ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ-LIVE ... 3

Έψαχνα μια αφορμή για να αναμοχλεύσω τη μνήμη μου και να κάνω pause στην συναυλία του Federico Aubele στις 6 του περασμένου Δεκέμβρη στο Orient Club της Θεσ/νίκης και τελικά βρήκα όχι μία αλλά δύο. Πρώτον την κυκλοφορία του ντεμπούτου full length album με τίτλο “Nectar” και ένα πανέμορφο εξώφυλλο, της Natalie Clavier στις 10 του Ιούνη. Από το επιδραστικό label της ESL Music (http://www.eslmusic.com/), η οποία κυκλοφορεί για πρώτη φορά δίσκο γυναίκας καλλιτέχνιδας (Η ESL Music, εκ της Ουάσινγκτον ορμώμενη βρίσκεται εδώ και 12 χρόνια στην πρωτοπορία της μουσικής σκηνής…). Δεύτερον οι δύο συναυλίες (14 Ιουλίου, θέατρο Πέτρας, Αθήνα και 13 Ιουλίου, Κάμπινγκ Καλαμιτσίου, Χαλκιδική) που θα δώσει ο Αργεντινός τροβαδούρος Federico Aubele στην Ελλάδα, μαζί με τη σύζυγο του πλέον, Natalie Clavier. (CUT: tη πρόταση γάμου έγινε κατά τη διάρκεια της συναυλίας του ντουέτου, για πρώτη φορά, στην Αθήνα, τον περασμένο χειμώνα). Το λάτρεψε το ενθουσιώδες -όταν θέλει- ελληνικό κοινό ο Federico, όπως βέβαια τον στηρίζει και αυτό. Τότε τον περασμένο Δεκέμβρη στο (http://www.movieworld.gr/) είχα γράψει “… Για μια βραδιά γίναμε και εμείς Παναμερικάνοι, όπως και ο ομώνυμος πρόσφατος δίσκος του. Ο Ομπέλ με τη χαρακτηριστική αφάνα και ριγέ ασπρόμαυρο κουστούμι, λες και επρόκειτο να επισκεφτεί τανγκερία του Mπουένος Άιρες, πήρε την μοναδική κιθάρα του και με τη συνοδεία ενός i-Mac και των κρουστών αλλά κυρίως της φωνής ενός αηδονιού που ακούει στο όνομα Ναταλία Κλαβιέ ξεκίνησε το ταξίδι σε μουσικά guilty pleasures. Το rhythm section ένιωθες να συνεχίζει από το ένα κομμάτι στο επόμενο, το nuevo tango να παρεισφρέει στα λημέρια του beat, οι ρούμπες να εναλλάσσονται με τη σάλσα και κυρίως με τα fados και η κατ’ επίφαση τζαζ να συνομιλεί με το απλό ακουστικό παίξιμο. Τα τραγούδια ακούγονταν λαϊκά, παθιασμένα, αιθέρια, συμπυκνωμένος ερωτικός πόθος από το διάφανο λαρύγγι της Κλαβιέ. Εγκλωβίστηκα στο νωχελικό παίξιμο του Αργεντινού και στα παραπονεμένα γυναικεία vocals. To live έμοιαζε όπως και οι δύο δίσκοι του, ένα εσωτερικό συναισθηματικό χορευτικό ταξίδι. Όπως πιθανολογώ και ο δρόμος «Panamericana» που ενώνει τον βορρά και το νότο της αμερικανικής ηπείρου...”.
Ακούγοντας πιο προσεκτικά το ισπανόφωνο «Panamericana» κατά τη διάρκεια του χειμώνα, το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ μετά το επιτυχημένο “Gran Hotel Buenos Aires” του χαμηλότονου ταλαντούχου και ανήσυχου μουσικού που έχει στο DNA του τη φλόγα του ταξιδευτή, ταξίδεψα νοητά τα 48000xλμ. της αμερικάνικης Via Panamericana, χωρίς να σηκωθώ απ’ τη θέση μου. Στα credits του δίσκου μπορεί να συναντήσει κανείς τον Eric Hilton των Thievery Corporation στην παραγωγή, την Amparo Sachez των Amparanoia, τις τρομπέτες των Calexico, τη Natalie Clavier. Ένα άλμπουμ hommage a Buenos Aires, για τις αναμνήσεις και την προσμονή του να επιστρέψει στην πατρίδα, ύστερα από μια επιτυχημένη 6χρονη παραμονή στο Βερολίνο και τη Βαρκελώνη. Στα 13 κομμάτια του δίσκου συναντάμε στοιχεία από tango, bolero, reggae, hip-hop, flamengo, ηλεκτρονικά στοιχεία. Μουσικά είδη από πολλά μέρη και διαφορετικές κουλτούρες. Δεν ξέρω εάν το «Panamericana» είναι ένα chill album με την σωστή έννοια του όρου (ο φίλος και συν-blogger, Νίκος Γκουτζιομήτρος, πιο ειδικός επί του θέματος μπορεί να απαντήσει), σίγουρα όμως είναι μια ώριμη στιγμή για τον Αργεντίνο δανδή.

(Π.Α.)