Κριτική Ταινιών Πρώτης Προβολής...4

(500) ΜΕΡΕΣ ΜΕ ΤΗ ΣΑΜΕΡ

Σκηνοθεσία: Μαρκ Γουέμπ
Παίζουν: Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Ζόι Ντεσανέλ
Διάρκεια: 95’

Σάμερ: Είμαστε σαν τον Σιντ και την Νάνσυ… (το ομώνυμο φιλμ του Άλεξ Κοξ)
Τομ: Ο Σιντ μαχαίρωσε τη Νάνσυ 7 φορές…Εμείς έχουμε διαφορές αλλά δεν είμαι τόσο άγριος σαν το Σιντ.
Σάμερ: Εγώ είμαι ο Σιντ…

Απ’ την αρχή του φιλμ μπαίνουμε στον αιμοβόρο κόσμο μιας σχέσης. Εδώ έχουμε πόλεμο με πραγματικά πύρα. Η λύση του Μεσανατολικού παιχνιδάκι μπροστά στη σχέση ανδρός και γυναικός. Σταυρόλεξο είναι οι σχέσεις. Όσα τετράγωνα κι αν γεμίσεις, ΠΑΝΤΑ θα προκύπτουν νέα. Η αρετή του φιλμ η πλήρης αντιστροφή. Η γυναίκα το ισχυρό φύλο. Το άρρεν ασθενές, χαμένο στη μετάφραση. Το βλέπουμε συνέχεια να αναβιώνει στο σελιλόιντ. Απ΄ το «High Fidelity» μέχρι το περσινό «Χυμαδιό». Συμβαίνει ολοένα και συχνότερα. Γυναίκες να κατασπαράζουν άντρες. Να τους παίρνουν το σκαλπ. Ανδρικά αθύρματα σε αδίστακτα γυναικεία χέρια…

Το στόρυ του φιλμ, εφτά λέξεις. Αγόρι συναντά κορίτσι. Το ερωτεύεται. Εκείνο όχι. Ετούτος ο αριστοτεχνικός παιάνας στην ανεκπλήρωτη αγάπη ξεκινά απ’το…τέλος. Το ζευγάρι πιασμένο χέρι χέρι δείχνει τόσο ταιριαστό. Αλίμονο. Έχουν προηγηθεί μεγατόνοι θυμού και εκρήξεων. Η αρχιτεκτονική του φιλμ ευφυής. Ο Γουέμπ λαξεύει με την κινηματογραφική του σμίλη ένα πάζλ με εναλλακτικό τίτλο «Κοίτα τους άντρες όταν πέφτουν». Αψηφά τις αφηγηματικές κοινοτοπίες, τη γραμμική αφήγηση και αποφεύγει τα κλισέ. Ακολουθεί την πλοκή του «Πρωτάρη» για να περιγράψει τις 500 μέρες του ζευγαριού. Χρησιμοποιώντας αφηγηματικό back and forth (πρώτα η ημέρα 490, μετά η μέρα 002 κ.ο.κ.) πετυχαίνει πολλά. Πρώτον να μας θυμίζει τη νομοτέλεια που διέπει τις ερωτικές σχέσεις. Δεύτερον το γλαφυρό στοιχείο να υπερτερεί της θλίψης. Κι αυτό γιατί η αφήγηση μέχρι τα μισά, σημαδεύει μόνο τα καλά εικοσιτετράωρα του ντουέτου. Τρίτον η άρνηση της Σάμερ στην οντολογική αξία του έρωτα αίρει τον κομφορμισμό του θεατή μιας κομεντί .

Με ξέφρενο ρυθμό και με αρωγό το μέγιστο soundtrack ο σκηνοθέτης υπερβαίνει τα στεγανά της χολιγουντιανής κομεντί. Με σινεφιλικές αναφορές και με μια εκπληκτική σεκάνς picture in picture με τις Προσδοκίες απ’τη μια και την Πραγματικότητα απ’την άλλη, το φιλμ κάνει τα βλέφαρά σου να υγρανθούν. Οι ταινίες και τα τραγούδια φταίνε για το μύθο της μίας και μοναδικής, για το πεπρωμένο. Όσοι πιστεύουν ακόμη ας κοπιάσουν. Mέχρι τότε «Colour my life with the chaos of trouble»

Αξιολόγηση: ****

(Π.Α.)