Έχει περάσει κιόλας ένας μήνας από τη δεκάτη Σεπτεμβρίου και τα χρωματιστά soundscapes που πλημμύρισαν το κατάμεστο Θέατρο Γης στη Θεσσαλονίκη, δεν παύουν να μου αναμοχλεύουν τη μνήμη. Δραπετεύω στις ηχητικές εικόνες που συγκράτησα σαν φυλακτό ακριβό, από τη συναυλία-κονσέρτο του σπουδαίου Πολωνού συνθέτη Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ. Απάνθισμα μελωδιών μιας παράταιρης μνήμης, με την αισθητική της ματαιότητας στο προσκήνιο. Ένα κονσέρτο κατά τη διάρκεια του οποίου αποδείχτηκε περίτρανα πως η μουσική ανήκει περίτρανα και απαράβατα στις 7 Τέχνες και συγχρόνως αγκαλιάζει την Τέχνη της ζωής, αυτής που δε ζούμε…Ο ταπεινός, πολυβραβευμένος και αυτοδίδακτος συνθέτης παρέσυρε με το ρυάκι μελαγχολικών ήχων του, τους θεατές σε ένα σύμπαν γεμάτο ουμανισμό, συμπτώσεις, υπαρξιακές αγωνίες, γενναιοδωρία και που λυτρώνεται στα ακούσματα των μελωδιών του. Ο Πράισνερ και ο επιστήθιος φίλος του σκηνοθέτης, Κισλόφσκι, που μας άφησε πριν 13 χρόνια...Ήταν Νοέμβρης του 1994 που πρωτοήρθε στη χώρα μας, στο ΦΚΘ, με αφορμή τη ρετροσπεκτίβα του Φεστιβάλ στον Κισλόφσκι. Εκεί στο Θέατρο Μακεδονικών σπουδών γοητεύτηκα για πρώτη φορά από την ικανότητα του να περιγράφει ήχους, με εικόνες. Μια ανεπαίσθητη εμπειρία ενώνει τις δύο αυτές συναυλίες…σαν το λεπτό σκοινί από τις μαριονέτες στη «Διπλή ζωή της Βερόνικα»…Τα απομεινάρια των συναισθημάτων του χρόνου σβήστηκαν από τις ορχήστρες εκείνη τη νύχτα και από το ολόγιομο φεγγάρι. Ένα έργο που συνδυάζει την Ποίηση με τα αχανή κινηματογραφικά τοπία και τη Λογοτεχνία των αισθήσεων και των παραισθήσεων. Πολλές φορές ταξίδεψα στα υπερρεαλιστικά τοπία των μελίρρυτων μελωδιών του. Καταβύθιση σε μια κατάσταση επιθυμητής μελαγχολίας, στο σκοτάδι της παραίσθησης των εικόνων…των εικόνων των ταινιών του Κισλόφσκι κυρίως. Τότε που το καλλιτεχνικό τους όραμα δεν είχε ακόμα ακυρωθεί και γαργαλούσε τις ψυχές μας. Για ρίξτε και μια ματιά στο κείμενο μου (http://www.movieworld.gr/cinema/ekswsths/default.asp?ID=355) και στο βίντεο που τράβηξα...
(Π.Α.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου