Κριτική Ταινιών Πρώτης Προβολής...3

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ

Σκηνοθεσία: Αντριάν Σιταρού
Παίζουν: Αντριάν Τιτιένι, Ιωάννα Φλόρα, Μαρία Ντινουλέσκου
Διάρκεια: 84’

«Τα μυστικά του σινεμά είναι και αυτά εικόνες» διέτεινε ο Εμπειρίκος. Μια ρήση που ταιριάζει γάντι σε τούτο το χαμηλότονο «low budget» μεν, εμπύρετο αισθητικά και σεναριακά δε, φιλμ με προέλευση την καλπάζουσα ρουμάνικη κινηματογραφία. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Αντριάν Σιταρού με το «Κυριακάτικο Κάλεσμα» του (Αργυρός Αλέξανδρος στο 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης) αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού που ξεκινά μια μονοήμερη εκδρομή στην εξοχή. Από απροσεξία η κοπέλα θα κτυπήσει με το αμάξι τους μια νεαρή πόρνη. Αυτή παραζαλισμένη από το χτύπημα, αυτοπροσκαλείται στην παρέα τους και πριν καλά-καλά το συνειδητοποιήσουν αρχίζει να τους κάνει τη ζωή δύσκολη. Με μια λιτή κινηματογράφηση υποβοηθούμενη από μια ψηφιακή handheld κάμερα και δίχως δραματουργικά κλισέ το φιλμ καθηλώνει το θεατή σε μια προοδευτική αγωνία με ένα υποβόσκων σασπένς να αιωρείται πάνω από τους ήρωες μέχρι το ανοιχτό φινάλε. Τι ακριβώς έγινε? Ποια η ταυτότητα της κοπέλας που ξαφνικά εμφανίστηκε και το ίδιο ξαφνικά χάθηκε?

Ο πανούργος Ρουμάνος (που σίγουρα έχει μελετήσει μέχρι μυελού των οστέων τον μινιμαλισμό του σινεμά του Καουρισμάκι), χρησιμοποιώντας στην ουσία το ελάχιστο (τρία πρόσωπα και μερικά φυσικά τοπία απαράμιλλης ομορφιάς) πετυχαίνει το μέγιστο. Τραμπαλίζει διαρκώς τις ανασφάλειες των πρωταγωνιστών του σ’ ένα παιχνίδι κρυμμένων παθών αποσκοπώντας να πείσει τους θεατές ότι η πραγματικότητα είναι υποκειμενική. Έχει την εκδοχή που της προσδίδει ο καθένας. Το σινεμά άλλωστε είναι η τέχνη της εξαπάτησης, η τέχνη της (οφθαλμ-)απάτης. Και το πετυχαίνει αυτό με υποκειμενικά, διαρκώς εναλλασσόμενα, πλάνα των ηρώων, με παραμορφωτικές γωνίες λήψεις, με ψήγματα από θρίλερ, με μακρόσυρτους «αιμοβόρους» διαλόγους. Χωρίς συναισθηματικά τρυκ συμπυκνώνει σε ετούτο το φιλμικό mindgame την «εγκεφαλικότητα» των ανθρώπινων σχέσεων. Χωρίς δράμι μελοδραματισμού και με έμμεσες αναφορές σε θρησκευτικές πεποιθήσεις, φιλοτεχνεί ένα αλληγορικό υπαρξιακό δράμα για την έλλειψη εμπιστοσύνης που προκαλεί το ψέμα. Για το καθωσπρεπισμό των μικροαστών, για τη «διάβρωση» της κοινωνίας.

Αξιολόγηση: ***

(Π.Α.)