Synch Festival…Mon Amour

10 μέρες έχουν περάσει από τους τίτλους τέλους του πιο ελπιδοφόρου και ταχέως αναπτυσσόμενου ελληνικού και focused in world wide modern sounds μουσικού- κατ’ επίφαση μόνο- Φεστιβάλ, του 5ου Synch Festival. Αρκετές για να καταλαγιάσει ο θόρυβος από τις μεγάλες προσδοκίες μας που επιτέλους, έπειτα από καιρό, επαληθεύτηκαν σχεδόν στο έπακρο. Μια πρώτη γεύση έχετε πάρει ήδη από τη στήλη μου στο http://www.movieworld.gr/cinema/ekswsths/default.asp?ID=349. Ως συμπλήρωμα αυτών μπορούμε να αναφέρουμε και κάποια άλλα συμβάντα. Καταρχήν το Synch σεβάστηκε απόλυτα τον όρο «Φεστιβάλ», ήτοι δεν επικεντρώθηκε μόνο στα μουσικά gigs, παρόλο που είναι ένα αμιγώς μουσικό φεστιβάλ. Στα πλαίσιά του συναντήσαμε (με λιγότερη προσέλευση εμφανώς) διαδραστικές παρουσιάσεις, κινηματογράφο, ήχο, εικόνα, installations και νέες μορφές media, παρουσιάσεις και διαλέξεις. Έπρεπε κανείς να γίνει ήρωας του Τικβερ-ικού “Run Lola Run” για να «αισθανθεί» τα πάντα. What a wonderful life!!! Παραθέτω παρακάτω πολλά θετικά (+) και αξιομνημόνευτα του Synch και ελάχιστα αρνητικά (-). Έχουμε και λέμε:

Συν (+) :
1. Η ευρωπαϊκή ταυτότητα του Φεστιβάλ. Μιλά απταίστως πολλές ξένες γλώσσες και προσελκύει μεγάλα ονόματα παγκοσμίου φήμης. Συμπεριλαμβάνεται δε στις λίστες «Must Seen Festivals» του εξωτερικού- το έγκριτο “Wire” του αφιέρωσε τετρασέλιδο. Για Φεστιβάλ μόλις 5 ετών, pal mal, pal mal…
2. Αν και η Τεχνόπολη δεν είναι Μέγαρο Μουσικής, τα πήγε περίφημα. Intustrial design, φωτορυθμικά, παλλόμενο πλήθος, indie αισθητική. Αλλά και οι άλλοι χώροι εξίσου λειτουργικοί και αναπάντεχοι. Μουσείο Μπενάκη, τα club Yoga Bala, K44, Bios. Tο πείραμα μπολιάσματος καλλιτεχνών σε μπαρ/ κλαμπ της περιοχής, πραγματικά εμπνευσμένο.
3. Το περίπτερο της Klik Records. Άψογο, καλαίσθητο, εξυπηρετικό. Με μουσικές Dousk και Yosebu, κοσμούσε το χώρο. Thanks Σωτήρη…
4. Η Ροσίν Μέρφι (λόγω κέλτικης καταγωγής προφέρεται έτσι). Το μαζικότερο και πιο «φωνακλάδικο» Live του Synch ever. Για τα μάτια μας μόνο η πανέμορφη Ιρλανδέζα «γδύνεται» επι σκηνής! Με 2 backing vocalists να χορεύουν σε space ρυθμούς. Οι fans να «στριφογυρίζουν» ανελέητα, disko grooves στον αέρα, νοσηρή Λιντσ-ική ατμόσφαιρα, ατελείωτες μεταμφιέσεις και μάσκες (η κοκκινοσκουφίτσα όλα τα λεφτά), φουτουρισμός στο έπακρο. Performer απ’ την κορυφή ως τα νύχια.
5. Η ελληνική σκηνή στα καλύτερά της. Ιδιοφυείς και ambient οι επιστήθιοι φίλοι «Your Hand in Mine», αποστομωτική και πραγματικά μεγάλη singer και songwriter η φίλη Μόνικα (το Over the Hill έσκισε), εγκεφαλικοί μέσα στον πειραματισμό τους οι «Good Luck Mr. Gorsky», ενδιαφέρον το gig των My Wet Kalvin, όπως και τα σετάκια των Tsotsoni και Φανταστικών Ήχων.
6. Οι δονούμενοι Holy Fuck. Οι Καναδοί πιστοποίησαν ότι η δύναμή τους είναι το Live. Θόρυβοι ωσάν να προσγειώνεται ελικόπτερο. Απογείωση, energy στο full, κοπάνημα extra large, disko punk στη διαπασών. Μέχρι και σκαρφαλωμένους στη σκεπή έιχε…
7. Οι Liars και το punk-rock πάρτυ που έστησαν. Ντελίριο και ωραίοι στίχοι. Με κέρδισαν όσο τους πρόλαβα.
8. Οι draft big size μπύρες.
9. H εμπνευσμένη αφίσα, το τρίπτυχο αναλυτικό πρόγραμμα, οι γιγάντιες διαπιστεύσεις μας
10. Ο αστικός πολιτικοποιημένος στίχος των Yo La Tengo.
11. Η πλημμύρα από Βορειοελλαδίτες που συνάντησα. 4 από Κοζάνη πήγαμε, τη μισή Θεσσαλονίκη συναντήσαμε…
12. Η κατάρριψη του μύθου ότι στη Β. Ελλάδα υπάρχουν μόνο ωραίες γυναίκες. Μύθος που καταρρίφθηκε από την είσοδο κιόλας..
13. Οι εκπρόσωποι του dubstep: Kode 9, Pinch, Peverelist.
14. Το Merchandise του Synch. Τσίμπησα το arty Italian design, τσαντάκι-κασέτα.
15. Το Moritz Van Oswald Trio. Ο a.k.a. Maurizio για τους πολλούς, με τις πρωτοποριακές ιδέες περί παραγωγής στην minimal techno βερολινέζικη σκηνή, συνοδεία τριπλέτας, παρέσυρε τους ελάχιστους θεατές σε ένα υπνωτικό μουσικό ντελίριο με dub και techno πινελιές.
16. Το παιδί-θαύμα, Kieran Hebden a.k.a. Four Tet, που έδωσε folk διάσταση στην electronica, συνδυάστηκε με τον θρυλικό ντράμερ - συνεργάτη του Miles Davis, Steve Reid. Το αποτέλεσμα; Ένα αυτοσχεδιαστικό free jazz ντελίριο που κατέληξε σε ένα καλοστημένο ψυχεδελικό τριπ με ηλεκτρονικά πλοκάμια

Πλην (-) :
1. Οι βετεράνοι Stereolab. Παρά την top φόρμα στην οποία βρισκόταν η Laetitia Sadier, αναπληρώνοντας και την αδικοχαμένη Mary Hansen, το set δεν τραβούσε με τίποτα. Ναι μεν υπήρχε ένας συνεχής ξεσηκωμός και ασταμάτητος χορός, αλλά πιο πολύ οφειλόταν στο respect του κοινού στις υπέροχα είναι η αλήθεια μονότονες μελωδίες.
2. Η μικρή, αναλογικά, προσέλευση. Διότι για ένα τέτοιο διαμάντι-Φεστιβάλ, υπό τη σκέπη του Φεστιβάλ Αθηνών, με όλη την «εναλλακτική» πιάτσα παρούσα, οι 3 και 4 χιλιάδες θεατές καθημερινώς, ασφαλώς και δεν αποτελούν επιτυχία. Ή μήπως νομίζει κανείς ότι ένα τέτοιο νούμερο θεατών μπορεί να συντηρήσει ό,τι καλό συμβαίνει στη μουσική, αλλά και στο θέατρο και στο σινεμά? Δυστυχώς «παραμένουμε» πεισματικά κολλημένοι στο παρελθόν, στο μαζικό, στο οικείο, στην πλειοψηφία και όχι σε ό,τι συνάδει με τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια ακούσματα…
3. Η έλλειψη αναλυτικού και εμπεριστατωμένου καταλόγου που να αναφέρεται στο σύνολο των καλλιτεχνών
4. Η έλλειψη τίτλων σε πολλά βιντεοκλίπ του αμφιθεάτρου. Τρέχα, γύρευε…
5. Ο απαράδεκτο ήχος και ο προβληματικός εξαερισμός στην αίθουσα «Παλαμάς».
Έρχονται και βιντεάκια...

(Π.Α.)

ΔΙΣΚΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 3

NATALIE CLAVIER-NECTAR
Η αναμονή τελείωσε! Το ντεμπούτο άλμπουμ της τραγουδίστριας από την Αργεντινή επιτέλους κυκλοφόρησε! Μια φωνή που θα ομορφύνει ακόμα περισσότερο το φετινό καλοκαίρι μας με τα υπέροχα τραγούδια που ερμηνεύει με πάθος αλλά και με μια εκφραστική πληρότητα που καθηλώνει. Την Natalie τη γνωρίσαμε από τις συνεργασίες της με το άλλο «άξιο τέκνο» της σύγχρονης μουσικής σκηνής της Αργεντινής το Federico Aubele. Η συνεργασία τους ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια ( μετά την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου του Aubele Gran Hotel Buenos Aires 2004 eslmusic) δισκογραφικά κυρίως στο δεύτερο δίσκο του Federico Aubele (Panamericana 2007 eslmusic ) αλλά και στη σκηνή προωθώντας τα άλμπουμ του Federico σ όλο τον κόσμο. Τον περασμένο Δεκέμβριο είχαμε τη χαρά να τους απολαύσουμε και στη Θεσσαλονίκη( Σε προηγούμενο post ο συναγωνιστής Πέτρος Αλμπάνης έκανε εκτενή αναφορά στο event!! ) Τώρα όμως έφτασε η ώρα για την πρώτη προσωπική της προσπάθεια κάτω από την επίβλεψη τόσο του συντρόφου της Federico όσο και του Eric Hilton των Thievery Corporation που για μια ακόμη φορά κάνει μαγικά πράγματα στη κονσόλα .Είναι σημαντικό και πρέπει να σημειώσουμε ότι Natalie Clavier είναι η πρώτη γυναίκα καλλιτέχνης που υπέγραψε συμβόλαιο με την ESLMUSIC που είναι εδώ και δέκα χρόνια μια εταιρεία που διακρίνεται για την υψηλή ποιότητα των παραγωγών της. Το Nectar έχει πολλά όμοια ηχητικά στοιχεία με το Panamericana του Aubele και αυτό είναι απόλυτα φυσικό να συμβαίνει αφού οι συντελεστές και των δύο δισκογραφικών παραγωγών είναι κοινοί. Θα συνιστούσαμε τους φίλους να ακούσουν τα δύο αυτά άλμπουμ ταυτόχρονα και θα ανακαλύψουν ότι ουσιαστικά το ένα αποτελεί συνέχεια του άλλου με κοινή συνισταμένη την λουσάτη παραγωγή , τις υπέροχες μελωδίες, αλλά και την μοναδική ερμηνευτική πληρότητα της νεαρής τραγουδίστριας. Αν θα ήθελα να ξεχωρίσω τραγούδια από το Nectar, θα σημείωνα τα El Arbol, Dormida , No Volvera Nectar και Simple χωρίς να υπολείπονται τα υπόλοιπα.. Το μόνο που έχετε πλέον να κάνετε είναι να αναζητήσετε το άλμπουμ και φυσικά να μας πείτε τις εντυπώσεις σας.
Νίκος Γκουτζιομήτρος

ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ-LIVE ... 4

Πριν καμιά δεκαριά μέρες ο σπουδαίος καλλιτέχνης Μπάμπης Παπαδόπουλος βρέθηκε καλεσμένος του café bar Gallery στην Κοζάνη. Η εκτίμηση μου στο πρόσωπό του, αλλά περισσότερο στην μουσική του πορεία, κάτι παραπάνω από μεγάλη. Παρόλο που η συμμετοχή του σε πολλά ιστορικά άλμπουμ για την ελληνική μουσική σκηνή (λέγε με Τρύπες, Θ. Παπακωνσταντίνου, Φ. Φλωρίδης κτλ) ήταν παραπάνω από καθοριστική, αυτός έχει παραμείνει αφανής, αθόρυβος, σχεδόν άγνωστος για μια μεγάλη μερίδα του κοινού. Για μια περίπου 25ετία, ακάματος εργάτης όλων των μουσικών ιδιωμάτων, πειραματίζεται με τις κιθάρες του, εξελίσσεται καλλιτεχνικά και από ότι φάνηκε στο gig, φλερτάρει με υψηλά στάνταρ δεξιοτεχνίας. Και αντί να πράξει αυτό που καθένας μουσικός θα έκανε και κάνει σήμερα, δηλαδή να εξαργυρώσει τη φήμη του σε «αργύρια» και τις «διάσημες» συνεργασίες του δε φήμη, αυτός επιμένει οραματικά και κυκλοφορεί στην δραστήρια Puzzlemuzik, τον πρώτο του σόλο δίσκο με τίτλο «Σκηνές από ένα ταξίδι». Ένα album με «δύσκολο» ήχο για το αυτί του μέσου ακροατή. Με αυτοσχεδιασμούς, μακρόσυρτα tracks που δεν τα «ακούς» απλά, αλλά τα «αισθάνεσαι». Και αυτό θέλει χρόνο διαθέσιμο, open mind και το σύνολο των αισθήσεων σε εγρήγορση.
Στο δίωρο του Live στο Gallery, βιώσαμε όσοι ήμασταν εκεί (όχι πολλοί, ενώ μερικοί έκαναν θόρυβο, άλλοι τρώγανε(?), άλλοι διάβαζαν αθλητική εφημερίδα και άλλοι περίμεναν αυτό που ανέγραφε ατυχώς η αφίσα για τον κιθαρίστα των Τρυπών- no comments for all…) ένα απίστευτο one man show. Ο σεμνός Μπάμπης Παπαδόπουλος παρέα με τις κιθάρες του, τις πενταλιέρες του, τον μίκτη και μια φυσαρμόνικα, αποδήμησε και έκανε σμπαράλια το σύνολο πολλά σύγχρονα ακούσματα, ξεκινώντας από jazzy ηχοχρώματα και περνώντας με χαρακτηριστική ευκολία και οργανική αρμονία σε rhythm & blues country αυτοσχεδιασμούς, ρεμπέτικα, κιθαριστικούς παροξυσμούς, industrial πινελιές και rock φόρμες. Όλα αυτά βέβαια ειδωμένα από την δικιά του σκοπιά, με την δική του ανάγνωση. Αυτοσχεδιαστικός και πολυεπίπεδος όσο δεν πάει άλλο, αλλά με βαθιά γνώση του μουσικού τοπίου, «ζωγράφισε» με τις κιθάρες του και «φόρεσε» ένα πιο ηλεκτρικό και σίγουρα απολύτως σύγχρονο κουστούμι σε παλιές rock & roll φόρμες. Ειδικά η εκδοχή της «Μισιρλού» ήταν το κάτι άλλο. Άρχισε από ένα ρυθμό ηλεκτρονικό με λούπες, για να τελειώσει με μία κιθαριστική έκρηξη που σε απογείωνε. Όσον αφορά τον προσωπικό του δίσκο «Σκηνές από ένα ταξίδι», μόλις και μετά βίας αναγνώρισα μερικά κομμάτια. Ήταν τόσο «πειραγμένα», που είχαν μεταμορφωθεί σε κάτι εντελώς άλλο, σε ένα αλλότριο μοναχικό ταξίδι. Κάτι σαν μουσική υπόκρουση σε road movie που δεν έχει γυριστεί ακόμα-νομίζω ότι ο Παπαδόπουλος πρέπει να έχει μεγάλη αδυναμία στο Ράι Κούντερ και να έχει δει πολλές φορές το “Paris Texas” του Βέντερς. Με αυτά και μ’ αυτά η συναυλία-όαση στα αυτιά μας απέναντι στην ηχορρύπανση της πόλης ολοκληρώθηκε, αφήνοντας το αίσθημα ότι τελικά μπορείς να κάνεις τα πάντα με μόνο μια κιθάρα…
(Π.Α.)

ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ-LIVE ... 3

Έψαχνα μια αφορμή για να αναμοχλεύσω τη μνήμη μου και να κάνω pause στην συναυλία του Federico Aubele στις 6 του περασμένου Δεκέμβρη στο Orient Club της Θεσ/νίκης και τελικά βρήκα όχι μία αλλά δύο. Πρώτον την κυκλοφορία του ντεμπούτου full length album με τίτλο “Nectar” και ένα πανέμορφο εξώφυλλο, της Natalie Clavier στις 10 του Ιούνη. Από το επιδραστικό label της ESL Music (http://www.eslmusic.com/), η οποία κυκλοφορεί για πρώτη φορά δίσκο γυναίκας καλλιτέχνιδας (Η ESL Music, εκ της Ουάσινγκτον ορμώμενη βρίσκεται εδώ και 12 χρόνια στην πρωτοπορία της μουσικής σκηνής…). Δεύτερον οι δύο συναυλίες (14 Ιουλίου, θέατρο Πέτρας, Αθήνα και 13 Ιουλίου, Κάμπινγκ Καλαμιτσίου, Χαλκιδική) που θα δώσει ο Αργεντινός τροβαδούρος Federico Aubele στην Ελλάδα, μαζί με τη σύζυγο του πλέον, Natalie Clavier. (CUT: tη πρόταση γάμου έγινε κατά τη διάρκεια της συναυλίας του ντουέτου, για πρώτη φορά, στην Αθήνα, τον περασμένο χειμώνα). Το λάτρεψε το ενθουσιώδες -όταν θέλει- ελληνικό κοινό ο Federico, όπως βέβαια τον στηρίζει και αυτό. Τότε τον περασμένο Δεκέμβρη στο (http://www.movieworld.gr/) είχα γράψει “… Για μια βραδιά γίναμε και εμείς Παναμερικάνοι, όπως και ο ομώνυμος πρόσφατος δίσκος του. Ο Ομπέλ με τη χαρακτηριστική αφάνα και ριγέ ασπρόμαυρο κουστούμι, λες και επρόκειτο να επισκεφτεί τανγκερία του Mπουένος Άιρες, πήρε την μοναδική κιθάρα του και με τη συνοδεία ενός i-Mac και των κρουστών αλλά κυρίως της φωνής ενός αηδονιού που ακούει στο όνομα Ναταλία Κλαβιέ ξεκίνησε το ταξίδι σε μουσικά guilty pleasures. Το rhythm section ένιωθες να συνεχίζει από το ένα κομμάτι στο επόμενο, το nuevo tango να παρεισφρέει στα λημέρια του beat, οι ρούμπες να εναλλάσσονται με τη σάλσα και κυρίως με τα fados και η κατ’ επίφαση τζαζ να συνομιλεί με το απλό ακουστικό παίξιμο. Τα τραγούδια ακούγονταν λαϊκά, παθιασμένα, αιθέρια, συμπυκνωμένος ερωτικός πόθος από το διάφανο λαρύγγι της Κλαβιέ. Εγκλωβίστηκα στο νωχελικό παίξιμο του Αργεντινού και στα παραπονεμένα γυναικεία vocals. To live έμοιαζε όπως και οι δύο δίσκοι του, ένα εσωτερικό συναισθηματικό χορευτικό ταξίδι. Όπως πιθανολογώ και ο δρόμος «Panamericana» που ενώνει τον βορρά και το νότο της αμερικανικής ηπείρου...”.
Ακούγοντας πιο προσεκτικά το ισπανόφωνο «Panamericana» κατά τη διάρκεια του χειμώνα, το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ μετά το επιτυχημένο “Gran Hotel Buenos Aires” του χαμηλότονου ταλαντούχου και ανήσυχου μουσικού που έχει στο DNA του τη φλόγα του ταξιδευτή, ταξίδεψα νοητά τα 48000xλμ. της αμερικάνικης Via Panamericana, χωρίς να σηκωθώ απ’ τη θέση μου. Στα credits του δίσκου μπορεί να συναντήσει κανείς τον Eric Hilton των Thievery Corporation στην παραγωγή, την Amparo Sachez των Amparanoia, τις τρομπέτες των Calexico, τη Natalie Clavier. Ένα άλμπουμ hommage a Buenos Aires, για τις αναμνήσεις και την προσμονή του να επιστρέψει στην πατρίδα, ύστερα από μια επιτυχημένη 6χρονη παραμονή στο Βερολίνο και τη Βαρκελώνη. Στα 13 κομμάτια του δίσκου συναντάμε στοιχεία από tango, bolero, reggae, hip-hop, flamengo, ηλεκτρονικά στοιχεία. Μουσικά είδη από πολλά μέρη και διαφορετικές κουλτούρες. Δεν ξέρω εάν το «Panamericana» είναι ένα chill album με την σωστή έννοια του όρου (ο φίλος και συν-blogger, Νίκος Γκουτζιομήτρος, πιο ειδικός επί του θέματος μπορεί να απαντήσει), σίγουρα όμως είναι μια ώριμη στιγμή για τον Αργεντίνο δανδή.

(Π.Α.)

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ...1

Λεωνίδιο-Μονεμβασιά-Γύρος Πάρνωνα (Α’μέρος)

Η περιπλάνηση αυτή πραγματοποιήθηκε αρχές Μαΐου, λίγο μετά το Πάσχα. Αιτία ο φίλος δάσκαλος Κώστας Παπαθανασίου, που διαμένει στα Πούλιθρα (7 χλμ. από το Λεωνίδιο), αλλά διδάσκει στο Πηγάδι, ένα από τα τελευταία χωριά της Αρκαδικής γωνιάς. Κάτω στη ραχοκοκαλιά της Νοτιοανατολικής Πελοποννήσου υπάρχει η Τσακώνικη γη με την εντελώς ιδιότυπη διάλεκτό της και πάνω ψηλά ορθώνεται ο ελατοσκέπαστος Πάρνωνας. Ένα ταξίδι σε μια «πεισματάρα» και αδάμαστη γη που δεν μπορεί παρά να «γράψει» εντός σου. Και επειδή όλα τα καλά κόποις κτώνται, μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό και μετά το Άστρος, ο δρόμος γίνοται στενός, φιδωτός, φουρκέτες παντού, γκρεμός, αλλά και θάλασσα. Τα Πούλιθρα δεν είναι ένα μικρό χωριό, που μεταλλάσσεται σε θέρετρο το καλοκαίρι. Η καθαρότητα της θαλασσινής αύρας, οι ελιές και οι κότες μου θύμισαν ότι εδώ είναι μια άλλη Ελλάδα, μακρυά από τη δικτατορία της κακογουστιάς του μπετόν. Η βόλτα στο γραφικό χωριό, με τις πολλές οικιστικές ευκαιρίες, εξαντλείται γρήγορα. Τα καλόγουστα πέτρινα δίπατα του άνω χωριού μαρτυρούν την ακμή, οικονομική και εμπορική που γνώρισε κάποτε το χωριό.
Το road movie της πρώτης μέρας ξεκινά και τα μουσικά ζενερίκ αρχής δεν είναι άλλα παρά Hercules and loveAffair. Επόμενοι προορισμοί : Πελετά, Αγ. Δημήτριος, Μολαοί και τελικά Μονεμβασιά. «Γιβραλτάρ της Ελλάδας», «Μενεξί Καλεζί» (κήπος με τους μενεξέδες), πέτρινο καράβι και άλλα πολλά προσωνύμια έχουν δοθεί στο ευλογημένο αυτό μέρος. Μια γεωλογική παραξενιά, ένα βράχος θεόρατος και μια καστροπολιτεία ολοζώντανη. Αυτά που απαρτίζουν το μαγικό κόσμο του αιώνιου αυτού κάστρου είναι πολλά. Τα αστραφτερά λιθόστρωτα, τα κάτασπρα σκαλιά των σπιτιών, οι γλάστρες με τα λουλούδια, το κρασί «Malvasia», το αρχιτεκτονικό κάλλος, τα απότομα τείχη, η Κάτω και η Άνω Πόλη, το σπίτι του Ρίτσου, η Αγιά Σοφιά στην κορυφή, οι χιλιάδες επισκέπτες. Σε προδιαθέτει να αξιοποιήσεις την ακριβοθώρητη σιωπή.Η καθαρότητα του αέρα ενεργοποιεί άγνωστες αισθήσεις και η σιγουριά του πανέμορφου καταφυγίου κάνει τη σκέψη να ακροβατεί ανάμεσα στον ουρανό και τη Γη. Λάκωνες, Φράγκοι, Βυζαντινοί, Βενετοί και Τούρκοι την κατέλαβαν. Την ψυχή της όμως ουδείς. Γι’ αυτό και ο ευρυγώνιος φακός δεν μπορεί να πιάσει το βάθος πεδίου. Υποτάσσεται στο ζωντανό σκηνικό. Ο χρόνος αμείλικτος.
Ο χάρτης δείχνει Γέρακα και Ρειχιά. «Μα αυτό είναι λίμνη» σκέφτομαι μεγαλόφωνα αντικρύζοντας το φυσικό φιορδ. Θαλασσινή διείσδυση βαθιά μέσα στη στεριά. Υγροβιότοπος με σπάνια είδη χλωρίδας και πανίδας και ένας αρμονικός συνδυασμός που ενέπνευσε κάποτε και τον Ανδρέα Καρκαβίτσα.Μακρύτερα η Ρειχιά, βράχια και θάμνοι παντού, ένας δρόμος σκέτη οδηγική απόλαυση. Και από εκεί, έπειτα από ένα δρόμο που θυμίζει έντονα Πήλιο καταλήγεις στο επίνειο-κόσμημα του, την εντυπωσιακή και άδεια παραλία της Βλυχάδας. Καλά κρυμμένο μυστικό, καταπράσινα νερά και σκηνικό ανόθευτο, παρθένο ακόμη, χωρίς τουριστικό βραχνά. Ο ήλιος βάφει πορτοκαλί τον ουρανό, υπενθυμίζοντας μας ότι σήμανε η ώρα της επιστροφής. Και τα τόσο διθυραμβικά σχόλια που είχα ακούσει για τη διαδρομή Χάρακα-Κυπαρίσσι και τα καπετανόσπιτα που κατοικοεδρεύουν εκεί? Άλλη φορά αυτά.(to be continue…)
(Π.Α)