Για ένα φεστιβάλ που δεν χρηματοδοτείται από κρατικούς πόρους-ευχή αλλά και κατάρα, 16 χρόνια πορείας είναι ρεκόρ. Το Sani Festival στη Χαλκιδική, διάγει ένα ρεκόρ αξεπέραστο (ο Γ. Λούκος με το Φεστιβάλ Αθηνών ιχνηλατεί στον ίδιο ανάλαφρο, εξωστρεφή και ανοιχτόμυαλο προσανατολισμό). Ένα πολιτιστικό γεγονός που ενώ ήδη έχει ξεπεράσει τα σύνορα της περιοχής, εντούτοις προσπαθεί και συνεχώς «ψάχνεται» και γίνεται ολοένα και καλύτερο, διατηρώντας τους αρχικούς του στόχους: επιλογές με κριτήριο την ποιότητα, open minded λογική, γέφυρες με άλλες χώρες, footage δυτικότροπο με συνέπεια και πάνω απ’όλα ΣΕΒΑΣΜΟ στον θεατή. Και άνοιγμα στους νέους, θεατές και καλλιτέχνες. Μοιράζεται τόσα χρόνια με τους πολυάριθμους φανατικούς φίλους του (κι εγώ ένας απ’ αυτούς την τελευταία πενταετία), μουσικές συγκινήσεις και αναζητήσεις εικαστικού περιεχομένου. Πάνε χρόνια τώρα που μας συστήνει σπουδαίους καλλιτέχνες, άγνωστους στους περισσότερους και χωρίς ευκαιριακή επιτυχία, όμως πρωτοπόρους που έχουν κάτι να πουν. Ιδιωτική πρωτοβουλία ολκής χωρίς μίζερες κρατικές και πελατειακές επιχορηγήσεις. Και μια τοποθεσία, λόφος πλάι στη θάλασσα, σαγηνευτικά εγκάρδια που κλέβει αρχικά την παράσταση…
Το τριήμερο “Jazz on the Hill” δυστυχώς δεν το πρόλαβα ελέω «Γιορτών της Γης» στη Βλάστη. Έτσι έχασα το stage του διάσημου πιανίστα Chucho Valdes. Ας είναι όμως, γιατί το θεματικό τριήμερο «Sounds Of The World» ήταν καταπέλτης και πρόσφερε απέριττη μουσικοχορευτική ευδαιμονία. Η πρώτη μέρα περιλάμβανε το ντουέτο και στη ζωή των Amadou και Mariam, εκ γενετής τυφλοί από το Μάλι, που η μουσική τους κατόρθωσε να ταξιδέψει παγκοσμίως χάρη στο πάθος και στο ρυθμό που τη διέπει. Παρουσίασαν ένα concept κατάστικτο από αφρο-φανκ ήχο, με beat και grunge κιθάρες. Αυτό ακριβώς ήταν που γοήτευσε τον Μανού Τσάο και συνεργάστηκε μαζί τους. Και ο χορός καλά κράτησε καθ’ όλη τη συναυλία, γεγονός περίεργο αλλά και ενθαρρυντικό για ένα Φεστιβάλ «καθήμενων».Η έκπληξη όμως ήρθε την επόμενη, με τους Tinariwen, το συγκρότημα που δημιούργησαν πριν από 30 χρόνια τρεις έφηβοι της φυλής των Τουαρέγκ όταν βρέθηκαν εξόριστοι στην έρημο σε στρατόπεδο του Καντάφι. Δημιούργησαν ένα είδος μουσικής που ακροβατεί ανάμεσα στο παρελθόν (τύμπανα, κρουστά, ακουστική κιθάρα) και τον δυναμισμό των αλλαγών, λέγε με «δυτική» ηλεκτρική κιθάρα. Με διάσημους θαυμαστές των ηχοτοπίων τους, τους Ρόμπερτ Πλαντ και Κάρλος Σαντάνα, πρόσφεραν μουσική ευδαιμονία στο κοινό, που ξαφνικά άρχισε να χορεύει σε μεθυστικές, της ερήμου, ατραπούς. Ευφορία, γοητευτικά υπνωτικοί ρυθμοί, χθόνιες μίξεις, σαγηνευτικά γυναικεία λικνίσματα. Άμεσα και επαναστατικά μπλουζ της ερήμου που κόμισαν κάτι από τη θέρμη της Σαχάρας στη θάλασσα της Χαλκιδικής. Αλλά και ηλεκτρικές, from the desert, μελωδίες και ακατάπαυστος χορός με παραδοσιακές φορεσιές και τουρμπάνι και οικολογικά μηνύματα. Το βιντεάκι προσφορά, όπως σας έχω συνηθίσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου