Το καλοκαίρι πλησιάζει στο ημερολογιακό τέλος του οπότε σιγά σιγά να μαζεύουμε το σωρό των posts που έχουν συσσωρευτεί για το blog και πρέπει να «ανέβουν». Είναι τόσα πολλά που εάν δεν καταγραφούν ΤΩΡΑ, σίγουρα θα τα παρασύρει η νωχελική αχλύ της θαλασσινής αύρας. Ξεκινάω λοιπόν με το πρώτο και σημαντικότερο post απ’ αυτά που είχα υποσχεθεί. Earth Festival 2008 ή αλλιώς «Γιορτές της Γης», Βλάστη Κοζάνης 2008. Ένα Φεστιβάλ, λίγο διαφορετικό απ’ τα υπόλοιπα, που ειδικά φέτος εκτός από τον διασκεδαστικό (sic) του χαρακτήρα είχε σαν στόχο τη «δημιουργική» αλληλεπίδραση των πολιτών-θεατών πάνω σε θέματα διατροφικής ανασφάλειας. Το εάν κατάφερε να αφυπνίσει, θα φανεί στο διάβα του χρόνου μέχρι το επόμενο Φεστιβάλ. Οι φετινές «Γιορτές της Γης» με βρήκαν σε ένα διαφορετικό πόστο, αυτό του μέλους της διοργανώτριας ομάδας, οπότε οι κρίσεις και επικρίσεις μου κινδυνεύουν να…εκτροχιαστούν…
Αν πρέπει να βγάλουμε μια συνιστώσα του 8ου Φεστιβάλ, αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την Καταξίωση και το Σεβασμό που έχει πλέον κατακτήσει τόσο στους πολυάριθμους φίλους του, αλλά εξίσου και στο group των καλλιτεχνών που απαρτίζουν το μουσικό κομμάτι του κάθε χρόνο. Η φετινή προσέλευση ήταν τόσο γιγάντια (περί τις 20000 επισκέπτες το τετραήμερο) που έκρυψε κάποιες αδυναμίες. Ξεκινώντας από τα αδύναμα σημεία του Φεστιβάλ (που είναι ομολογουμένως λίγα για ένα τέτοιου μεγέθους, ελάχιστα κρατικοδίαιτου φεστιβάλ) θα αναφέρω πρώτα απ’ όλα τον αποπροσανατολισμό του Φεστιβάλ. Οι «Γιορτές της Γης» υπό τη μαγκέτα του φίλου Σταύρου Υφαντή, ξεκίνησαν πριν 8 χρόνια ως ένα μουσικό, κυρίως Φεστιβάλ, με παράλληλες εκδηλώσεις που είχαν να κάνουν με την οικολογία (γενική και καθημερινή), το παιχνίδι, την χλωρίδα και την πανίδα, την αφύπνιση «κοιμισμένων» συνειδήσεων πολιτών. Και τα κατάφερε περίφημα ως τώρα να παίξει και έναν ρόλο εκπαιδευτικό, επιμένοντας στον «αντιεμπορευματικό» χαρακτήρα που μπορεί να κομίσει ένα multi culti Φεστιβάλ σε ένα ορεινό, μη trendy προορισμό, χωριό της Κοζάνης. Προς επίρρωση όλων αυτών και η κλήση «διεθνοποιημένων» καλλιτεχνών με «άποψη», διαχρονικότητα, ενθουσιασμό, που έχουν κάτι φρέσκο να φέρουν στο συναυλιακό μεσαίωνα της Ελλάδας. Με το βλέμμα στραμμένο στον κόσμο.
Φέτος το Φεστιβάλ, δυστυχώς, ξέφυγε από τον έλεγχο. Μια τεράστια κατασκήνωση έγινε, που περνάμε μεν καλά , αλλά ούτε μας νοιάζει για συναυλίες, ομιλίες, συμμετοχικά παιχνίδια κτλ. Είναι ένα σημείο που πρέπει να προσεχθεί, γιατί αυτό κάνει το Earth Festival να απέχει παρασάγγας από οποιοδήποτε άλλο εγχώριο..Παρελκόμενο όλων των παραπάνω ήταν η ρίψη μπουκαλιών μπύρας επί της σκηνής από κάποιον ανεγκέφαλο. Τα προβλήματα υποδομής του Φεστιβάλ είναι γνωστά. Μέσα σε 3 χρόνια οι θεατές τριπλασιάστηκαν. Μοιραία οι τουαλέτες δεν αρκούσαν, το ελεύθερο κάμπινγκ λειτουργούσε στο 150% των δυνατοτήτων του. Ένα πάντως από τα πιο βασικά προβλήματα εντοπίζεται στο πάργκινκ του κάμπιγκ, στα άπειρα αυτοκίνητα και στο στενό δρόμο που οδηγεί σ’ αυτό. Παρ΄ότι θα μπορούσαν να μετακινηθούν πολλοί με ένα αμάξι αντί για πέντε, το πρόβλημα είναι μεγάλο. Θα μεριμνήσουμε όμως του χρόνου. Είναι στην άμεση προτεραιότητά μας. Τέρμα οι «Αχίλλειες» πτέρνες του Φεστιβάλ…
Οι θετικές εντυπώσεις ήταν ασυγκρίτως περισσότερες. Μερικά snapshots που αποτυπώθηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μου είναι : οι εκρηκτικοί –για πρώτη φορά στην Ελλάδα- Kultur Shock. Χαρντκορ, πανκ, βαλκανικά ηχοτοπία, πολιτικοί στίχοι από την μπάντα απ΄το Σιάτλ με ρίζες όμως από παντού. Κι ας ταλαιπωρήθηκαν στα σύνορα από τους Έλληνες τελωνειακούς. Thanks Τζίνο και καλοτάξιδος ο νέος δίσκος υπό την σκέπη του label του Jello Biafra των Dead Kennedys…
Ο Γαλλομαροκινός Κάλιντ Κ. και οι απίστευτου μουσικού κάλλους ήχοι που έβγαιναν από το λαρύγγι του. Ο κιθαρίστας, με σολαρίσματα αλά Χέντριξ, των Χαίνηδων. Η απαράμιλλη βιρτουοζιτέ του κιθαρίστα της μπάντας του Γ. Χαρούλη (ο οποίος ξεχωρίζει και στους Modrec), η τρομπέτα του Μάρκο Μάρκοβιτς σε ένα jazzy αυτοσχεδιαστικό πέρασμα στο concept του Χαρούλη. Το διονυσιακό κρεσέντο που ξεπηδούσε από την ορχήστρα των χάλκινων πνευστών υπό τον υιό Μάρκοβιτς. Το live cinematic set του Σεραφείμ Τσοτσόνη, της Klik Records. Οι Αυστριακοί !Deladap με τη nu jazz electro αισθητική τους. Ο φίλος Νεκτάριος Λαμπρόπουλος που με μόχθο και παρρησία συντηρεί ένα μουσικό περιοδικό-κόσμημα, το πατρινό Muzine. Ο αναβαθμισμένος και εμπνευσμένος φετινός παιδότοπος. To βιολογικό εστιατόριο ever. To πλαστικοποιημένο ποτήρι- έμβλημα- του φετινού Φεστιβάλ. Το χρεωνόσουν και όταν το επέστρεφες έπαιρνες πίσω 1ευρώ. Το πάμφθηνο, πιο φθηνό δε γίνεται, εισιτήριο. Τα καλαίσθητα stands. Ο βιολογικός μεταμεσονύχτιος τραχανάς. Τα καλοσχεδιασμένα φούτερ του Φεστιβάλ. Οι δύο εκθέσεις (φωτογραφική και εικαστική) στο παλιό σχολείο με θέμα τη διατροφική ανασφάλεια. Και, και, και…Μα πάνω απ’ όλα οι Ανθρωποι του Φεστιβάλ. ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ. Χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα ήταν ίδιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου