ΣΙΝΕΜΑ...ΓΕΝΙΚΟ ΑΡΘΡΟ...1


ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ 2007

Μια vintage – από κάθε άποψη – κινηματογραφική σεζόν. Πολυσυλλεκτική. Με περισσότερη ουσία και αισθητική και λιγότερη αστερόσκονη από το styling. Με μπόλικο σινεμά πολιτικού προβληματισμού (έστω και αφελούς πολλές φορές), με λίγο περισσότερο σεβασμό στο θεατή. Με νέα αισιόδοξα (?) ήθη στην κινηματογραφική βιομηχανία, όπως η επέλαση του ψηφιακού φορμά. Ένα κινηματογραφικό 2007 με πολλές στιγμές και γεγονότα που μας εξέπληξαν ευχάριστα ή δυσάρεστα. Στα συν ο χείμαρρος των cineblogs - cine-portals (καλή ώρα το Movieworld) και η επιρροή τους στη διαμόρφωση «ψαγμένων» θεατών, η ανανεωτική προσέγγιση του romantic comedy genre από την παρέα του «Knocked up» και του «Superbad», ο Τζον Τραβόλτα με παραφουσκωμένο κοστούμι και τσαχπίνικη προφορά στο Hairspray, η δημόσια παραδοχή της ομοφυλοφιλίας από πλευράς Τζόντι Φόστερ, η αιώνια λιακάδα της ρουμανικής κινηματογραφίας, η ελεύθερη πτώση των blockbusters, το διμηνιαίο περιοδικο-στολίδι του ΕΚΚ, «Μοτέρ», τα έξοχα μουσικά score που «στολίζουν» τα περισσότερα φιλμ. Στα πλην η ταυτόχρονη έξοδος στις αίθουσες πλειάδας ταινιών κάθε εβδομάδα, η ολοένα και αυξανόμενη πτώση των εισιτηρίων, η απειλητικά αυξανόμενη τάση των torture-porn film («Hostel»), τα άτσαλα τσαλαβουτήματα του ελληνικού σινεμά (ιδέες υπάρχουν, ολοκλήρωση τους δεν υπάρχει), η θέαση αμέτρητων Dvd από τον αναπαυτικό καναπέ, η καταδίκη “straight to Dvd” πολλών αξιόλογων ταινιών, η «αναχώρηση» πολλών σπουδαίων…Το top 10+1 των αγαπημένων μας φιλμ για το 2007 είναι :

1. “Ο Λαβύρινθος του Πάνα” του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
(Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων πασπαλισμένη με πολιτική αλληγορία, παραμυθένια φωτογραφία και μια τζούρα γοητευτικού ερέβους)

2. Half Nelson του Ράιαν Φλεκ
(Broken Social Scene, ανδρική ερμηνεία ολκής, indie ολόφρεσκο σινεμά)

3. Zodiac του Ντέιβιντ Φίντσερ
(Μια έξοχη σπουδή στην εμμονή)

4. My Blueberry Nights του Γουογκ Καρ Γουάι (Εικαστική ζαλιστική πρωτοπορία που σε κάνει να ξεχνάς τις ατέλειες της)

5. Time του Κιμ Κιμ Ντουκ
(Ατόφιο σινεμά συναισθημάτων και γοητευτικής εσωστρέφειας)

6. Red Road της Άντρεα Άρνολντ
(Παγωμένο ατμοσφαιρικό θρίλερ με οδηγό την υπερβατική αγάπη – συγχώρεση)

7. Εσείς οι ζωντανοί του Ρόι Άντερσον (Σινε-μανιφέστο για την αδυναμία καθημερινής επικοινωνίας και πως το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης μας μεταμορφώνει και μας εξυψώνει)

8. Ο Επισκέπτης του Μπογκ Ζουν Χο
(b-movie αισθητική βουτηγμένη στην οικολογική αφύπνιση και πολιτική σάτιρα)

9. Χαμένα Όνειρα του Εμανουέλ Κριαλέζε
(Σαρλότ Γκενσμπούρ, μαγικός ρεαλισμός, μικρά θαύματα, μεγάλα όνειρα, έρωτας)

10. Η Ψυχή στο Στόμα του Γιάννη Οικονομίδη
(Πολιτικό σινεμά στις κοινωνικές επάλξεις με διάθεση αυτοσαρκαστική)

10+1. Σιωπηλό Φως του Κάρλος Ρεϊγάδας
(Πολυαναμενόμενο φιλμ του 2008, μία από τις καλύτερες ταινίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Το τρομερό παιδί της μεξικάνικης κινηματογραφίας ξαναχτυπά με ένα «θρησκευτικό» πεισιθανάτιο ευαγγέλιο, καλειδοσκόπιο ατάκτων συναισθημάτων, μάθημα νίκης της επιθυμίας πάνω στα «πρέπει». Ο Μπονιούελ και ο Ντράγερ θα χαμογελούν από τους ουρανούς λίγο πριν το «θαύμα» της Αγάπης…)

(Π.Α.)

ΚΡΙΤΙΚΗ DVD...2


Το Τελευταίο Τανγκό Στο Παρίσι
(Last Tango In Paris)

Βαθμολογία: 8/10
Είδος: Ερωτικό Δράμα
Σκηνοθεσία: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Σενάριο: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Ανιές Βαρντά, Φράνκο Αρκάλι
Πρωταγωνιστούν: Μαρία Σνάιντερ, Μάρλον Μπράντο, Μαρία Μίτσι, Κατρίν Μπρεγιά
Διάρκεια: 125
Χώρα: Ιταλία, Γαλλία
Έτος: 1972
Διανομή: Odeon
Ήχος: Dolby Digital 2.0
Λόγος Πλευρών: 1.85:1

Τι?

Αυτός είναι ένας 45χρονος Αμερικανός που ζει στο Παρίσι προσπαθώντας να ξεφύγει από τις εφιαλτικές μνήμες της αυτοκτονίας της γυναίκας του. Αυτή είναι μια 20χρονη Παριζιάνα, που ψάχνει σπίτι να νοικιάσει. Βασανισμένοι και οι δύο από τους προσωπικούς τους δαίμονες, θα συναντηθούν με μοναδικό σκοπό να ικανοποιήσουν τις πιο ανομολόγητες σεξουαλικές τους επιθυμίες, σε ένα διαμέρισμα άδειο και σκοτεινό. Χωρίς να γνωρίζει ο ένας το όνομα του άλλου…Παρασυρμένοι από το πάθος τους, θα χαθούν σε ένα λαβύρινθο αισθήσεων και φαντασιώσεων…

Πώς?

Ένα φιλμ-«τανγκό» του έρωτα και της σαρκικής πρόκλησης. Μια ταινία μοντέρνα και αμφιλεγόμενη, που τάραξε τα νερά της 7ης τέχνης και άλλαξε την οπτική των κινηματογραφιστών περί αισθησιασμού και ερωτισμού. Ένα φιλμ- “ποίημα” πάνω στην αποξένωση, που δεν μοιάζει με κανένα άλλο. 35 χρόνια μετά την πρώτη επεισοδιακή προβολή του, συνεχίζει να αποτελεί ορόσημο για την ιστορία του σινεμά. Έστω κι αν οι ερωτικές σκηνές δεν σοκάρουν τόσο όσο παλαιότερα. Ο maestro Μπερτολούτσι άνοιξε το δρόμο για να γυριστούν ερωτικές ταινίες χωρίς να χαρακτηρίζονται πορνογραφήματα. Χωρίς το «Τανγκό» δεν είχαμε στις μέρες μας ούτε «Σαρκική Εξάρτηση» (Π. Σερό), ούτε «Μια πορνογραφική σχέση» (Φ. Φοντέν). Στην εποχή του, βέβαια, σκανδάλισε τα «χρηστά» ήθη της κινηματογραφικής (καταγγελίες, απαγορεύσεις στην Αγγλία, δικαστήρια…) και όχι μόνο κοινωνίας, ελέω των «τολμηρών» ερωτικών σκηνών.

Το παρασκήνιο της ταινίας λέει ότι ο σκηνοθέτης έχτισε τον χαρακτήρα του 45άρη Πολ γύρω από την προσωπικότητα του Μπράντο. Ένας Μπράντο, σε μια περίοδο που απολάμβανε τους διθυράμβους του «Νονού», με πολλές ατάκες να «χτίζονται» εντός των προβών και με μια βιωματική –ψυχή τε και σώματι- ερμηνεία μακριά από τις μεθόδους του Actors Studio, με τις ανυπέρβλητες μανιέρες. Είναι κατ’ ουσίαν ο ίδιος του ο εαυτός και αντλεί από το μπαούλο των αναμνήσεων του, που βρίθει από πόνο και ερωτισμό. Με «άξια» παρτενέρ στην ψυχοφθόρα δίχως κανόνες ερωτική σχέση, την πιτσιρίκα τότε, Μαρία Σνάιντερ, να «παίζει» με τα ημιτόνια του προσώπου της, φουσκωμένη από ηδυπάθεια και θλίψη. Μόνο με την Κατρίν Ντενέβ στο «Η ωραία της ημέρας» μπορεί να συγκριθεί…

Το «Τανγκό» πέρα από τη θρυλική, cult πλέον, σκηνή με το βούτυρο και μια προσπάθεια από τον δημιουργό για αναθεώρηση του κάμα σούτρα, είναι ένα συγκλονιστικό αποχαιρετιστήριο ρέκβιεμ για τη δύναμη του έρωτα και για τον τρόμο που προκαλεί από ένα σημείο και μετά. Ιδιαίτερα στις γυναίκες, όπως αφήνει να εννοηθεί ο Μπερτολούτσι, που επιθυμούν να κονιορτοπήσουν αυτό το μεθυστικό και οργιαστικό γλέντι αισθήσεων. Έτσι και στο φιλμ η Ζαν αφού απομακρύνει από την ερωτική της περιπέτεια με τον Πολ κάθε σταγόνα μυστηρίου, πάθους και έλξης, τον σκοτώνει. Μα γιατί? Διότι μόνο έτσι θα χτυπήσει την θύρα της θλιβερής, γεμάτης «μη» και «πρέπει» πραγματικότητας. Τα πάντα, δηλαδή, θυσιάζονται στον βωμό της ανίκητης θεάς που ακούει στο όνομα Ασφάλεια, αλλά στην πραγματικότητα έιναι λήθαργος σωματικός. Αγκύλωση συναισθηματική. Πέρα από κάθε φυσική νομοτέλεια.

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης με μια «εμπύρετη» σκηνοθεσία που δεν γνωρίζει όρια, προσπαθεί να αντικρίσει το απύθμενο βάθος της ανθρώπινης ψυχής. Με σήμα κατατεθέν του, τις «ενοχλητικές» γυμνές σκηνές, οι οποίες γοητευτικά σε καθηλώνουν με τους ποταμούς συναισθημάτων που εκλύουν, σχολιάζει την παρακμή των απελπισμένων σχέσεων περιορισμένη στους τέσσερις τοίχους ενός ψυχρού διαμερίσματος. Με τον Γκάτο Μπαρμπιέρι να υπογράφει την καθηλωτική μουσική υπόκρουση και λουσμένο στους τόνους του καφέ-μαύρου, το «Τελευταίο Τανγκό» αποτελεί το στερνό καταφύγιο. Μια επιστροφή στη θαλπωρή της μήτρας…

EXTRAS
Τρέιλερ

(Π.Α.)

ΚΡΙΤΙΚΗ DVD...1

Outlanders
(Ζωή στο Περιθώριο)

Βαθμολογία: 4/10
Είδος: Κοινωνική Περιπέτεια
Σκηνοθεσία: Ντομινίκ Λις
Σενάριο: Ντομινίκ Λις, Τζίμι Γκάρντερ
Πρωταγωνιστούν: Γιάκουμπ Τόλακ, Αλέξις Ρίμπεν, Σον Ντίνγκγουολ, Τζο Τάκερ
Διάρκεια: 99
Χώρα: Αγγλία
Έτος: 2007
Διανομή: AVE
Ήχος: Dolby Digital 5.1
Λόγος Πλευρών: 1.85:1

Τί;

Μετά την κηδεία του πατέρα του στην Πολωνία ο Άνταμ ξεκινά ένα ταξίδι αναζήτησης του αδελφού του ο οποίος εγκατέλειψε τη χώρα του και μετανάστευσε στην Αγγλία μετά από ένα ατύχημα που τον ανάγκασε να παρατήσει την καριέρα του ποδοσφαιριστή. Ο Άνταμ βρίσκει τον αδελφό του να εργάζεται σε οικοδομές για εκμεταλλευτές εργολάβους και προσπαθεί να τον πείσει να αλλάξει τη ζωή του. Ταυτόχρονα γνωρίζεται με την Άννα που επίσης αναζητά ένα νέο ξεκίνημα στο Λονδίνο. Στην προσπάθειά του να διορθώσει την κατάσταση ο Άνταμ θα βρεθεί μπλεγμένος με τον υπόκοσμο και σύντομα θα πρέπει να πάρει μια δύσκολη απόφαση…

Πώς;

Ταινίες κοινωνικού ρεαλισμού που συνδυάζουν δραματικά στοιχεία και σασπένς υπό κανονικές συνθήκες εγείρουν πολύ συχνά ενδιαφέρον. Ομως αυτή εδώ, παρότι ξεκινά ως τέτοια και με πολλά γνώριμα μεν κοινωνικώς ενδιαφέροντα και επίκαιρα στοιχεία αφήγησης, κάπου εκεί στη μέση χάνει «το δρόμο τον σωστό» και «ανηφορίζει» σε δύσκολα μονοπάτια. Συνεπώς κατρακυλάει, αποπροσανατολίζεται, μετεωρίζεται και καταφέρνει με τις κλισεδιάρικες «λύσεις» του φινάλε να φάει τα μούτρα της. Πρόκειται για κατόρθωμα διότι η αρχή είναι αρκούντως ενδιαφέρουσα και υπόσχεται πολλά…Με ένα παράλληλο εύστοχο μοντάζ (εναλλάξ η δράση στην Πολωνία και στην Αγγλία) να υπερτονίζει μια νουάρ σκοτεινή ατμόσφαιρα σε σύμπλευση με ένα σφριγηλό, διαφωτιστικό και κατάστικτο από ποδοσφαιρικά ενσταντανέ φλας μπακ τα δέκα πέντε πρώτα υποβλητικά λεπτά σε υποβάλλουν σε ένα κλίμα περισσότερο ατμοσφαιρικού ψυχοδράματος παρά κοινωνικού…Τάχιστα όμως η ατμόσφαιρα καταρρέει και η σημαία του διδακτισμού υψώνεται. Όταν ασχολείσαι με ευαίσθητα κοινωνικά προβλήματα όπως η εκμετάλλευση εργατών από προϊσταμένους «οφείλεις» να αναδείξεις και τις δυο πλευρές, να κλιμακώσεις (ψυχο)δραματικά τους χαρακτήρες, να αλλάξεις τέμπο στο ρυθμό του φιλμ και να μην αντιμετωπίζεις το θέμα μεγαλόστομα «υποβιβάζοντας» το έτσι στα όρια του γραφικού και της χάρτινης καρικατούρας. Και κυρίως θα «πρέπει» να έχεις αφομοιώσει τους κινηματογραφικούς κοινωνικούς «βιορυθμούς» των Μάικ Λι και Κεν Λόουτς.

Ο Ντομινίκ Λις χάνει κυριολεκτικά την μπάλα στο πιο δραματικό σημείο του φιλμ. Εκεί που ο στυγνός καπιταλισμός εισχωρεί βίαια στο προλεταριάτο…Και αντί να ανεβάσει στροφές η κάμερα του, να «ιδρώσει» και να «παλέψει» αυτή κάθεται ανήμπορη και περιγράφει σχηματικά. Αντί διαλεκτικής σιωπή...Ευτυχώς κάπου εκεί μπαίνει ένα love story στον ιστό της αφήγησης και μας αποσπά από το δυσοίωνο εργασιακό περιβάλλον. Τουλάχιστον ο σκηνοθέτης τα καταφέρνει αρκετά καλύτερα με τη σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι. Με αμέτρητα close ups κολλάει στα πρόσωπα και δίνει κάτι από το νεύρο που τόσο λείπει από την υπόλοιπη ταινία…

EXTRAS
Τρέιλερ της ταινίας και τρέιλερ έξι άλλων ταινιών της ίδιας εταιρείας

(Π.Α.)