Synch Festival…Mon Amour

10 μέρες έχουν περάσει από τους τίτλους τέλους του πιο ελπιδοφόρου και ταχέως αναπτυσσόμενου ελληνικού και focused in world wide modern sounds μουσικού- κατ’ επίφαση μόνο- Φεστιβάλ, του 5ου Synch Festival. Αρκετές για να καταλαγιάσει ο θόρυβος από τις μεγάλες προσδοκίες μας που επιτέλους, έπειτα από καιρό, επαληθεύτηκαν σχεδόν στο έπακρο. Μια πρώτη γεύση έχετε πάρει ήδη από τη στήλη μου στο http://www.movieworld.gr/cinema/ekswsths/default.asp?ID=349. Ως συμπλήρωμα αυτών μπορούμε να αναφέρουμε και κάποια άλλα συμβάντα. Καταρχήν το Synch σεβάστηκε απόλυτα τον όρο «Φεστιβάλ», ήτοι δεν επικεντρώθηκε μόνο στα μουσικά gigs, παρόλο που είναι ένα αμιγώς μουσικό φεστιβάλ. Στα πλαίσιά του συναντήσαμε (με λιγότερη προσέλευση εμφανώς) διαδραστικές παρουσιάσεις, κινηματογράφο, ήχο, εικόνα, installations και νέες μορφές media, παρουσιάσεις και διαλέξεις. Έπρεπε κανείς να γίνει ήρωας του Τικβερ-ικού “Run Lola Run” για να «αισθανθεί» τα πάντα. What a wonderful life!!! Παραθέτω παρακάτω πολλά θετικά (+) και αξιομνημόνευτα του Synch και ελάχιστα αρνητικά (-). Έχουμε και λέμε:

Συν (+) :
1. Η ευρωπαϊκή ταυτότητα του Φεστιβάλ. Μιλά απταίστως πολλές ξένες γλώσσες και προσελκύει μεγάλα ονόματα παγκοσμίου φήμης. Συμπεριλαμβάνεται δε στις λίστες «Must Seen Festivals» του εξωτερικού- το έγκριτο “Wire” του αφιέρωσε τετρασέλιδο. Για Φεστιβάλ μόλις 5 ετών, pal mal, pal mal…
2. Αν και η Τεχνόπολη δεν είναι Μέγαρο Μουσικής, τα πήγε περίφημα. Intustrial design, φωτορυθμικά, παλλόμενο πλήθος, indie αισθητική. Αλλά και οι άλλοι χώροι εξίσου λειτουργικοί και αναπάντεχοι. Μουσείο Μπενάκη, τα club Yoga Bala, K44, Bios. Tο πείραμα μπολιάσματος καλλιτεχνών σε μπαρ/ κλαμπ της περιοχής, πραγματικά εμπνευσμένο.
3. Το περίπτερο της Klik Records. Άψογο, καλαίσθητο, εξυπηρετικό. Με μουσικές Dousk και Yosebu, κοσμούσε το χώρο. Thanks Σωτήρη…
4. Η Ροσίν Μέρφι (λόγω κέλτικης καταγωγής προφέρεται έτσι). Το μαζικότερο και πιο «φωνακλάδικο» Live του Synch ever. Για τα μάτια μας μόνο η πανέμορφη Ιρλανδέζα «γδύνεται» επι σκηνής! Με 2 backing vocalists να χορεύουν σε space ρυθμούς. Οι fans να «στριφογυρίζουν» ανελέητα, disko grooves στον αέρα, νοσηρή Λιντσ-ική ατμόσφαιρα, ατελείωτες μεταμφιέσεις και μάσκες (η κοκκινοσκουφίτσα όλα τα λεφτά), φουτουρισμός στο έπακρο. Performer απ’ την κορυφή ως τα νύχια.
5. Η ελληνική σκηνή στα καλύτερά της. Ιδιοφυείς και ambient οι επιστήθιοι φίλοι «Your Hand in Mine», αποστομωτική και πραγματικά μεγάλη singer και songwriter η φίλη Μόνικα (το Over the Hill έσκισε), εγκεφαλικοί μέσα στον πειραματισμό τους οι «Good Luck Mr. Gorsky», ενδιαφέρον το gig των My Wet Kalvin, όπως και τα σετάκια των Tsotsoni και Φανταστικών Ήχων.
6. Οι δονούμενοι Holy Fuck. Οι Καναδοί πιστοποίησαν ότι η δύναμή τους είναι το Live. Θόρυβοι ωσάν να προσγειώνεται ελικόπτερο. Απογείωση, energy στο full, κοπάνημα extra large, disko punk στη διαπασών. Μέχρι και σκαρφαλωμένους στη σκεπή έιχε…
7. Οι Liars και το punk-rock πάρτυ που έστησαν. Ντελίριο και ωραίοι στίχοι. Με κέρδισαν όσο τους πρόλαβα.
8. Οι draft big size μπύρες.
9. H εμπνευσμένη αφίσα, το τρίπτυχο αναλυτικό πρόγραμμα, οι γιγάντιες διαπιστεύσεις μας
10. Ο αστικός πολιτικοποιημένος στίχος των Yo La Tengo.
11. Η πλημμύρα από Βορειοελλαδίτες που συνάντησα. 4 από Κοζάνη πήγαμε, τη μισή Θεσσαλονίκη συναντήσαμε…
12. Η κατάρριψη του μύθου ότι στη Β. Ελλάδα υπάρχουν μόνο ωραίες γυναίκες. Μύθος που καταρρίφθηκε από την είσοδο κιόλας..
13. Οι εκπρόσωποι του dubstep: Kode 9, Pinch, Peverelist.
14. Το Merchandise του Synch. Τσίμπησα το arty Italian design, τσαντάκι-κασέτα.
15. Το Moritz Van Oswald Trio. Ο a.k.a. Maurizio για τους πολλούς, με τις πρωτοποριακές ιδέες περί παραγωγής στην minimal techno βερολινέζικη σκηνή, συνοδεία τριπλέτας, παρέσυρε τους ελάχιστους θεατές σε ένα υπνωτικό μουσικό ντελίριο με dub και techno πινελιές.
16. Το παιδί-θαύμα, Kieran Hebden a.k.a. Four Tet, που έδωσε folk διάσταση στην electronica, συνδυάστηκε με τον θρυλικό ντράμερ - συνεργάτη του Miles Davis, Steve Reid. Το αποτέλεσμα; Ένα αυτοσχεδιαστικό free jazz ντελίριο που κατέληξε σε ένα καλοστημένο ψυχεδελικό τριπ με ηλεκτρονικά πλοκάμια

Πλην (-) :
1. Οι βετεράνοι Stereolab. Παρά την top φόρμα στην οποία βρισκόταν η Laetitia Sadier, αναπληρώνοντας και την αδικοχαμένη Mary Hansen, το set δεν τραβούσε με τίποτα. Ναι μεν υπήρχε ένας συνεχής ξεσηκωμός και ασταμάτητος χορός, αλλά πιο πολύ οφειλόταν στο respect του κοινού στις υπέροχα είναι η αλήθεια μονότονες μελωδίες.
2. Η μικρή, αναλογικά, προσέλευση. Διότι για ένα τέτοιο διαμάντι-Φεστιβάλ, υπό τη σκέπη του Φεστιβάλ Αθηνών, με όλη την «εναλλακτική» πιάτσα παρούσα, οι 3 και 4 χιλιάδες θεατές καθημερινώς, ασφαλώς και δεν αποτελούν επιτυχία. Ή μήπως νομίζει κανείς ότι ένα τέτοιο νούμερο θεατών μπορεί να συντηρήσει ό,τι καλό συμβαίνει στη μουσική, αλλά και στο θέατρο και στο σινεμά? Δυστυχώς «παραμένουμε» πεισματικά κολλημένοι στο παρελθόν, στο μαζικό, στο οικείο, στην πλειοψηφία και όχι σε ό,τι συνάδει με τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια ακούσματα…
3. Η έλλειψη αναλυτικού και εμπεριστατωμένου καταλόγου που να αναφέρεται στο σύνολο των καλλιτεχνών
4. Η έλλειψη τίτλων σε πολλά βιντεοκλίπ του αμφιθεάτρου. Τρέχα, γύρευε…
5. Ο απαράδεκτο ήχος και ο προβληματικός εξαερισμός στην αίθουσα «Παλαμάς».
Έρχονται και βιντεάκια...

(Π.Α.)