο Μουσείο Φω-τογραφίας και η συλλογική «Με το βλέμμα στον κόσμο» σε συνεργασία με το κολέγιο Ανατόλια. Ξεχωριστή θέση κατέχουν οι παιδικές προβολές για μαθητές Α’ & Β’ θμιας εκπαίδευσης (ελεύθερη είσοδο) και το πάρτι με τον Γιάννη Αγγελάκα.
(Π.Α.)- www.forfree.gr/thess/
Για 12η χρονιά το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης γιορτάζει την απρόβλεπτη, σε διαρκή αναμόρφωση, τέχνη του ντοκιμαντέρ. Αισίως λοιπόν φτάσαμε στον αριθμό 12 για μια διοργάνωση, υπό τη μπαγκέτα του Δημήτρη Εϊπίδη, που αναζητά τις εικόνες της κοινωνικής, πολιτικής και πάνω από όλα ανθρώπινης πραγματικότητας του νέου αιώνα, που λειτουργούν ως εφαλτήριο για περιπετειώδεις κινηματογραφικές περιπλανήσεις. Από 12 έως 21 Μαρτίου σε 7 αίθουσες (2 στο Ολύμπιον, 4 στο Λιμάνι, 1 στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ). Συνοδοιπόροι σε τούτη τη γιορτή των εικόνων, οι όποιοι ανήσυχοι θεατές που πληθαίνουν χρόνο με το χρόνο, γεγονός που αποδεικνύει, τόσο το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τις ταινίες τεκμηρίωσης, όσο και την καθιέρωση του Φεστιβάλ στη συνείδηση επαγγελματιών και κοινού ως ένα απ’ τα σημαντικότερα του χώρου.
Η φετινή ευρηματική αφίσα του Φεστιβάλ (γεμάτη καρφιά) επιζητά να αναδείξει την ι-σχύ που διαθέτουν οι εικόνες, όταν κατορθώνουν να κινητοποιήσουν υπνωτισμένες συ-νειδήσεις και να διεισδύσουν σε θέματα ανέγγιχτα μέχρι σήμερα. Στο φετινό πολυσυλλε-κτικό μαραθώνιο των 189 ντοκιμαντέρ μπορεί να ταξιδέψει κανείς στις ποιητικές εικόνες του Κριστόφ Κισλόφσκι (μεγάλο αφιέρωμα στα ντοκιμαντέρ του σπουδαίου Πολωνού δημιουργού) και του Γιόρις Ίβενς (πλήρης ρετροσπεκτίβα στο έργο του Ολλανδού σκηνοθέτη), στο σύγχρονο πολωνικό ντοκιμαντέρ, στα νερά του Αιγαίου και των ανθρώπινων ιδιαιτεροτήτων του, σε «Αφρικανικές ιστορίες» για τον αγώνα επιβίωσης των λαών της, σε φιλμάκια για την άγνωστη Βόρεια Κορέα των 23 εκατομμυρίων. Οι «πρόκες» των εικόνων δε σταματούν μόνο εκεί. Σινεμά τεκμηρίωσης με «Οψεις του κόσμου» από την Κίνα έως την Αργεντινή και από τη Σιβηρία μέχρι την Κούβα, «Μικρές αφηγήσεις» για βιοτεχνίες μωρών στην Ινδία, «Παιδιά που δεν παίζουν», αφηγήσεις με «bi» νεαρούς στις ΗΠΑ, «Μπίζνες με αγόρια» στην Ασία, ιστορίες με εθισμένους Αφγανούς χρήστες ηρωίνης, μουσικά ντοκιμαντέρ, καταγγελίες αθλητικές. Και φυσικά η καθιερωμένη πλέ-ον ενότητα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα, Αν-θρώπινα Δικαιώματα, η οποία πραγματοποιείται σε συνεργασία με την Διεθνή Αμνηστία.
Αλλά εκτός από ντοκιμαντέρ, στο κινηματογραφικό αυτό μωσαϊκό, χωράνε και συζητήσεις, ημερίδες και εργαστήρια. Με ελεύθερη είσοδο. Από τη συζήτηση για «Ηθικά διλήμματα στην ψηφιακή εποχή» και την ημερίδα για την πρόσφατη Παγκόσμια Διάσκεψη για το Περιβάλλον στην Κοπεγχάγη, μέχρι το 2ο ετήσιο διεθνές συνέδριο Ντοκιμαντέρ από το αντίστοιχο ευρωπαϊκό Δίκτυο και το ενδιαφέρον εργαστηριακό σεμινάριο για τη δημιουργία διαδραστικών ντοκιμαντέρ με τη χρήση του διαδικτύου. Επιπλέον οι καθιε-ρωμένες εκθέσεις φωτογραφίας, η ατομική του Νύσου Βασιλόπουλου στο Μουσείο Φω-τογραφίας και η συλλογική «Με το βλέμμα στον κόσμο» σε συνεργασία με το κολέγιο Ανατόλια. Ξεχωριστή θέση κατέχουν οι παιδικές προβολές για μαθητές Α’ & Β’ θμιας εκπαίδευσης (ελεύθερη είσοδο) και το πάρτι με τον Γιάννη Αγγελάκα.
(Π.Α.)- www.forfree.gr/thess/
Κριτική Ταινιών Πρώτης Προβολής...11
ΜΟΝΑΚΡΙΒΗ
(PRECIOUS)
Σκηνοθεσία: Λι Ντάνιελς
Παίζουν: Γκαμπόρεϊ "Γκάμπι" Σιντίμπε, Μονίκ, Πόλα Πάτον
Διάρκεια: 99’
Το “Precious” του Λι Ντάνιελς, με δύο Όσκαρ στην τσέπη του (Β΄ γυναικείου ρόλου και δια-σκευασμένου σεναρίου) ανέδειξε για μια ακόμη φορά, χτυπητές αδυναμίες που πλήττουν ταινίες που έχουν σαν πρώτη ύλη διηγήματα ρεαλιστικού προφίλ. Υπέρβαρη και προβληματική κοπέλα, έγκυος στο δεύτερο παιδί της, ζει με τη βίαιη μητέρα της. Στα 16 της μαθαίνει γραφή και ανάγνωση σε σχολείο ειδικού τύπου και ένας καινούργιος κόσμος ανοίγεται μπροστά της…
Υπάρχει κάποιος που δε μπορεί να μαντέψει τη συνέχεια? Δυναμική καθηγήτρια-μέντοράς της- την κάνει να πιστέψει στις δυνάμεις της. Πόσες φορές δεν έχουμε δει κατατρεγμένο από τη μοίρα κορίτσι, που έχουν πέσει πάνω του όλες οι πληγές του κόσμου να βρίσκει ως διέξοδο το σχολείο και ως δια μαγείας τα προβλήματά της να εξαφανίζονται…Ρηχό και μονοδιάστατο το “Precious”. Ένα σκληρό κοινωνικό δράμα με τηλεοπτική σκηνοθεσία και ακαδημαϊκή προσέγγιση. Και ένα σωρό ζητήματα που ξεκλειδώνονται μεν, ουδέποτε όμως αγγίζονται σε βά-θος. Συνεχώς στο φόντο να ξεθωριάζουν. Ενδοοικογενειακή βία, ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια, γκετοποίηση. Θέλετε και άλλα? Τηλεοπτική αλλοτρίωση (βγάζω το καπέλο στη σκηνή αχαλίνωτης φαντασίας με τις μάνα και κόρη να παρακολουθούν τις «Δυο Γυναίκες» του Ντε Σίκα…), επιπτώσεις junk food, εγκληματικότητα, βία, αναλφαβητισμός, ανεργία. Τα είδατε πουθενά στο φιλμ? Μόνο την αύρα τους. Ο σκηνοθέτης με ηθικοπλαστικά μηνύματα και εύκολα συμπεράσματα περί κοινωνικής περιθωριοποίησης μετατρέπει το φιλμ σε ένα εθιστικό reality, που χαϊδεύει τις τύψεις του θεατή και τον εκβιάζει συναισθηματικά με μια σειρά από βίαιες σκηνές. Κρίμα γιατί πάνε στράφι οι έξοχα στυλιζαρισμένες σκηνές βίας στο εσωτερικό του σπιτιού. Ο ρυθμός σαν τραγούδι funk που συνοδεύει ολάκερο το φιλμ. Η κοκκώδης φωτογραφία. Η δεξιοτεχνική αρχική σκηνή του βιασμού με το παράλληλο μοντάζ σε ονειρικό κόκ-κινο χαλί του Παραδείσου. Επιτέλους ας δούμε μια φορά μια ιστορία όπου η ελπίδα θα απουσιάζει παντελώς διότι αυτό συμβαίνει στην πραγματική ζωή…
Αξιολόγηση: **
(Π.Α.)
(PRECIOUS)
Σκηνοθεσία: Λι Ντάνιελς
Παίζουν: Γκαμπόρεϊ "Γκάμπι" Σιντίμπε, Μονίκ, Πόλα Πάτον
Διάρκεια: 99’
Το “Precious” του Λι Ντάνιελς, με δύο Όσκαρ στην τσέπη του (Β΄ γυναικείου ρόλου και δια-σκευασμένου σεναρίου) ανέδειξε για μια ακόμη φορά, χτυπητές αδυναμίες που πλήττουν ταινίες που έχουν σαν πρώτη ύλη διηγήματα ρεαλιστικού προφίλ. Υπέρβαρη και προβληματική κοπέλα, έγκυος στο δεύτερο παιδί της, ζει με τη βίαιη μητέρα της. Στα 16 της μαθαίνει γραφή και ανάγνωση σε σχολείο ειδικού τύπου και ένας καινούργιος κόσμος ανοίγεται μπροστά της…
Υπάρχει κάποιος που δε μπορεί να μαντέψει τη συνέχεια? Δυναμική καθηγήτρια-μέντοράς της- την κάνει να πιστέψει στις δυνάμεις της. Πόσες φορές δεν έχουμε δει κατατρεγμένο από τη μοίρα κορίτσι, που έχουν πέσει πάνω του όλες οι πληγές του κόσμου να βρίσκει ως διέξοδο το σχολείο και ως δια μαγείας τα προβλήματά της να εξαφανίζονται…Ρηχό και μονοδιάστατο το “Precious”. Ένα σκληρό κοινωνικό δράμα με τηλεοπτική σκηνοθεσία και ακαδημαϊκή προσέγγιση. Και ένα σωρό ζητήματα που ξεκλειδώνονται μεν, ουδέποτε όμως αγγίζονται σε βά-θος. Συνεχώς στο φόντο να ξεθωριάζουν. Ενδοοικογενειακή βία, ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια, γκετοποίηση. Θέλετε και άλλα? Τηλεοπτική αλλοτρίωση (βγάζω το καπέλο στη σκηνή αχαλίνωτης φαντασίας με τις μάνα και κόρη να παρακολουθούν τις «Δυο Γυναίκες» του Ντε Σίκα…), επιπτώσεις junk food, εγκληματικότητα, βία, αναλφαβητισμός, ανεργία. Τα είδατε πουθενά στο φιλμ? Μόνο την αύρα τους. Ο σκηνοθέτης με ηθικοπλαστικά μηνύματα και εύκολα συμπεράσματα περί κοινωνικής περιθωριοποίησης μετατρέπει το φιλμ σε ένα εθιστικό reality, που χαϊδεύει τις τύψεις του θεατή και τον εκβιάζει συναισθηματικά με μια σειρά από βίαιες σκηνές. Κρίμα γιατί πάνε στράφι οι έξοχα στυλιζαρισμένες σκηνές βίας στο εσωτερικό του σπιτιού. Ο ρυθμός σαν τραγούδι funk που συνοδεύει ολάκερο το φιλμ. Η κοκκώδης φωτογραφία. Η δεξιοτεχνική αρχική σκηνή του βιασμού με το παράλληλο μοντάζ σε ονειρικό κόκ-κινο χαλί του Παραδείσου. Επιτέλους ας δούμε μια φορά μια ιστορία όπου η ελπίδα θα απουσιάζει παντελώς διότι αυτό συμβαίνει στην πραγματική ζωή…
Αξιολόγηση: **
(Π.Α.)
Σάββατο 6 Μαρτίου 2010
Κριτική Ταινιών Πρώτης Προβολής...10
ΤΟ ΚΟΥΤΙ
(THE BOX)
Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Κέλι
Παίζουν: Κάμερον Ντίαζ, Τζέιμς Μάρσντεν, Φρανκ Λαντζέλα
Διάρκεια: 115’
Ενίοτε, η εγγενής ασθένεια της εγχώριας κινηματογραφικής παραγωγής να τεντώνει δηλαδή τις σελίδες ενός σεναρίου, πλήττει και ξένους δημιουργούς που τα πρώτα τους βήματα ήταν ενθαρρυντικά. Ο Αμερικανός Ρίτσαρντ Κέλι με το “Donnie Darko”, το 2001 είχε δημιουργήσει πάταγο. Το προπέρσινο “Southland Tales” ήρθε να επιτείνει την αγωνία για τη συνέχεια. Δυστυχώς με το φετινό, «Το Κουτί» ρίχνει τον πήχη. Διότι, ο επηρεασμένος από την κοσμοθεωρία του Οργουελικού "1984" σκηνοθέτης, έπεσε στην παγίδα να απλώσει τόσο πολύ το τεσσάρων σελίδων διήγημα «Button, Button» του Ρ. Μάθεσον, ώστε να το χωρέσει σε μια μεγάλου μήκους ταινία. Εξηγούμαι. Το sci fi ετούτο πόνημα είναι ένα φιλμ σε συσκευασία τριών. Προς Θεού. Δεν είναι τόσο πυκνό όσο φαίνεται. Απλά ο Κέλι διαχέει πανέξυπνα, αν και αμήχανα, την προσοχή των θεατών σε θέματα που συχνά φαίνονται σαν από άλλο φιλμ. Όταν όμως στερεύει η πρώτη ύλη του και αρχίζει τις επεξηγήσεις, τότε «Το Κουτί» τυλίγεται από υπερβολές μελοδραματικές.
Η Νόρμα και ο Άρθουρ είναι ένα μέσο ζευγάρι της διπλανής πόρτας με τυπικές φιλοδοξίες. Εργατικοί και στοργικοί ζουν την καθημερινότητά τους. Λαμβάνουν ένα ξύλινο κουτί που τους χαρίζει 1000000 € με το πάτημα ενός κουμπιού. «Το Κουτί» οργανώνεται πάνω στο ερώτημα: “Τι θα έκανες αν είχες την ευκαιρία να αποκτήσεις τεράστιο πλούτο, με αντίτιμο όμως μια ανθρώπινη ζωή;”. Eπί τάπητος τα περί των αληθινών αξιών της ζωής. Κοινότυπο και αφελές. Η άπληστη ανθρώπινη φύση στο ικρίωμα. Η ακεραιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης έρχεται σε σύγκρουση με το πάθος απόκτησης υλικών αγαθών. Ο δημιουργός βουτά τόσο στα αμερικανικά b-movie των ’50 με το ψυχροπολεμικό κλίμα, όσο και στην ατμόσφαιρα της παλιάς αυθεντικής επιστημονικής φαντασίας με την υποβλητική μουσική. Παρατηρεί τη συνωμοσιολογία μέσα από θεολογικό πλαίσιο και μεταφυσικά πινελιές. Αξιοσημείωτη η ερμηνεία, αλά "Φάντασμα της 'Οπερας", του Φρανκ Λαντζέλα σε ένα ρόλο «μικρό» αλλά με τεράστιο βάθος στον "κακό" χαρακτήρα που υποδύεται.
Αξιολόγηση: **
(Π.Α.)
(THE BOX)
Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Κέλι
Παίζουν: Κάμερον Ντίαζ, Τζέιμς Μάρσντεν, Φρανκ Λαντζέλα
Διάρκεια: 115’
Ενίοτε, η εγγενής ασθένεια της εγχώριας κινηματογραφικής παραγωγής να τεντώνει δηλαδή τις σελίδες ενός σεναρίου, πλήττει και ξένους δημιουργούς που τα πρώτα τους βήματα ήταν ενθαρρυντικά. Ο Αμερικανός Ρίτσαρντ Κέλι με το “Donnie Darko”, το 2001 είχε δημιουργήσει πάταγο. Το προπέρσινο “Southland Tales” ήρθε να επιτείνει την αγωνία για τη συνέχεια. Δυστυχώς με το φετινό, «Το Κουτί» ρίχνει τον πήχη. Διότι, ο επηρεασμένος από την κοσμοθεωρία του Οργουελικού "1984" σκηνοθέτης, έπεσε στην παγίδα να απλώσει τόσο πολύ το τεσσάρων σελίδων διήγημα «Button, Button» του Ρ. Μάθεσον, ώστε να το χωρέσει σε μια μεγάλου μήκους ταινία. Εξηγούμαι. Το sci fi ετούτο πόνημα είναι ένα φιλμ σε συσκευασία τριών. Προς Θεού. Δεν είναι τόσο πυκνό όσο φαίνεται. Απλά ο Κέλι διαχέει πανέξυπνα, αν και αμήχανα, την προσοχή των θεατών σε θέματα που συχνά φαίνονται σαν από άλλο φιλμ. Όταν όμως στερεύει η πρώτη ύλη του και αρχίζει τις επεξηγήσεις, τότε «Το Κουτί» τυλίγεται από υπερβολές μελοδραματικές.
Η Νόρμα και ο Άρθουρ είναι ένα μέσο ζευγάρι της διπλανής πόρτας με τυπικές φιλοδοξίες. Εργατικοί και στοργικοί ζουν την καθημερινότητά τους. Λαμβάνουν ένα ξύλινο κουτί που τους χαρίζει 1000000 € με το πάτημα ενός κουμπιού. «Το Κουτί» οργανώνεται πάνω στο ερώτημα: “Τι θα έκανες αν είχες την ευκαιρία να αποκτήσεις τεράστιο πλούτο, με αντίτιμο όμως μια ανθρώπινη ζωή;”. Eπί τάπητος τα περί των αληθινών αξιών της ζωής. Κοινότυπο και αφελές. Η άπληστη ανθρώπινη φύση στο ικρίωμα. Η ακεραιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης έρχεται σε σύγκρουση με το πάθος απόκτησης υλικών αγαθών. Ο δημιουργός βουτά τόσο στα αμερικανικά b-movie των ’50 με το ψυχροπολεμικό κλίμα, όσο και στην ατμόσφαιρα της παλιάς αυθεντικής επιστημονικής φαντασίας με την υποβλητική μουσική. Παρατηρεί τη συνωμοσιολογία μέσα από θεολογικό πλαίσιο και μεταφυσικά πινελιές. Αξιοσημείωτη η ερμηνεία, αλά "Φάντασμα της 'Οπερας", του Φρανκ Λαντζέλα σε ένα ρόλο «μικρό» αλλά με τεράστιο βάθος στον "κακό" χαρακτήρα που υποδύεται.
Αξιολόγηση: **
(Π.Α.)
Επικαιρότητα...4
Λένα Πλάτωνος-"Σαμποτάζ" στο Stage στη Θεσ/νικη (10/2/2010)
Εντάξει δεν άπτεται και τόσο της επικαιρότητας, αλλά μια ζωντανή εμφάνιση της Λένας Πλάτωνος μετά από...αιώνες σίγουρα αποτελεί instant classic.Μετά από δυο δεκαετίες απουσίας, ένα τέτοιο ζωντανό γεγονός δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο.Σαμποτάζ 2010 σε μια επανορχηστρωμένη εκδοχή από μια αναγεννημένη Λένα να παλεύει ακόμη με τα παλιά δαιμόνια.Ο χώρος του Stage μεγάλος,με άποψη καλαίσθητη και με φωτισμό σούπερ ντούπερ.Ό,τι πρέπει για συναυλίες...ουπς τελετές μυσταγωγικές όπως της Λένας.Αυτή στο πιάνο. Η σύνθεση της ομάδας η εξής:πλήκτρα ο Τσιρλιάγκος,κιθάρα ο Σπηλιωτόπουλος ,ντράμς ο Τσίκο,μπάσο ο Βλαστούρ.Και φυσικά η "κατάλευκη" Σαβίνα Γιαννάτου και ο αεικίνητος Γιάννης Παλαμίδας.
Το πρώτο μέρος ένα ταξίδι σε όλες τις δισκογραφικές δουλειές της,από τις μελοποιήσεις Καρυωτάκη,μέχρι τα Λεπιδόπτερα και από εκεί στο Γκάλοπ και στα πρόσφατα Ημερολόγια.Ενορχηστρώσεις εμπνευσμένες,με ηλεκτρονικά και ακουστικά μπλιμπλίκια,με ρυθμό αραχνούφαντο όσο χρειάζεται χαμηλότονο για να κλιμακωθεί σε ένα ΣΑΠΤΟΤΑΖ στο δεύτερο μέρος.Το μονάκριβο πρωτοποριακό Magnus Opus αυτού του σετ δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το "Τι νέα ψιψίνα".Δόνηση ιερή,φάρμακο για τα αισθητικά συντρίμμια της νεοελληνικής κακογουστιάς.Εν έτει 1985...
Του συστήματος η συστολή και η διαστολή
συχνά μας έχει εγκαταλείψει
σ’ ένα σταθμό με μια βαλίτσα
που όμως μέσα της υπάρχει
η κόκκινη καρφίτσα
που σύντομα θα σπάσει
του σύμπαντος την πλαστική στολή
Και μετά:
Κι αν αντί για το τρένο εκτροχιαστούμε εμείς
ας πούμε πως ακόμα για μας είναι νωρίς
Ίσως να'ρθουν άλλα παιδιά
με μάτια λέιζερ και μαλλιά τιρκουάζ
και να κάνουνε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!
Οι ρυθμοί ανέβηκαν και το post romance μιας άλλης εποχής διορατικής ακόμη και σήμερα,συνάντησε ωσάν υψιπετή όραμα και επαναστατικό μανιφέστο ουχί γλυκανάλατο αλλά τολμηρό και αιμοβόρο,το σουρεαλισμό και τη ψυχεδέλεια."Πτήση 201" μας είπαν και ότι "Θα συναντηθούμε στο σαλούν" πριν εκτοξευθούμε στον "Αστερισμό του πιγκουίνου".Ο Παλαμίδας τα έδωσε όλα κι η Σαβίνα αιθέρια με λαρυγγισμούς ολκής.Και μετά με μια "Γαλάζια Κιθάρα" και "Τα μαγικά μπλουτζήν" ήρθε η ώρα να σιγοψιθυρίσουμε το αέναο,σοφό, συναισθηματικά σμπαραλιασμένο "Κοπερτί".Με τη Λένα εμφανώς συγκινημένη στο πιάνο και τον Παλαμίδα να κλαίει σχεδόν."Χίλιες και μία νύχτες σινεμά" ήταν ετούτη η τελετή με άγγιγμα μαγικό ικανό να σε εκσφενδονίσει μακρυά,για λίγο έστω,από την καθημερινότητα.
Μυσταγωγία μικρού βεληνηκούς μεγάλων απολαύσεων
(Π.Α.)
Εντάξει δεν άπτεται και τόσο της επικαιρότητας, αλλά μια ζωντανή εμφάνιση της Λένας Πλάτωνος μετά από...αιώνες σίγουρα αποτελεί instant classic.Μετά από δυο δεκαετίες απουσίας, ένα τέτοιο ζωντανό γεγονός δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο.Σαμποτάζ 2010 σε μια επανορχηστρωμένη εκδοχή από μια αναγεννημένη Λένα να παλεύει ακόμη με τα παλιά δαιμόνια.Ο χώρος του Stage μεγάλος,με άποψη καλαίσθητη και με φωτισμό σούπερ ντούπερ.Ό,τι πρέπει για συναυλίες...ουπς τελετές μυσταγωγικές όπως της Λένας.Αυτή στο πιάνο. Η σύνθεση της ομάδας η εξής:πλήκτρα ο Τσιρλιάγκος,κιθάρα ο Σπηλιωτόπουλος ,ντράμς ο Τσίκο,μπάσο ο Βλαστούρ.Και φυσικά η "κατάλευκη" Σαβίνα Γιαννάτου και ο αεικίνητος Γιάννης Παλαμίδας.
Το πρώτο μέρος ένα ταξίδι σε όλες τις δισκογραφικές δουλειές της,από τις μελοποιήσεις Καρυωτάκη,μέχρι τα Λεπιδόπτερα και από εκεί στο Γκάλοπ και στα πρόσφατα Ημερολόγια.Ενορχηστρώσεις εμπνευσμένες,με ηλεκτρονικά και ακουστικά μπλιμπλίκια,με ρυθμό αραχνούφαντο όσο χρειάζεται χαμηλότονο για να κλιμακωθεί σε ένα ΣΑΠΤΟΤΑΖ στο δεύτερο μέρος.Το μονάκριβο πρωτοποριακό Magnus Opus αυτού του σετ δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το "Τι νέα ψιψίνα".Δόνηση ιερή,φάρμακο για τα αισθητικά συντρίμμια της νεοελληνικής κακογουστιάς.Εν έτει 1985...
Του συστήματος η συστολή και η διαστολή
συχνά μας έχει εγκαταλείψει
σ’ ένα σταθμό με μια βαλίτσα
που όμως μέσα της υπάρχει
η κόκκινη καρφίτσα
που σύντομα θα σπάσει
του σύμπαντος την πλαστική στολή
Και μετά:
Κι αν αντί για το τρένο εκτροχιαστούμε εμείς
ας πούμε πως ακόμα για μας είναι νωρίς
Ίσως να'ρθουν άλλα παιδιά
με μάτια λέιζερ και μαλλιά τιρκουάζ
και να κάνουνε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!
Οι ρυθμοί ανέβηκαν και το post romance μιας άλλης εποχής διορατικής ακόμη και σήμερα,συνάντησε ωσάν υψιπετή όραμα και επαναστατικό μανιφέστο ουχί γλυκανάλατο αλλά τολμηρό και αιμοβόρο,το σουρεαλισμό και τη ψυχεδέλεια."Πτήση 201" μας είπαν και ότι "Θα συναντηθούμε στο σαλούν" πριν εκτοξευθούμε στον "Αστερισμό του πιγκουίνου".Ο Παλαμίδας τα έδωσε όλα κι η Σαβίνα αιθέρια με λαρυγγισμούς ολκής.Και μετά με μια "Γαλάζια Κιθάρα" και "Τα μαγικά μπλουτζήν" ήρθε η ώρα να σιγοψιθυρίσουμε το αέναο,σοφό, συναισθηματικά σμπαραλιασμένο "Κοπερτί".Με τη Λένα εμφανώς συγκινημένη στο πιάνο και τον Παλαμίδα να κλαίει σχεδόν."Χίλιες και μία νύχτες σινεμά" ήταν ετούτη η τελετή με άγγιγμα μαγικό ικανό να σε εκσφενδονίσει μακρυά,για λίγο έστω,από την καθημερινότητα.
Μυσταγωγία μικρού βεληνηκούς μεγάλων απολαύσεων
(Π.Α.)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)