ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ-LIVE...1

17 Hippies (+Darnakes)

Μπορεί να λέγονται 17 Hippies, εμείς όμως την Παρασκευή που μας πέρασε στο Principal Club της Θεσ/νίκης, είδαμε μόνο μόλις 13 άτομα (τόσα είναι τα μέλη του γκρουπ). Για πρώτη φορά στην Ελλάδα οι «Χίπηδες», στα πλαίσια του εξαιρετικά ενδιαφέροντος “Gaia Festival ‘08”, έφεραν στις αποσκευές τους εκτός από προικισμένους γοητευτικά αλλοπρόσαλλους ρυθμούς και πάμπολλα μουσικά όργανα : κοντραμπάσα, κιθάρες, κλαρινέτα, τρομπέτες, μεταλλόφωνα, μελόντικα, ακορντεόν, μπάντσο και ένα…πριόνι! Το συγκρότημα ιδρύθηκε πριν από 14 χρόνια κατευθείαν από την καρδιά της πρωτοπορίας, το Βερολίνο. Τριγυρνάνε χρόνια τώρα ανά τις ηπείρους και τοποθετούν στο μουσικό τους «μπλέντερ» ρυθμούς από όλα το μουσικό φάσμα (όχι, οι 17 Hippies δεν μοιάζουν με σαχλοαγγλοσαξωνική γλυκανάλατη ποπ μπάντα, ούτε με τους γυαλιστερούς Tiger Lillies...).

Έτσι το ατελείωτο πάρτυ (2,5 ώρες παρακαλώ!) στη σκηνή του Principal ήταν κάτι απόλυτα φυσικό. Ska, swing, jazz, τσάρλεστον, γαλλικό σανσόν, φολκ μελωδίες, αβαντ γκαρντ σόλα, dance groovy rythms, τσιγγάνικα έγχορδα, όλα στην υπηρεσία αυτής της δαιμονικής μπάντας που έκανε όλους τους θεατές να πλησιάσουν κοντά και να λικνίζονται ασταμάτητα. Κάτι σαν κράμα Calexico και Iron and Wine, με πινελιές ορχήστρας Morricone σε σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε!!! (CUT : Οι 17 Hippies έχουν συνθέσει μουσική για τον κινηματογράφο, για το δραματικό «Halbe Treppe» του Αντρέας Ντρέσεν). Αυτό που εντυπωσιάζει στη βερολινέζικη κολεκτίβα, εκτός από την μουσική τους δεξιοτεχνία, είναι η θεατρικότητα που χρησιμοποιούν. Perform Art λοιπόν με ένα από τα μέλη της μπάντας να αναλαμβάνει ρόλο μαέστρου και για τους μουσικούς αλλά και για το κοινό! Εμπειρία μοναδική που γεύτηκαν λίγοι σχετικά θεατές, που αποθέωσαν όμως την μπάντα. Και πώς να μη λατρέψεις μια μπάντα όταν ακούς την αγαπημένη σου, του Νίνο Ρότα μελωδία, από το «Οκτώμιση» του Φελίνι. Για του λόγου το αληθές 2 βιντεάκια …





Τους Δάρνακες μέχρι, ομολογώ, πέρσι το καλοκαίρι δεν τους γνώριζα. Ας είναι καλά η φίλη η Ναταλία της Ano Kato Records που μου τους σύστησε στις περσινές «Γιορτές της Γης» στη Βλάστη. Οι Δάρνακες λοιπόν, ορμώμενοι από τη Θεσ/νίκη, είναι ένα από τα πιο ελπιδοφόρα νέα βαλκανικά-post gypsy-punk-έθνικ ελληνικά συγκροτήματα. Μια κομπανία 10 παιδιών που με τρομπέτα, τρομπόνι, σαξόφωνο, φλάουτο, κλαρίνο, κοντραμπάσο, κιθάρες, τύμπανα, κρουστά, ακορντεόν και με 2 εξαιρετικές φωνές από τον συνθέτη/στιχουργό και ερμηνευτή Φώτη Δούσο και την νέα, πληθωρική τραγουδίστριά τους Λίνα, δημιούργησαν τέτοιο παραλήρημα στους θεατές που τους πρωτοάκουγαν, που τα παρακάλια να μην κατέβουν από τη σκηνή έδιναν και έπαιρναν…Οι Δάρνακες (που μετά το επιτυχημένο ντεμπούτο τους «Virgo», μόλις έβγαλαν και ένα πιο ambient demo) συνδυάζουν στο μουσικό τους χαρμάνι alternative τσιφτετέλια με σκωπτική διάθεση, «πειραγμένα» θρακιώτικα παραδοσιακά,, το «Γλέντι»της Μ. Πολυδούρη, «σκοτεινά» jazzy ποιήματα,, ταραντέλλες της Κ. Ιταλίας διασκευασμένες με ηλεκτρικά, χορευτικά, ανήσυχα περάσματα. Και ήταν τέτοια η άνεση που είχαν στη σκηνή και το κέφι που κόμισαν σε όσους τους παρακολουθούσαν, που οι αθεόφοβοι (sic) πάντρεψαν το «Cladestino» του Manu Chao με τον Καββαδία, με το “Schism” των Tool και η έκπληξη…με το…σμυρναίικο «Ελενάκι»!!! Το μέλλον τους ανήκει.



(Π.Α)