ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ-LIVE ... 4

Πριν καμιά δεκαριά μέρες ο σπουδαίος καλλιτέχνης Μπάμπης Παπαδόπουλος βρέθηκε καλεσμένος του café bar Gallery στην Κοζάνη. Η εκτίμηση μου στο πρόσωπό του, αλλά περισσότερο στην μουσική του πορεία, κάτι παραπάνω από μεγάλη. Παρόλο που η συμμετοχή του σε πολλά ιστορικά άλμπουμ για την ελληνική μουσική σκηνή (λέγε με Τρύπες, Θ. Παπακωνσταντίνου, Φ. Φλωρίδης κτλ) ήταν παραπάνω από καθοριστική, αυτός έχει παραμείνει αφανής, αθόρυβος, σχεδόν άγνωστος για μια μεγάλη μερίδα του κοινού. Για μια περίπου 25ετία, ακάματος εργάτης όλων των μουσικών ιδιωμάτων, πειραματίζεται με τις κιθάρες του, εξελίσσεται καλλιτεχνικά και από ότι φάνηκε στο gig, φλερτάρει με υψηλά στάνταρ δεξιοτεχνίας. Και αντί να πράξει αυτό που καθένας μουσικός θα έκανε και κάνει σήμερα, δηλαδή να εξαργυρώσει τη φήμη του σε «αργύρια» και τις «διάσημες» συνεργασίες του δε φήμη, αυτός επιμένει οραματικά και κυκλοφορεί στην δραστήρια Puzzlemuzik, τον πρώτο του σόλο δίσκο με τίτλο «Σκηνές από ένα ταξίδι». Ένα album με «δύσκολο» ήχο για το αυτί του μέσου ακροατή. Με αυτοσχεδιασμούς, μακρόσυρτα tracks που δεν τα «ακούς» απλά, αλλά τα «αισθάνεσαι». Και αυτό θέλει χρόνο διαθέσιμο, open mind και το σύνολο των αισθήσεων σε εγρήγορση.
Στο δίωρο του Live στο Gallery, βιώσαμε όσοι ήμασταν εκεί (όχι πολλοί, ενώ μερικοί έκαναν θόρυβο, άλλοι τρώγανε(?), άλλοι διάβαζαν αθλητική εφημερίδα και άλλοι περίμεναν αυτό που ανέγραφε ατυχώς η αφίσα για τον κιθαρίστα των Τρυπών- no comments for all…) ένα απίστευτο one man show. Ο σεμνός Μπάμπης Παπαδόπουλος παρέα με τις κιθάρες του, τις πενταλιέρες του, τον μίκτη και μια φυσαρμόνικα, αποδήμησε και έκανε σμπαράλια το σύνολο πολλά σύγχρονα ακούσματα, ξεκινώντας από jazzy ηχοχρώματα και περνώντας με χαρακτηριστική ευκολία και οργανική αρμονία σε rhythm & blues country αυτοσχεδιασμούς, ρεμπέτικα, κιθαριστικούς παροξυσμούς, industrial πινελιές και rock φόρμες. Όλα αυτά βέβαια ειδωμένα από την δικιά του σκοπιά, με την δική του ανάγνωση. Αυτοσχεδιαστικός και πολυεπίπεδος όσο δεν πάει άλλο, αλλά με βαθιά γνώση του μουσικού τοπίου, «ζωγράφισε» με τις κιθάρες του και «φόρεσε» ένα πιο ηλεκτρικό και σίγουρα απολύτως σύγχρονο κουστούμι σε παλιές rock & roll φόρμες. Ειδικά η εκδοχή της «Μισιρλού» ήταν το κάτι άλλο. Άρχισε από ένα ρυθμό ηλεκτρονικό με λούπες, για να τελειώσει με μία κιθαριστική έκρηξη που σε απογείωνε. Όσον αφορά τον προσωπικό του δίσκο «Σκηνές από ένα ταξίδι», μόλις και μετά βίας αναγνώρισα μερικά κομμάτια. Ήταν τόσο «πειραγμένα», που είχαν μεταμορφωθεί σε κάτι εντελώς άλλο, σε ένα αλλότριο μοναχικό ταξίδι. Κάτι σαν μουσική υπόκρουση σε road movie που δεν έχει γυριστεί ακόμα-νομίζω ότι ο Παπαδόπουλος πρέπει να έχει μεγάλη αδυναμία στο Ράι Κούντερ και να έχει δει πολλές φορές το “Paris Texas” του Βέντερς. Με αυτά και μ’ αυτά η συναυλία-όαση στα αυτιά μας απέναντι στην ηχορρύπανση της πόλης ολοκληρώθηκε, αφήνοντας το αίσθημα ότι τελικά μπορείς να κάνεις τα πάντα με μόνο μια κιθάρα…
(Π.Α.)