ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ-LIVE ... 2

Φοίβος Δεληβοριάς

Πάει ένας μήνας που έχει επισκεφτεί ο Φοίβος Δεληβοριάς την Κοζάνη και ήγγικεν πλέον η ώρα για έναν «απολογισμό» και μια αναμόχλευση μνήμης για το τι βιώσαμε εκείνη τη βραδιά στο φιλόξενο και κατάμεστο υπόγειο (από πιστούς υπηκόους όπως ο γράφων αλλά και από πολλούς «απλούς» φίλους…) του «Καλαμιού». Λέξεις της καθημερινότητας και σκηνές από πολύχρωμα ενσταντανέ των κόμικς είναι το υλικό των cinematic ιστοριών του Φοίβου Δεληβοριά. Και εκείνη τη βραδιά με την παράσταση «Κ-13» (ή με ένα τμήμα της καλύτερα), πιστοποίησε το γλυκό (όχι γλυκερό), μελαγχολικό, αυτοσαρκαστικό, ερωτικό,απελευθερωτικό, και γεμάτο δημιουργία feeling που τον συντροφεύει από την αρχή της καριέρας του. Ο Φοίβος (ας μου επιτραπεί ο ενικός), δεν ήταν παιδί της εποχής του. Αντί τα όνειρά του να φτάνουν σε ιατρική, δικηγορία ή έστω ποδόσφαιρο, αυτός είχε άλλους- δικούς του- θεούς : κόμικ (λατρεύει τον Lauzier και τον Reiser), σκηνοθεσία, ταινίες, βόλτες, ποίηση, Βαμβακάρης, Φελίνι (ο μάγος), Tom Waits, Λένα Πλάτωνος, Λέοναρντ Κοέν. Μα πάνω απ’ όλα ο Φοίβος είναι τυχερός που εκεί στην εφηβεία του, έπεσε πάνω στον μεγιστοτεράστιο Μάνο Χατζιδάκι. Διαβάζει το δικό του «Ο Καθρέφτης και το μαχαίρι», ακούει τους δίσκους του, τον συναντά σε μυστικές συνεδρίες όπου λαμβάνει «σκονάκια» με φιλμ και μουσικές. Κάπου εκεί οσμίζεται Σαββόπουλο, Ξυδάκη και το νερό μπαίνει στο αυλάκι. Στο στιχουργικό του μπλέντερ αναμιγνύει εφηβικούς ανεκπλήρωτους έρωτες, αυτοκτονίες φαντάρων, φίλους-φίλες του, ιδιωτική τηλεόραση, παιδικές φαντασιώσεις, ιστορίες καθημερινής αστικής επιβίωσης, αναφορές στην κοιμώμενη αριστερά.

Η μοναδική φορά που εισήλθα στο «ζωντανό» αφηγηματικό σύμπαν του Φοίβου ήταν την άνοιξη του 1999 στο φουαγιέ της Νομικής στην Κομοτηνή. Τότε εμπρός σε ένα φοιτητικό ενεργοβόρο τσαμπί, παρουσίασε επί 4ώρου (!!!) τον δίσκο «Χάλια» αλλά και παλαιότερα άσματά του και διασκευές κτλ. Ήταν τόσο μεγάλο το σοκ και η συναισθηματική αστάθεια που μετέδιδε στο κοινό με χιουμοριστικές, αυτοσαρκαστικές πινελιές που ήθελα να έχω αυτήν του την εικόνα από τα live του. Μετά από 9 χρόνια ο στιχουργός, συνθέτης και ερμηνευτής Φοίβος παρέμεινε ντροπαλός, ειλικρινής, συναισθηματικός, ιδιότυπα ρομαντικός, μακριά από fake λυρισμούς. Με περίσσεια πείρας, αλλά και με την γνωστή αμηχανία που τον συνοδεύει στα live του, που όμως ο ίδιος την έχει μετατρέψει όχι μόνο σε προτέρημα αλλά και σε ένα από τα μεγάλα συν των παραστάσεών του. Η κινηματογραφική…παράσταση του ταλαντούχου τραγουδοποιού εκτός από πολλή μουσική είχε και πάμπολλες κουβέντες. Ο Φοίβος με δηκτικό, ενίοτε μαύρο χιούμορ, έχει μεγάλο επικοινωνιακό χάρισμα και διαθέτει μια αυθεντική αφηγητική δεινότητα, που τον βοηθά σαν άλλο ραψωδό να περιγράφει τις καταστάσεις που τον ενέπνευσαν να δημιουργήσει…Το μωσαϊκό αφηγήσεων περιλάμβανε λεπτομέρειες για την στρατιωτική του εμπειρία, το σουξέ για την φίλη του την Έλσα, τον κολωνακιώτη σκύλο Βαγγέλη, τη γυναίκα του Πατώκου (την οποία την έψαχνε μέσα στους θεατές…), τον πατέρα του, την “εκείνη”, το κόλλημα του με την ηθοποιό Βίνα Ασίκη, χυμώδη πρωταγωνίστρια βιντεοταινιών της δεκαετίας του 80 κτλ. Πριν και μετά το overdose αθυροστομίας της θαρραλέας λεξοπλαστικής «Υβρεοπομπής» και το ρεσιτάλ γνώσεων πάνω σε cult ελληνικές ταινίες των 80’s, ακούστηκαν «Η Πέρα Χώρα», «Θέλω να σε ξεπεράσω», «Ο Προορισμός», «Εκείνη», «Αυτή που περνάει», «Αφού δε μ’ αγαπάς», «Ένας σκύλος στο Κολωνάκι»,» «Ο Καθρέφτης», μια απίστευτη διασκευή του «Στη Ντισκοτέκ» κτλ. Ο Φοίβος με πέντε προσωπικούς δίσκους στη φαρέτρα του και με διάθεση «έξω καρδιά» δημιούργησε μια χορευτική ατμόσφαιρα επί τριώρου που μετά το τέλος της παράστασης τα χαμόγελα και η σκανδαλιάρικη διάθεση περίσσεψαν. Μάλλον κανείς δεν έμεινε ανικανοποίητος. Εγώ πάλι αναρωτιέμαι πώς θα ερμήνευε κάτι από τους σύγχρονους αγαπημένους του, RufusWainwright και Fionna Apple…Άξιοι συνοδοιπόροι του ο ενορχηστρωτής Πιερρακέας και ο πολυμήχανος με τις κιθάρες Παρασκευαϊδης. Πάρτε και δύο βιντεάκια...




(Π.Α.)