Κριτική Ταινιών Πρώτης Προβολής...14

ΠΑΡΑΝΟΙΑ
(THE CRAZIES)

Σκηνοθεσία: Μπρεκ Άισνερ
Παίζουν: Ράντα Μίτσελ,Τίμοθι Όλιφαντ, Ντάνιελ Παναμπέικερ
Διάρκεια: 101’

Σε μια ήσυχη αμερικάνικη κωμόπολη, οι φαινομενικά φιλήσυχοι κάτοικοι της αρχίζουν ξαφ-νικά να παρουσιάζουν περίεργα συμπτώματα παράνοιας. Μετά από έρευνες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το νερό της περιοχής είναι μολυσμένο από κάποια τοξική ουσία, κατόπιν στρατιωτικών πειραμάτων και η οποία οδηγεί όποιους το πιουν στην τρέλα και στο φόνο. Ο σερίφης με τη γυναίκα του και το συνεργάτη του προσπαθούν να εγκαταλείψουν την πόλη.
Το φιλμ του Άισνερ σέβεται περισσότερο από όσο θα αρκούσε, το πρωτότυπο φιλμ του Ρομέρο (1972), χωρίς να τολμά να το υπερβεί. Ξεφεύγει μεν από τη δαγκάνα των βλακωδών εφηβικών σοκαριστικών σκηνών που συναντάμε σε χολυγουντιανές «συνταγές» και ψεκάζεται με μπόλικη εσάνς κοινωνικο-οικολογικού μηνύματος για την ανασφάλεια του πλανήτη, πυρο-δοτώντας έτσι πολιτική αμφισβήτηση, αλλά οι όποιες προθέσεις του σκοντάφτουν συνεχώς στην αποσπασματικότητα, που σίγουρα στο συγκεκριμένο φιλμ δρα όπως ο σκώρος στα ρού-χα. Το ροκανίζει. Τραμπάλα συνεχώς. Λίγος φιλμικός χρόνος για να εκθέσει στους θεατές τό-σο πολλά. Απ’ την μια έχουμε το προβλέψιμο τέλος και τους ανολοκλήρωτους χαρακτήρες, απ’ την άλλη ένα μεταφυσικό sci-fi θρίλερ με φρενήρη ρυθμό και μια ένοχη αγωνία για το ποιος έχει κολλήσει το μικρόβιο της τρέλας και ποιος όχι. Μπορεί η ατμόσφαιρα να θυμίζει έντονα το «The Happening” του Σιάμαλαν, οι ερμηνείες να κολλάνε, τα εφέ να είναι φτωχά για τέτοιου είδους φιλμ, όμως όλα αυτά δεν εμποδίζουν το δημιουργό να αποτυπώσει επί του σε-λιλόιντ την προβληματική του για τη σημερινή διχασμένη και μόνιμα τρομαγμένη Αμερική. Όλα προκύπτουν επαγωγικά. Αφύσικη παράνοια δεν υπάρχει διατείνεται ο Άισνερ. Υπάρχει «λογική» εξήγηση και εύλογη προέλευση της. Αρκεί να ψάξουμε στην αλλοτρίωση, στην υ-περκατανάλωση, στον ιμπεριαλισμό. Στην αδηφάγα μολυσμένη διατροφική αλυσίδα που με-ταλλάσσει τα πάντα. Άνθρωποι με μάσκα ζόμπι να τρώνε τις σάρκες ανθρώπων. Συμβαίνει παντού σήμερα. Τι μένει? Οι δυνάμεις καταστολής να αφανίσουν το ανθρώπινο γένος. Άραγε είμαστε στο μέλλον ή μήπως στο παρόν…?

Αξιολόγηση: ***
(Π.Α.)

Κριτική Ταινιών Πρώτης Προβολής...13

ΧΑΡΙ ΜΠΡΑΟΥΝ
(HARRY BROWN)

Σκηνοθεσία: Ντάνιελ Μπάρμπερ
Παίζουν: Μάικλ Κέιν, Έμιλι Μόρτιμερ, Λίαμ Κάνινγκχαμ
Διάρκεια: 102’

Όταν δολοφονείται βάναυσα ο καλύτερος φίλος του, ο βετεράνος πεζοναύτης Χάρι Μπράουν (νέος Dirty Harry μας προέκυψε μετά τον Ίστγουντ στο Gran Torino…) αποφασίζει να δράσει. Το στρατιωτικό παρελθόν του τον καλεί να γίνει προστάτης της έννομης τάξης. Σύντομα όμως μπλέκεται και η αστυνομία, με αποτέλεσμα οι εντάσεις να δημιουργούν χάος στην πόλη. Ταινία με φασίζουσες θέσεις που αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα και η οποία χωρίς τον one man show Μάικλ Κέιν, στον ρόλο του πρωταγωνιστή, θα περνούσε στα ψιλά. Σαν άλλος Τσαρλς Μπρόσνον από τον «Εκτελεστή της νύχτας» (1974), ενσαρκώνει έναν φιλελεύθερο πολίτη που αποφασίζει να «καθαρίσει» τους δρόμους από τα «ανθρώπινα απόβλητα» που έχουν καταλάβει τις εργατικές συνοικίες.

Ο Χάρι του Κέιν, παρουσιάζεται με ύπουλη πειστικότητα ως θύμα και όχι ως θα έπρεπε, θύτης. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Βρετανός Ντάνιελ Μπάρμπερ, στόχευε στο να υπογράψει μια φιλμική σπουδή στην εγκληματικότητα. Φευ όμως. Η μονομέρεια και τα ιδεολογικά φάλτσα τον κατα-βαράθρωσαν. Οι νεανικές συμμορίες, οι ναρκομανείς και οι λαθρέμποροι παρουσιάζονται μονόπατα ως ρεμάλια και δολοφόνοι. Σφυροκόπημα ανελέητο δέχεται ο θεατής με φόντο ένα ψυχρό απειλητικό και βρώμικο Λονδίνο, που όμοιο του δεν έχουμε δει σε τουριστικούς οδηγούς. Μέχρι που ο «Σωσίας» Χάρι αρχίζει το ξεσκάρτισμα περιττών σωμάτων. Αυτοδικία, που ο δημιουργός αποθεώνει σχεδόν με χαιρέκακη ικανοποίηση. Την εξωραΐζει με τόσο απροκάλυπτο τρόπο ώστε όχι μόνο δε δρα ενισχυτικά στην καταγγελτική (?) διάθεση του φιλμ, αλλά την αγκαζάρει κιόλας με μια παλαιού τύπου στρατιωτική ηθική και πειθαρχία. Η αστυνομία παρουσιάζεται αδύ-ναμη να εισέλθει στο κόσμο της εγκληματικότητας, λειτουργώντας ως εργαλείο της εκάστοτε κυβέρνησης.Για το σκηνοθέτη στυγνοί δολοφόνοι είναι οι έφηβοι στους οποίους το έγκλημα έχει εμποτιστεί ως κουλτούρα διασκέδασης και όχι ο εκπαιδευμένος να σκοτώνει Χάρι Μπράουν. Ιδεολογικά φάλτσα ολκής που ακυρώνουν την έξοχη σύλληψη ατμόσφαιρας μοναξιάς και ερήμωσης που διέπει την καθημερινή ζωή του ήρωα, ωσάν τελετουργία θρησκευτική…

Αξιολόγηση: ***
(Π.Α.)