ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ...1

Λεωνίδιο-Μονεμβασιά-Γύρος Πάρνωνα (Α’μέρος)

Η περιπλάνηση αυτή πραγματοποιήθηκε αρχές Μαΐου, λίγο μετά το Πάσχα. Αιτία ο φίλος δάσκαλος Κώστας Παπαθανασίου, που διαμένει στα Πούλιθρα (7 χλμ. από το Λεωνίδιο), αλλά διδάσκει στο Πηγάδι, ένα από τα τελευταία χωριά της Αρκαδικής γωνιάς. Κάτω στη ραχοκοκαλιά της Νοτιοανατολικής Πελοποννήσου υπάρχει η Τσακώνικη γη με την εντελώς ιδιότυπη διάλεκτό της και πάνω ψηλά ορθώνεται ο ελατοσκέπαστος Πάρνωνας. Ένα ταξίδι σε μια «πεισματάρα» και αδάμαστη γη που δεν μπορεί παρά να «γράψει» εντός σου. Και επειδή όλα τα καλά κόποις κτώνται, μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό και μετά το Άστρος, ο δρόμος γίνοται στενός, φιδωτός, φουρκέτες παντού, γκρεμός, αλλά και θάλασσα. Τα Πούλιθρα δεν είναι ένα μικρό χωριό, που μεταλλάσσεται σε θέρετρο το καλοκαίρι. Η καθαρότητα της θαλασσινής αύρας, οι ελιές και οι κότες μου θύμισαν ότι εδώ είναι μια άλλη Ελλάδα, μακρυά από τη δικτατορία της κακογουστιάς του μπετόν. Η βόλτα στο γραφικό χωριό, με τις πολλές οικιστικές ευκαιρίες, εξαντλείται γρήγορα. Τα καλόγουστα πέτρινα δίπατα του άνω χωριού μαρτυρούν την ακμή, οικονομική και εμπορική που γνώρισε κάποτε το χωριό.
Το road movie της πρώτης μέρας ξεκινά και τα μουσικά ζενερίκ αρχής δεν είναι άλλα παρά Hercules and loveAffair. Επόμενοι προορισμοί : Πελετά, Αγ. Δημήτριος, Μολαοί και τελικά Μονεμβασιά. «Γιβραλτάρ της Ελλάδας», «Μενεξί Καλεζί» (κήπος με τους μενεξέδες), πέτρινο καράβι και άλλα πολλά προσωνύμια έχουν δοθεί στο ευλογημένο αυτό μέρος. Μια γεωλογική παραξενιά, ένα βράχος θεόρατος και μια καστροπολιτεία ολοζώντανη. Αυτά που απαρτίζουν το μαγικό κόσμο του αιώνιου αυτού κάστρου είναι πολλά. Τα αστραφτερά λιθόστρωτα, τα κάτασπρα σκαλιά των σπιτιών, οι γλάστρες με τα λουλούδια, το κρασί «Malvasia», το αρχιτεκτονικό κάλλος, τα απότομα τείχη, η Κάτω και η Άνω Πόλη, το σπίτι του Ρίτσου, η Αγιά Σοφιά στην κορυφή, οι χιλιάδες επισκέπτες. Σε προδιαθέτει να αξιοποιήσεις την ακριβοθώρητη σιωπή.Η καθαρότητα του αέρα ενεργοποιεί άγνωστες αισθήσεις και η σιγουριά του πανέμορφου καταφυγίου κάνει τη σκέψη να ακροβατεί ανάμεσα στον ουρανό και τη Γη. Λάκωνες, Φράγκοι, Βυζαντινοί, Βενετοί και Τούρκοι την κατέλαβαν. Την ψυχή της όμως ουδείς. Γι’ αυτό και ο ευρυγώνιος φακός δεν μπορεί να πιάσει το βάθος πεδίου. Υποτάσσεται στο ζωντανό σκηνικό. Ο χρόνος αμείλικτος.
Ο χάρτης δείχνει Γέρακα και Ρειχιά. «Μα αυτό είναι λίμνη» σκέφτομαι μεγαλόφωνα αντικρύζοντας το φυσικό φιορδ. Θαλασσινή διείσδυση βαθιά μέσα στη στεριά. Υγροβιότοπος με σπάνια είδη χλωρίδας και πανίδας και ένας αρμονικός συνδυασμός που ενέπνευσε κάποτε και τον Ανδρέα Καρκαβίτσα.Μακρύτερα η Ρειχιά, βράχια και θάμνοι παντού, ένας δρόμος σκέτη οδηγική απόλαυση. Και από εκεί, έπειτα από ένα δρόμο που θυμίζει έντονα Πήλιο καταλήγεις στο επίνειο-κόσμημα του, την εντυπωσιακή και άδεια παραλία της Βλυχάδας. Καλά κρυμμένο μυστικό, καταπράσινα νερά και σκηνικό ανόθευτο, παρθένο ακόμη, χωρίς τουριστικό βραχνά. Ο ήλιος βάφει πορτοκαλί τον ουρανό, υπενθυμίζοντας μας ότι σήμανε η ώρα της επιστροφής. Και τα τόσο διθυραμβικά σχόλια που είχα ακούσει για τη διαδρομή Χάρακα-Κυπαρίσσι και τα καπετανόσπιτα που κατοικοεδρεύουν εκεί? Άλλη φορά αυτά.(to be continue…)
(Π.Α)