ΦΕΥΓΩ
(PARTIR)
Σκηνοθεσία: Κατρίν Κορσινί
Παίζουν: Κριστιν Σκοτ Τομάς, Σέρζι Λοπέζ, Ιβάν Ατάλ
Διάρκεια: 83’
Μια ιστορία με όρους καθημερινότητας που βρίθει όμως από αίμα-όχι κυριολεκτικά αλλά απ’ αυτό που επιβεβαιώνει ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί. Και όταν λέμε αίμα εννοούμε Γυναίκα. Έτσι παίρνει μπρος η κινηματογραφική μηχανή. Με καύσιμο στο ρεζερβουάρ το μελαγχολικό βλέμμα της Κρίστιν Σκοτ Τόμας. Τις φωτοσκιάσεις του προσώπου της, τα ημιτόνια των εκφράσεων του βλέμματος της, το ηλεκτρισμένο πάθος του κορμιού της…
Μητέρα 2 τέκνων, διάγει μια αδιατάραχτη αστική ζωή σε πόλη της Γαλλίας. Ξαφνικά ερωτεύεται με πάθος έναν Καταλανό μετανάστη εργάτη που ανακαινίζει την αποθήκη του σπιτιού της. Τουτέστιν εγκαταλείπει σύζυγο, παιδιά και κοινωνική ευταξία. Το έχουμε ξαναδεί θα πει κάποιος. Δε θα διαφωνήσω. Ωστόσο η Γαλλίδα δημιουργός Κατρίν Κορσινί (που χρόνια πριν είχε δώσει το αινιγματικό «Les Amourex») ποτίζει ετούτο το ορμητικό και σύντομο μελόδραμα που αρχικά παραπλανά με την άνοστη βραδύκαυστη μονόχνοτη αφήγησή του, με στάλες σασπένς και ταινίας δρόμου. Αλλά κυρίως το μπολιάζει με την καυτή ανάσα του πάθους και το τίμημα που πληρώνει κάποιος όταν κυνηγά την ευτυχία. Η πρωταγωνίστρια βρίσκεται σε επικίνδυνη στροφή της ζωής της. Εκεί που αρκεί το βάρος ενός φύλλο για να αλλάξει άρδην την ισορροπία. Ως τώρα βίωνε μια ταπεινωτική ξενάγηση σε αυτό που ονομάζεται ζωή. Ο Σέρζι Λοπέζ γκρεμίζει το εξωτερικά καλογυαλισμένο κουκούλι της οικογενειακής θαλπωρής. Οι κοινοτοπίες των πρώτων σεκάνς δίνουν τη θέση τους στο χάος που θα επακολουθήσει. Το σώμα είναι που οδηγεί. Η καρδιά έπεται. Επιτέλους. Το σεξ σημείο ανάτασης. Το αρσενικό δειλιάζει. Λογικό. Αδύναμο φύλο. Προσπαθεί να καλουπώσει ένα καταπιεσμένο παρορμητικό γυναικείο ηφαίστειο. Σαν να προσπαθείς να σταματήσει μια Πόρσε με χαρτόνια. Ο άντρας με τη λογική, η γυναίκα με το πάθος. Το «βρώμικο» κορμί του Λοπέζ κολλάει σαν μαγνήτης στο αστραφτερό σώμα της Τόμας. Και έπειτα η αναχώρηση. Η ομολογία της απιστίας. Η ανέχεια. Η Αληθινή κόλαση μιας Αληθινής ζωής.
Αξιολόγηση: ***
(Π.Α.)
Πέμπτη 20 Μαΐου 2010
Δευτέρα 10 Μαΐου 2010
Κριτική Ταινιών Πρώτης Προβολής...15
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ
(EL SECRETO DE SUS OJOS)
Σκηνοθεσία: Χουάν Χοσέ Καμπανέλα
Παίζουν: Ρικάρντο Νταρίν, Σολεδάδ Βιλαμίλ, Πάμπλο Ράγκο, Χαβιέ Γκοντίνο
Διάρκεια: 129’
Μπουένος Άιρες, 1974. Ο αστυνομικός Εσπόζιτο αναλαμβάνει τη διαλεύκανση της δολοφονί-ας μιας γυναίκας. Με τη βοήθεια της προϊσταμένης του και ενός συναδέλφου του, συλλαμβά-νουν τον ύποπτο Γκόμεζ και τον οδηγούν στην ανάκριση. Οι διασυνδέσεις, όμως, του Γκόμεζ με τις μυστικές υπηρεσίες τον οδηγούν τελικά στην ελευθερία. 25 χρόνια μετά, ο Εσπόζιτο ζη-τά τη βοήθεια της τότε προϊσταμένου του για να αποτυπώσει στο χαρτί την υπόθεση που ακό-μα τον στοιχειώνει.
Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας που στην ούγια γράφει Argentina. Από μια καινοτόμα θαλερή κινηματογραφία που συνδυάζει αριστοτεχνικά την εμπορικότητα και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και που θριάμβευσε στο αργεντίνικο box office. Για πολλούς και διάφορους λό-γους. Κυρίως διότι απολεπίζει τη ραχοκοκαλιά του φιλμ απ’ όλα τα περιττά ψιμύθια, συνιστώ-ντας ένα μελοδραματικό θρίλερ που αν και μεγάλο σε διάρκεια, δεν κουράζει καθόλου. Οι συ-νιστώσες της επιτυχίας πολλές. Ο διεφθαρμένος κοινωνικός ιστός, ο ανεκπλήρωτος έρωτας ελέω ταξικών διαφορών (όχι με όρους διαλεκτικής αλά Λόουτς αλλά με συνθήκες κομψού ε-ρωτικού δράματος), η πολιτική, το δικαστικό παρακύκλωμα, το αστυνομικό μυστήριο. Ο Κα-μπανέλα ισορροπεί με περισσή αυτοπεποίθηση ανάμεσα σε όλα τα όσα συμβαίνουν επί της οθόνης, χρησιμοποιώντας ένα ευφάνταστο ρακόρ (εύσημα και στον μοντέρ) ανάμεσα στις σκηνές του παρελθόντος και του παρόντος. Εντελώς οργανικά ο δημιουργός κατορθώνει να ενσωματώσει και όλες τις όποιες υπερβολές της αφήγησης. Και τα κλισέ. Αποκαλύπτει από την αρχή την ταυτότητα του δολοφόνου και ξεκινά ένα υποδόριο παιχνίδι της γάτας με το πο-ντίκι. Ένα παιχνίδι απορρίψεων και απωλειών. Νουάρ στο προσκήνιο, πολιτικός σχολιασμός στο φόντο. Ένα υπέρμετρα φιλόδοξο φιλμ (δικαιολογημένα) που αντλεί από τη βιρτουοζιτέ του σκηνοθέτη, ο οποίος όμως δεν αναλώνεται σε φορμαλιστικά τερτίπια της κάμερας αλλά παραδίδει μαθήματα χειρισμού της. Αποκορύφωμα η σχοινοτενής εκφοβιστική σεκάνς στο γήπεδο με το υποκειμενικό πλάνο της κάμερας να αγκομαχά ιδρωμένη και να ανεβοκατεβαίνει κυνηγώντας τον ήρωα.
Αξιολόγηση: ****
(Π.Α.)
(EL SECRETO DE SUS OJOS)
Σκηνοθεσία: Χουάν Χοσέ Καμπανέλα
Παίζουν: Ρικάρντο Νταρίν, Σολεδάδ Βιλαμίλ, Πάμπλο Ράγκο, Χαβιέ Γκοντίνο
Διάρκεια: 129’
Μπουένος Άιρες, 1974. Ο αστυνομικός Εσπόζιτο αναλαμβάνει τη διαλεύκανση της δολοφονί-ας μιας γυναίκας. Με τη βοήθεια της προϊσταμένης του και ενός συναδέλφου του, συλλαμβά-νουν τον ύποπτο Γκόμεζ και τον οδηγούν στην ανάκριση. Οι διασυνδέσεις, όμως, του Γκόμεζ με τις μυστικές υπηρεσίες τον οδηγούν τελικά στην ελευθερία. 25 χρόνια μετά, ο Εσπόζιτο ζη-τά τη βοήθεια της τότε προϊσταμένου του για να αποτυπώσει στο χαρτί την υπόθεση που ακό-μα τον στοιχειώνει.
Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας που στην ούγια γράφει Argentina. Από μια καινοτόμα θαλερή κινηματογραφία που συνδυάζει αριστοτεχνικά την εμπορικότητα και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και που θριάμβευσε στο αργεντίνικο box office. Για πολλούς και διάφορους λό-γους. Κυρίως διότι απολεπίζει τη ραχοκοκαλιά του φιλμ απ’ όλα τα περιττά ψιμύθια, συνιστώ-ντας ένα μελοδραματικό θρίλερ που αν και μεγάλο σε διάρκεια, δεν κουράζει καθόλου. Οι συ-νιστώσες της επιτυχίας πολλές. Ο διεφθαρμένος κοινωνικός ιστός, ο ανεκπλήρωτος έρωτας ελέω ταξικών διαφορών (όχι με όρους διαλεκτικής αλά Λόουτς αλλά με συνθήκες κομψού ε-ρωτικού δράματος), η πολιτική, το δικαστικό παρακύκλωμα, το αστυνομικό μυστήριο. Ο Κα-μπανέλα ισορροπεί με περισσή αυτοπεποίθηση ανάμεσα σε όλα τα όσα συμβαίνουν επί της οθόνης, χρησιμοποιώντας ένα ευφάνταστο ρακόρ (εύσημα και στον μοντέρ) ανάμεσα στις σκηνές του παρελθόντος και του παρόντος. Εντελώς οργανικά ο δημιουργός κατορθώνει να ενσωματώσει και όλες τις όποιες υπερβολές της αφήγησης. Και τα κλισέ. Αποκαλύπτει από την αρχή την ταυτότητα του δολοφόνου και ξεκινά ένα υποδόριο παιχνίδι της γάτας με το πο-ντίκι. Ένα παιχνίδι απορρίψεων και απωλειών. Νουάρ στο προσκήνιο, πολιτικός σχολιασμός στο φόντο. Ένα υπέρμετρα φιλόδοξο φιλμ (δικαιολογημένα) που αντλεί από τη βιρτουοζιτέ του σκηνοθέτη, ο οποίος όμως δεν αναλώνεται σε φορμαλιστικά τερτίπια της κάμερας αλλά παραδίδει μαθήματα χειρισμού της. Αποκορύφωμα η σχοινοτενής εκφοβιστική σεκάνς στο γήπεδο με το υποκειμενικό πλάνο της κάμερας να αγκομαχά ιδρωμένη και να ανεβοκατεβαίνει κυνηγώντας τον ήρωα.
Αξιολόγηση: ****
(Π.Α.)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)