ΕΝΝΕΑ
(NINE)
Σκηνοθεσία: Ρομπ Μάρσαλ
Παίζουν: Ντάνιελ Ντέι Λιούις, Νικόλ Κίντμαν, Πενέλοπε Κρουζ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Κέιτ Χάντσον, Σοφία Λόρεν, Τζούντι Ντεντς
Διάρκεια: 119’
Εννέα νούμερα που αναλογούν στις εννέα γυναίκες του διάσημου σκηνοθέτη Γκουίντο Κοντίνι, που προσπαθεί να βρει την αρμονία ανάμεσα στην επαγγελματική και την προσωπική του ζωή, ενώ βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα τσούρμο θηλυκών: σύζυγο, ερωμένη, μούσα κτλ. Όπως και στο «Σικάγο», ο Μάρσαλ καταφεύγει στη λύση των φαντασιακών προβολών του πρωταγωνιστή του, που έχει στριμωχτεί από καλλιτεχνική πενία και διακατέχεται από διάθεση για ενδοσκόπηση. Δίνοντας γη και ύδωρ στο θέαμα, το Nine είναι μια συρραφή πολλών σκηνών, γι' αυτό και γίνεται απολαυστική, ρηχή, θεαματική και συγκινητική ανάλογα με τη στιγμή και τον ηθοποιό που καλείται να κάνει το νούμερό του. Μετατρέποντας την κατακερματισμένη αφήγηση σε προτέρημα ο δημιουργός καταφέρνει να μπολιάζει ετούτο το φανταχτερά αισθησιακό με sex appeal μιούζικαλ με μεσογειακή χροιά και ενέργεια κυρίως χάρη στον εξαιρετικό Ντάνιελ Ντέι Λιούις, και στο all star γυναικείο κάστ (με προεξέχουσα την Κέιτ Χάντσον και την παθιασμένη Πενέλοπε Κρουζ σε μια κατάστικτη από ερωτισμό ερμηνεία στο «Let’s make love» της Μέριλιν Μονρόε…).
Κάνοντας τιτάνια προσπάθεια να ισορροπήσει στη λεπτή γραμμή που ενώνει νοητά το αμερικάνικο μιούζικαλ και το εμβληματικό “Οκτώμιση” του μαέστρου Φεντερίκο Φελίνι, το αυθεντικά ψυχαγωγικό αυτό φιλμ, δοκιμάζει να χωρέσει μια πλειάδα χαρακτήρων σε ένα οπτικά γοητευτικό υπερθέαμα με μουσική, χορό, τραγούδια. Δράμα και κομεντί μαζί. Δύσκολο. Οπτικά μπορεί όλες οι αναφορές να λειτουργούν, διαισθητικά όμως υστερούν. Ο βασιζόμενος στο φελινικό σύμπαν σκηνοθέτης, εικονογραφεί συνοπτικά την επιφάνεια. Δεν τολμά να εισχωρήσει στο βάθος της πολυσχιδούς προσωπικότητας των ηρώων του και χωρίς κλιμάκωση που θα βοηθούσε στη δημιουργία έντασης και σασπένς, δεν μπορείς να έχεις τεράστιες απαιτήσεις. Σαν ένα ατελείωτο μουσικοχορευτικό βίντεο κλιπ με μέτρια μουσικοχορευτικά στην πλειονότητα τους και εύκολες συνεπαγωγές μοιάζει το “Nine”. Ο Φελίνι πόνταρε στη φαντασία και στο υποσυνείδητο του ονείρου. Ο Μάρσαλ δείχνει να έλκεται από τη χρυσόσκονη της γκλαμουράτης παραγωγής-πασαρέλας και φαντασιώνεται τα Όσκαρ…
Αξιολόγηση: ***
(Π.Α.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου