PLAYLIST NOVEMBER 2008

Οι Ραδιοαλχημείες του Δικτύου Ερα Δυτικής Μακεδονίας 100,2 και 100,6FM που επιμελείται και παρουσιάζει ο Νίκος Γκουτζιομήτρος προτείνουν για το Νοέμβριο

1 Never miss a beat-Kaiser Chiefs (Off with their heads cd )

2 Rather be- Verve (Forth cd )

3 Sound the alarm- Thievery Corporation ( Radio Retaliation cd)

4 Brickread- Red Snapper ( Pale Blue Dot cd)

5 Hide- Loopa Scava Meets Cayetano ( Up and Down cd)

6 I heard wonders- David Holmes (The Holy Pictures cd)

7 A different place- Brett Anderson (Wilderness cd)

8 I can see-Jazzanova ( Off all the things cd)

9 Like leaves in the wind- Nicola Conte ( Rituals cd)

10 Touch of hope- Mo Horizons ( Ten years of….. cd)

11 Insight- Fort Knox Five ( Radio free Dc cd)

12 Don’t believe in love- Dido ( Safe Trip Home cd)

13 I m not afraid- Ayo ( Gravity at last cd)

14 Anything you want- Belleruche ( The Express cd)

15 Turn and Run-Alice Russell ( Pot of Gold cd)

16 Lightning Strikes- Jay-Jay Johanson ( Self –Portrait cd)

17 Your way- Sweet Coffee ( Flying your way cd)

18 No use- The Bamboos (The Bamboos Presents Kylie Auldist just say)

19 Confessions- Kid Loco (Party Animals and Disco Biscuits cd)

20 Sara- Dela Dap ( Sara La Kali cd)

Νίκος Γκουτζιομήτρος

ΔΙΣΚΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ Νο 6

MONSIEUR MINIMAL-LOLLIPOP

Η Sound of Everything η γνωστή εταιρεία από την Αθήνα, στα πλαίσια της σειράς Fo.no Underground, παρουσιάζει το εξαιρετικό ντεμπούτο άλμπουμ του Monsieur Minimal με τίτλο Lollipop. Ο Monsieur Minimal (Χρήστος Τσιτρούδης) έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του στο διαγωνισμό Coca-Cola Soundwave 2007. Τα κομμάτια του Silk και Love is a Circle έγιναν ιδιαίτερα αγαπητά από κριτικούς και κοινό. Επίσης στην τριπλή συλλογή της εταιρείας που κυκλοφόρησε το 2007 συμμετείχε με πέντε τραγούδια. Η πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος του γεννήθηκε μέσα από τον underground χώρο της Ελληνικής indie σκηνής, εξελίχθηκε όμως σε ένα pop δίσκο με εξαιρετική απήχηση σε πολύ μεγάλο εύρος ακροατών.

Να σημειώσουμε ότι στο δίσκο περιλαμβάνονται όλα τα τραγούδια του Monsieur Minimal που «συναντήσαμε» στη συλλογή City Campers, τα οποία όμως επανηχογραφήθηκαν σε επαγγελματικό στούντιο με την προσθήκη αρκετών φυσικών οργάνων, αλλά και πολλά νέα κομμάτια που αναμένεται να ακουστούν αρκετά τους επόμενους μήνες. Στα δύο τελευταία τραγούδια υπάρχουν δυο εξαιρετικά remixes από τους The Flying Silly Brothers. Μια ακόμη ελληνική παραγωγή που αποδεικνύει ότι υπάρχουν καλλιτέχνες και συγκροτήματα που κυκλοφορούν υψηλού επιπέδου παραγωγές που δεν υπολείπονται σε φαντασία και δημιουργικό οίστρο τις αντίστοιχες κυκλοφορίες της διεθνούς μουσικής σκηνής. Επενδύστε λοιπόν άφοβα και θα ανακαλύψετε ένα καινούριο αυθεντικό ταλέντο στην ελληνική alternative σκηνή.

Νίκος Γκουτζιομήτρος

Φωτογραφικό Εργαστήρι Κοζάνης-Κινηματογραφικές Προβολές -3

(Π.Α.)

Φωτογραφικό Εργαστήρι Κοζάνης-Κινηματογραφικές Προβολές -2

(Π.Α.)

Φωτογραφικό Εργαστήρι Κοζάνης-Κινηματογραφικές Προβολές -1

(Π.Α.)

ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ - LIVE ... 9 (Parov Stelar & Band)

Αν σε ένα μουσικό μπλέντερ αναμίξεις κλασσική jazz, δακρύβεχτη soul, συναισθηματικό charleston, ρυθμικά upbeats, cool διάθεση, swing βουτηγμένο στη μελαγχολία, ψήγματα nu-jazz, mainstream breakbeats, funky πινελιές, υβριδικού τύπου house παρεμβολές, trip hop κατευθείαν από το Μπρίστολ, «μαύρη» μουσική και αυστριακά σοκολατάκια-σκέτη κόλαση-, τότε το κοκτέιλ δεν μπορεί να έχει παρά ένα μοναχά όνομα: Πάροβ Στέλαρ και η μπάντα του…Στην ν-ιοστή επίσκεψη του στη Θεσ/νίκη στο φιλόξενο χώρο για άλλη μια φορά του Principal Club, (http://www.principalclub.com/ ,thanks Παύλε) καθήλωσε βλέμματα και αυτιά. Μπλέχτηκα εκεί μπροστά (παρέα με την Κατερίνα) στη σκηνή για να απολαύσω το σημαντικότερο ταλέντο που έχει να επιδείξει αυτή τη στιγμή η Αυστρία, τον Markus Fureder, όπως είναι το αληθινό του όνομα και την τετραμελή του μπάντα. Η αλά –Σταχτοπούτα ιστορία του πρώην άγνωστου καλλιτέχνη απ’ το Λιντς της Αυστρίας, αποδεικνύει ότι όταν έχεις κάτι να πεις, θα βρεθεί διέξοδος. Ειδικά όταν το μυστικό της επιτυχίας ήταν ανέκαθεν η αληθινή του ανάγκη για οικειότητα και γενναιοδωρία με το κοινό. Επί μιάμιση ώρα η εξαιρετικά δεμένη μπάντα του δαιμόνιου Αυστριακού έδωσε το δικό της σόου. Easy listening jazz συνθέσεις έδιναν τη θέση τους σε funky, soul πινελιές και fusion ρυθμούς, παρασύροντας τον κόσμο σε ένα ξέφρενο πάρτυ, βγαλμένο κατευθείαν από το μπαρουτοκαπνισμένο Βερολίνο του Μεσοπολέμου με ενδιάμεσες στάσεις στο «Cotton Club» του αμερικανικού νότου και στα μπιστρό του Παρισιού…Η ασταμάτητη μπάντα με τον «αλχημιστή» Στέλαρ πίσω από έναν i-mac(με ένα σπινταριστό σαξοφωνίστα που «έλιωνε» τις νότες και χαριεντιζόταν με το κοινό και με μια ξανθιά τραγουδίστρια, την Lilja Bloom, να γκρουβάρει ανηλεώς και να τραβάει πολλά αντρικά μάτια…) έβγαλε από το μουσικό της σεντούκι όλα σχεδόν το περσινό “ Shine”. Από το «Kiss kiss» μέχρι το «Homesick» και από τη «Matilda» μέχρι την έκρηξη του «On my way now», η πίστα πήρε φωτιά και το lounge funky πάρτυ δεν είχε τέλος. Μέχρι και επαγγελματίες χορευτές παρέδωσαν μαθήματα ρυθμικής κινήσεως…

Υ.Γ. Το warm up έκανε ο Cayetano (a.k.a. Γιώργος Μπρατάνης) μιξάροντας από το ολοκαίνουργιο "up and down"










(Π.Α.)

“Stop Motion”, μια cinematic εκπομπή στον Diva Fm 91.6 στην Κοζάνη-Λόγια και μουσική επιμέλεια : Πέτρος Αλμπάνης

1. “Time to pretend” MGMT “Oracular Spectacular”

2. “Sweet Tides” THIEVERY CORPORATION “Radio Retaliation”

3. “Lovely Allen” HOLY FUCK

4. “Cape Cod Kwassa Kwassa” VAMPIRE WEEKEND

5. “Carmensita” DEVENDRA BANHARDT “Smokey Rolls Down thunder Canyon”

6. “Peacebone” ANIMAL COLLECTIVE “Strawberry Jam”

7. “Cigarette Spring” SUNSET BLVD “Tell Me About America”

8. “Loving U” SUNSET BLVD “The Most Beautiful Girl”

9. “Mirador” EFTERKLANG “Parades”

10. “Taya tan” PINK MARTINI “Hey Eugene”

11. “Bass Profundo” DEVOTCHKA “A Mad & Faithful Telling”

12. “Chocolate Distance” KARUAN “Pop Arif”

13. “No more sweet music” HOOVERPHONIC “No more sweet music”

14. “I’m Deranged” DAVID BOWIE “Lost Highway OST”

15. “Overpowered” ROISIN MURPHY “Overpowered”

16. “Alright Still” LILLY ALLEN “Ldn”

17. “Cantigas as Serranas” CRISTINA BRANCO “Sensus”

18. “Going To A Town” RUFUS WAINWRIGHT “Release The Stars”

19. “And Then Patterns” FOUR TET “Everything Ecstatic”

20. “Universal Traveler” AIR “Walkie Talkie”

21. “Me and I” TV ON THE RADIO “Warm & Scratchy collection”

22. “So No Chat” SEU JORGE “America Brasil”

23. “This trumpet in my head” LYKKE LI “Youth Novels”

24. “Are u coming with us” MONIKA “Avatar”

(Π.Α.)

Eject Festival - Salonica 2008...

Άντε σιγά σιγά να μαζευόμαστε στην πόλη…στην Κοζάνη ντε…Μπα τουλάχιστον όσον αφορά εμένα θα συνεχίσω για καιρό ακόμη τη μποέμικη γεμάτη ραθυμία και ψευδαισθήσεις περιπλάνηση μου ανά την Ελλάδα για μουσική, κινηματογραφική, καλλιτεχνική ευδαιμονία. Το blog σταθερό επιμένει να κοιτάζει ένα μήνα πριν. Πάλι καλά…Και εν μέσω συμπτωμάτων κατάθλιψης άμα τη άφιξη μου από την πρωτεύουσα (επιτέλους open mind and thought provoking μουσική και εικόνες για τις αισθήσεις μου…) ας ποστάρω και ένα κειμενάκι-feeling του Reworks Festival 2008 που διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη πριν 1 μήνα περίπου στο χώρο της Βίλκας. Η πρώτη μου φορά στο Reworks, στο πρώτο πλήρες οπτικό-ακουστικό φεστιβάλ τέχνης στη Β. Ελλάδα (παρέα με το φίλο Νεκτάριο Λαμπρόπουλο, εκδότη του πιο ενδιαφέροντος εγχώριου περιοδικού, του www.muzine.gr ). Μετά βεβαιότητας ότι καλύτερο και πιο πρωτοποριακό συμβαίνει ετησίως στην πόλη. Με μουσικές και εικόνες που συνάδουν με την εποχή μας, με το τρένο της Ευρώπης και του κόσμου. Με βασικό στόχο των διοργανωτών να προβάλλει την άρρηκτη σχέση μεταξύ μουσικής και σύγχρονης τέχνης, προσφέροντας μια πλατφόρμα επί της οποίας νέες ιδέες-ταλέντα αναδεικνύονται και προβάλλονται. Επιτέλους. Τολμηρό και επιθετικό, τόσο όσο να μην γίνει full crowded. Ο κόσμος της πόλης δεν το τίμησε πάντως δεόντως…δεν έχουμε πλέον δικαίωμα στη γκρίνια…έρχονται καλά events και στη Θεσ/νίκη πλέον-για Κοζάνη ούτε λόγος- αλλά τα σνομπάρουμε επιδεικτικά…Εντάξει το υψηλό αντίτιμο είναι μια δικαιολογία αλλά πείτε μου πότε στη Β.Ελλάδα μπορούμε να οσμιστούμε συγκεντρωμένα πλατφόρμες (4 stages) ηλεκτρονικής και avande garde μουσικής, κατασκευών, video art, mουσικά showcases, ευφάνταστα installations. Και σχεδόν όλα τα μουσικά genres: House , techno, minimal, ambient electronica, disco, dub, funk, jazz & soul. Το Line up του διήμερου Φεστιβάλ περιλάμβανε πάνω Με τη συμμετοχή παραπάνω από 200 καλλιτεχνών, άλλοι για πρώτη φορά στην Ελλάδα και άλλοι για πολλοστή. Και μέσα σ’ αυτούς και Έλληνες. Την πρώτη μέρα αυτά που άξιζαν για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον, ήταν οι θρυλικοί jazzanova, οι nostalgia 77 και ο Γάλλος Piloski. Το «μεγάλο» όνομα πάντως, Daddy G των Massive Attack, ακυρώθηκε λόγω οικογενειακού προβλήματος…O υπαίθριος χώρος άδειος, τα internal stages γεμάτα…Για χορό ούτε λόγος. Ελάχιστοι εκτίθενται πλέον…ποτά στα χέρια και αυτάρεσκες κινήσεις…ψύχρα των καιρών. Το Σάββατο αρκετά καλύτερο. Ο Jimi Tenor άφησε της καλύτερες εντυπώσεις με ένα One man show. Έπαιζε όλα τα όργανα μόνος του και η φωνή του ήταν κρυστάλλινη. Ο Gaz Gobain ιδρυτής της μυθικής Future Sound of London, αν και έκτος γούστου μου, μάγεψε. Με ένα set πραγματικά «εξωγήινο» με διάφορα είδη μουσικής να εναλλάσονται αρμονικά...Αλλά και στο Club με το dubstep γινόταν παιχνίδι. Συμπερασματικά ήταν μια καλή οργάνωση (με λίγα φάλτσα) και με αρκετούς πιστούς…Μόνο αυτοί αρκούν?

(Π.Α.)

ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ – LIVE …8

Έχει περάσει κιόλας ένας μήνας από τη δεκάτη Σεπτεμβρίου και τα χρωματιστά soundscapes που πλημμύρισαν το κατάμεστο Θέατρο Γης στη Θεσσαλονίκη, δεν παύουν να μου αναμοχλεύουν τη μνήμη. Δραπετεύω στις ηχητικές εικόνες που συγκράτησα σαν φυλακτό ακριβό, από τη συναυλία-κονσέρτο του σπουδαίου Πολωνού συνθέτη Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ. Απάνθισμα μελωδιών μιας παράταιρης μνήμης, με την αισθητική της ματαιότητας στο προσκήνιο. Ένα κονσέρτο κατά τη διάρκεια του οποίου αποδείχτηκε περίτρανα πως η μουσική ανήκει περίτρανα και απαράβατα στις 7 Τέχνες και συγχρόνως αγκαλιάζει την Τέχνη της ζωής, αυτής που δε ζούμε…Ο ταπεινός, πολυβραβευμένος και αυτοδίδακτος συνθέτης παρέσυρε με το ρυάκι μελαγχολικών ήχων του, τους θεατές σε ένα σύμπαν γεμάτο ουμανισμό, συμπτώσεις, υπαρξιακές αγωνίες, γενναιοδωρία και που λυτρώνεται στα ακούσματα των μελωδιών του. Ο Πράισνερ και ο επιστήθιος φίλος του σκηνοθέτης, Κισλόφσκι, που μας άφησε πριν 13 χρόνια...Ήταν Νοέμβρης του 1994 που πρωτοήρθε στη χώρα μας, στο ΦΚΘ, με αφορμή τη ρετροσπεκτίβα του Φεστιβάλ στον Κισλόφσκι. Εκεί στο Θέατρο Μακεδονικών σπουδών γοητεύτηκα για πρώτη φορά από την ικανότητα του να περιγράφει ήχους, με εικόνες. Μια ανεπαίσθητη εμπειρία ενώνει τις δύο αυτές συναυλίες…σαν το λεπτό σκοινί από τις μαριονέτες στη «Διπλή ζωή της Βερόνικα»…Τα απομεινάρια των συναισθημάτων του χρόνου σβήστηκαν από τις ορχήστρες εκείνη τη νύχτα και από το ολόγιομο φεγγάρι. Ένα έργο που συνδυάζει την Ποίηση με τα αχανή κινηματογραφικά τοπία και τη Λογοτεχνία των αισθήσεων και των παραισθήσεων. Πολλές φορές ταξίδεψα στα υπερρεαλιστικά τοπία των μελίρρυτων μελωδιών του. Καταβύθιση σε μια κατάσταση επιθυμητής μελαγχολίας, στο σκοτάδι της παραίσθησης των εικόνων…των εικόνων των ταινιών του Κισλόφσκι κυρίως. Τότε που το καλλιτεχνικό τους όραμα δεν είχε ακόμα ακυρωθεί και γαργαλούσε τις ψυχές μας. Για ρίξτε και μια ματιά στο κείμενο μου (http://www.movieworld.gr/cinema/ekswsths/default.asp?ID=355) και στο βίντεο που τράβηξα...

(Π.Α.)

Επικαιρότητα…1

Κατά περιόδους βρίσκω το blogging αφόρητα βαρετό. Αλλά και κάτι που σίγουρα σε κρατά in touch με την επικαιρότητα. Σε εγρήγορση. Η καθημερινή ζωή έτρεχε πάντοτε μα πάντοτε πιο γρήγορα από το διαδίκτυο. Συνεπώς είναι στιγμές που μέχρι να προσπαθήσεις να γράψεις κάτι on blog, έχει ήδη περάσει ανεπιστρεπτί στην ιστορία. Ήταν και ο Σεπτέμβρης της μετάβασης, που όλες οι αναλύσεις γίνονται…λύσεις, ελέω φθινοπωρινών αποδράσεων, συναυλιών και ταινιών. Συγκέντρωσα λοιπόν, και μέχρι να πάρουν τα γεγονότα, οι κρίσεις και οι επικρίσεις τη γνώριμη blog-μορφή τους, κάποια συμβάντα τοπικά και μη, που πρέπει να κάνουμε focus:

1. Επί του πιεστηρίου…Η βορβορώδης ευεξία του στόμφου, της γλοιώδους φιλοφρόνησης, της ακατάσχετης λογοδιάρροιας χτύπησε και πάλι. Τόπος, αίθουσα τέχνης Κοζάνης. Εκδήλωση για τα 106 χρόνια από την ίδρυση της τοπικής Φιλαρμονικής Ορχήστρας, της επονομαζόμενης «Πανδώρας». Χωρίς χαχανητά παιδιών και νεανικό σφρίγος. Μια εκδήλωση για μεγαλύτερες ηλικίες που κατέκλυσαν είναι η αλήθεια το χώρο. Fake σοβαροφάνεια, άγονος υφέρπον τοπικισμός, βραβεύσεις επί βραβεύσεων, ενδυματολογική ομοιομορφία. Εντάξει για τους ντόπιους και «παλαιούς» της πόλης σίγουρα σκορπά «ρίγη συγκίνησης» όπως ειπώθηκε. Υπάρχουν κι άλλοι όμως. Το πιο ενεργό κομμάτι της πόλης, από 20-40 ετών, που διατηρούνται στον πάγο από την πόλη. Προτείνω δε, αντί να μοιραστεί Cd με πλήθος τοπικών κομματιών υπό της Πανδώρας όπως ανακοινώθηκε, να μοιραστεί μία κόπια του και εκπαιδευτικού φιλμικού αριστουργήματος  «Ανάμεσα στους τοίχους» του Γάλλου Λοράν Καντέ. Κάτι περισσότερο θα μάθουμε…  

 2. Στις  11  Οκτωβρίου  τα  εγκαίνια  της «Λασσάνειου  Δημοτικής  Χαρτοθήκης Κοζάνης». Το αρχοντικό Λασσάνη αποκτά ζωή με την έκθεση χαρτών (για δύο μήνες) “Η Κοζάνη στον Κόσμο των Χαρτών”, η οποία επιτέλους αιμοδοτεί ένα αρχοντικό που τόσα χρόνια φτιάχνεται και φτιάχνεται…

3. Ένα μεγάλο μέρος φωτογραφιών του παλμαρέ του Νίκου Πολίτη σταθμεύει στην Κοζάνη. 36 ενσταντανέ που άλλα τραβήχτηκαν από επαγγελματίες του είδους με άρτια τεχνική και άλλες από εραστές της αποτύπωσης της «αποφασιστικής στιγμής» και απεικονίζουν στιγμιότυπα καθημερινότητας όπως επίσης και πορτρέτα παιδιών την περίοδο 1915-1950. Στην αίθουσα του Ελκεπά, πλησίον της Μητρόπολης, από 22/10-16/11. Εύγε στο φωτογραφικό εργαστήρι Κοζάνης που συνεργάστηκε με το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσ/νίκης. Εξωστρέφεια ο μόνος δρόμος. Αναμένω όμως και κάτι εντελώς σύγχρονο…
 
4. Εκτός πολεοδομικών ορίων της Κοζάνης συμβαίνουν αρκετά που ερεθίζουν τις αισθήσεις. Τηλεοπτικά τα «Άγρια Παιδιά» εισήγαγαν νέα ήθη, σύγχρονα και μοντέρνα, στην ελληνική αυτιστική τηλεόραση. Ένα σίριαλ με ημιαυτοτελή επεισόδια που κάνει focus στις επιμέρους ιστορίες που συμβαίνουν στα όρια μιας παρέας στην Αθήνα και όχι στις ίδιες καθ’ αυτές ζωές των ηρώων. Μια παρέα 23χρονων αγοριών με κοινές αγάπες το σκέιτ, το ίντερνετ, τις βόλτες. Αστική κουλτούρα, μια επικίνδυνη πορεία προς την ενηλικίωση, ανεκπλήρωτοι  έρωτες και όνειρα, μια φέτα από πραγματικές συνθήκες καθημερινότητας με τα καλά και τα άσχημά της, Όλα μαζί συνθέτουν ένα μείγμα εκρηκτικό, με μπόλικη αδρεναλίνη, ατόφιο συναίσθημα και βλέμμα κινηματογραφικό. Ξεχάστε τις πρόχειρες λήψεις, τα τρικάμερα πλάνα και τον κακό φωτισμό. Κάμερα που χορεύει και βυθίζεται σαν νυστέρι στις ψυχές και στις αγωνίες των νέων. Γι’ αυτό ευθύνεται ο Σαλονικιός σκηνοθέτης Χ. Νικολέρης, γνωστός για τα βιντεοκλίπ του, βραβευμένος στο Λ. Άντζελες για την μικρού μήκους «Νάρκες». Την παρέα της Ν-Orasis, που ευθύνεται για ότι πιο εμπνευσμένο βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στο σελιλόιντ συμπληρώνουν ο οπερατέρ Κ. Σταμπολής και φυσικά ο Χ. Νικολέρης σεναριογράφος και πρωτομάστορας της ιδέας από τα χρόνια ακόμη που έγραφε την περιβόητη και ομώνυμη στήλη στην Παράλλαξη, γνωστό free press της Θεσ/νίκης. Όσον αφορά το επώνυμο ενός από τους πρωταγωνιστές (Αλμπάνης) ουδέν σχόλιον…
 
5. Το νέο ραδιοφωνικό εγχείρημα στη Θεσ/νίκη που ονομάζεται «OFFRADIO». Αυστηρά μονάχα μέσω διαδικτύου, από ένα τμήμα της πάλαι ποτέ κραταιάς ομάδας του REPUBLIC. Φρέσκο, καινοτόμο, τολμηρό, συστατικά δηλαδή που θα έπρεπε να έχει κάθε ραδιοφωνικός σταθμός που σέβεται πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του..
 
6. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στο τελευταίο-collectors only- τεύχος του free press LIFO. Issue in issue. Η υπόγεια ζωή, για αυτά (τα αξιόλογα) που δεν φαίνονται, για τη σύγχρονη Τέχνη που διευρύνει το βλέμμα. Black and white φωτογραφίες υψηλής αισθητικής αξίας, Νέο Μουσείο Ακρόπολης, τομή στην δυσωδία που αναδίδεται από παντού, χορογραφία γραφιστικής, φουτουριστικό κόμικ-εργόχειρο από έναν αυθεντικό ποιητή των εικόνων, των λέξεων και των σωμάτων, σύγχρονο και μεταμοντέρνο, ό,τι πολυτιμότερο έχει αναδείξει η γενιά των σημερινών 45άρηδων. Και μαζί ένα τεύχος του μυθικού «Κοντροσόλ στο Χάος» που πριν από 22 χρόνια έσκασε σαν βόμβα στην ελληνική πραγματικότητα. Η τριπλέτα Παπαϊωάννου-Μπίστικας-Αβούρης και πλάι με το «Τέταρτο» ο Χατζιδάκις. Οι συγκρίσεις με το σήμερα σε κονιορτοποιούν…
 
7. Μία είσοδος και μία έξοδος. Ο Δημήτρης Δανίκας, γνωστός και μη εξαιρετέος κριτικός κινηματογράφου στα «ΝΕΑ» προσθέτει πινελιές ραδιοφωνικής «γκουρμέ» ευαισθησίας, μπλέκοντας τους Royksopp με τη Σκάρλετ Γιόχαανσον. Στον “Arrena 89.2”  . Η αποχώρηση από τη σαββατιάτικη στήλη του στην Ελευθεροτυπία, του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, για χάρην του LIFO. Το ρέκβιεμ ενός μποέμ της γραφής, ενός κοσμοπολίτη της ζωής, ενός ρομαντικού της δημοσιογραφίας. Τα editorial του στη LIFO ακριβοθώρητα κεντήματα λέξεων, κατάστικτα από συναίσθημα. Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο του «Αντίο παλιέ κόσμε» καταλαβαίνουν...
8. Το 21ο Κινηματογραφικό Πανόραμα της Ελευθεροτυπίας. Επιτέλους cine festival για την αφεντιά μου το τελευταίο τετραήμερο του Πανοράματος. 11 μέρες κινηματογραφικής απόλαυσης εστιασμένες στην Ευρώπη. Με πρεμιέρα το «Αθήνα-Κων/νούπολη» του Ν. Παναγιωτόπουλου, με σκηνές και από Κοζάνη…Με πολλές αβάν πρεμιέρ ταινιών όπως το «Περί τυφλότητας» του Μερέγιες που διασκευάζει Σαραμάγκου, αφιέρωμα σε φιλμ επιστημονικής φαντασίας, θεματική για το σεξ στον κινηματογράφο, λαμπερές παρουσίες του Αλέν Κορνό, της Βαλέρια Γκολίνο και του μεγάλου Δασκάλου Κένεθ Λόουτς…
 
(Π.Α)

“Stop Motion”, μια cinematic εκπομπή στον Diva Fm 91.6 στην Κοζάνη-Λόγια και μουσική επιμέλεια : Πέτρος Αλμπάνης

AIRPLAY LIST, Κυριακή 5-10-2008, 22.00-24.00

1. “Lovesong” ABBIE GALE “2”
2. “Sucker Sun” SERAFIM TSOTSONIS “Peak”
3. “Treat Me Right” YOSEBU “I’ll Be Waiting Till Dawn”
4. “The Sluggish Postman” YOUR HAND IN MINE
5. “A Hot Day” CAYETANO “Up & Down”
6. “Red Across The Sand” SIGMATROPIC “Dark Outside”
7. “Ninna Nanna” LULU ROUGE “Bless u”
8. “Puppy Toy” TRICKY “Knowle West Boy”
9. “We Carry On” PORTISHEAD “Third”
10. “La Femme Parallel” THIEVERY CORPORATION “Radio Retaliation”
11. “Dead Afternoon” TWO BANKS OF FOUR “Junkyard Gods”
12. “Dog’s Dinner” PAN_POT “Pan-O-Rama”
13. “Sunrise” JIMI TENOR & KABU KABU “Joystone”
14. “The Finger Of Suspicion” DICKIE VALENTINE 
15. “Sunshine, Lollipops & Rainbows” LESLIE GORE
16. “El Gatillo” CALEXICO “Carried To Dust”
17. “Sing Me Spanish Techno”NEW PORNOGRAPHERS“Twin cinema”
18. “A&E” GOLDFRAPP “Seventh Tree”
19. “Let Me Know” ROISIN MURPHY “Overpowered”
20. “E-Bow” SIGUR ROS “()”
21. “Do Me A Favour” ARCTIC MONKEYS “Favourite Worst Nightmare”
22. “Bella Simamer” BJORK “Gling-Glo”
23. “Marian” NOUVELLE VAGUE “Nouvelle Vague”
24. “La Valse D’ Amelie” YANN TIERSEN “C’etait Ici”

“Stop Motion”, μια cinematic εκπομπή στον Diva Fm 91.6 στην Κοζάνη-Λόγια και μουσική επιμέλεια : Πέτρος Αλμπάνης

AIRPLAY LIST, Κυριακή 28-9-2008, 22.00-24.00

1. “Time to pretend” MGMT “Oracular Spectacular”
2. “Yesterday tomorrows” TINDERSTICKS “The hungry Saw”
3. “U-Turn” AaRON “Artificial Animals Riding On Neverland”
4. “15 Steps” RADIOHEAD “In RainBows”
5. “Slow Show” THE NATIONAL “Boxer”
6. “You got the cherry bomb” SPOON “Ga Ga Ga Ga Ga”
7. “Oh Johnny!Oh!” ELLA FITZGERALD “Ella Swings Chick Swings”
8. “Dr. Strangeluv” BLONDE REDHEAD “23”
9. “Mirador” EFTERKLANG “Parades”
10. “We live by the lake” FANFARLO “Fire Escape”
11. “Bass Profundo” DEVOTCHKA “A Mad & Faithful Telling”
12. “Raise Me Up” HERCULES & LOVE AFFAIR 
13. “No more sweet music” HOOVERPHONIC “No more sweet music”
14. “Melody Day” CARIBOU “Andorra”
15. “Oh My Heart” JAMES “Hey Ma”
16. “Gigi” DOUSK “Kind Of Human”
17. “Strange colour blue” MADRUGADA “Industrial Silence”
18. “Inside Out” ATHENA “Breathe With Me”
19. “The French Open” FOALS “Antidotes”
20. “All we have is now” FLAMING LIPS “Yoshimi battles the pink robots”
21. “Me and I” TV ON THE RADIO “Warm & Scratchy collection”
22. “Augustine” PATRICK WOLF “The Magic Position”
23. “Chemtrails” BECK “Modern Guilt”
24. “I’ll Be Your Mirror” THE VELVET UNDERGROUND & NICO

ΚΡΙΤΙΚΗ DVD...4

Το Διάφανο Δέρμα

Βαθμολογία: 8/10
Είδος: Θρίλερ, Δραματική
Σκηνοθεσία: Φίλιπ Ρίντλεϊ
Σενάριο: Φίλιπ Ρίντλεϊ
Πρωταγωνιστούν: Βίργκο Μόρτενσεν, Λίντσεϊ Ντάνκαν, Τζέρεμι Κούπερ, Σίλα Μουρ,
Διάρκεια: 95
Χώρα: Αγγλία, Καναδάς
Έτος: 1990
Extras: Τρέιλερ

Τί;

Τη δεκαετία του `50, ένα μικρό αγόρι προσπαθεί να επιβιώσει στην αγροτική ζωή ενώ με τη φαντασία του δημιουργεί διάφορα σενάρια. Επηρρεασμένος από τον πατέρα του, που του αφηγείται ιστορίες με βρικόλακες, το μικρό αγόρι αρχίζει να πιστεύει ότι η χήρα που μένει κοντά στο σπίτι τους είναι βρικόλακας, και προσπαθεί να προστατέψει τον μικρό του αδερφό απ` αυτήν. Συγχρόνως είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει τη βάναυση μητέρα του, τον πατέρα του που κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση και μια παρέα νέων που σπέρνουν παντού τον όλεθρο…

Πώς;

Tο ντεμπούτο του Βρετανού ακριβοθώρητου σκηνοθέτη Φίλιπ Ρίντλεϊ (δύο μόνο μεγάλου μήκους ταινίες πριν στραφεί στο θέατρο) στέκει σήμερα ως ένα από τα πλέον ενδελεχή έργα με θέμα τον εφιάλτη που ακούει στο όνομα...παιδική ηλικία. Σε αστραφτερή επανέκδοση μετά από 18 χρόνια, το πολυβραβευμένο cult νουάρ-θρίλερ έρχεται να διδάξει πως ένα φιλμ, έξω από mainstream ευκολίες, μπορεί να μην είναι ανώδυνο για τον θεατή, αλλά να σε στριφογυρίζει στην θέση σου λόγω διάχυτου κυνισμού. Με μια αρχή ταινίας άκρως ερεθιστική που υπόσχεται πολλά : τρία πιτσιρίκια βασανίζουν ένα βάτραχο, φουσκώνοντάς τον και αυτός εκρήγνυται γεμίζοντας εντόσθια μια περαστική!!! Ο Ρίντλεϊ με αμπαλάζ ένα ζοφερό στυλιζάρισμα κάνει μια ταινία για την παιδική αθωότητα και φαντασία, δίχως ίχνος λυρισμού και νοσταλγίας, με συνεχείς αναφορές στον βαμπιρικό μύθο. Τα κάδρα του (με το βρώμικο κοντράστ της ευρυγώνιας φωτογραφίας του Ντικ Ποπ) παραπέμπουν σε μια θρησκευτικού τύπου άχρονη και απροσδιόριστη γεωγραφικά, παραβολή για τη βίαιη ενηλικίωση, ενόσω η κάμερα του κολλάει στο βλέμμα του μικρόυ ήρωα (ο νεαρός Τζέρεμι Κούπερ κλέβει την παράσταση από τον συναισθηματικά γκροτέσκο φιλμικό «αδερφό» του Βίγκο Μόρτενσεν), παρομοιάζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο, τα παιδικά χρόνια με ένα καθρέφτη τοποθετημένο με απόλυτη συμμετρία απέναντι στην εικόνα του παραδείσου. Το ίδιο μαρτυρά και ο αγγλικός τίτλος του φιλμ «The Reflecting Skin», ο οποίος αναφέρεται στο φαινόμενο του αντικατοπρισμού και στον παράδεισο ως μια ανεστραμμένη εικόνα της κόλασης.

«Το Διάφανο Δέρμα» μπορεί και πρέπει να ιδωθεί και ως ένα ξέφρενο στην αμερικάνικη ύπαιθρο, road movie στην τραγωδία της ενηλικίωσης και μετάλλαξης από την αθωότητα στην περίοδο του «αίματος». Και όλα αυτά με ισόποσες, μαεστρικά τοποθετημένες, ποσότητες σεξουαλικής διαστροφής και σαρδόνιου κατάμαυρου χιούμορ. Αλλά και ένας φόρος τιμής στον συμβολισμό του Ντέιβιντ Λιντς και στο «Μπλέ Βελούδο» του. Με μια λιτή αφήγηση, που συνεχώς κλιμακώνεται μουσικά από τον Νικ Μπικά, ο σκηνοθέτης αφηγείται με άφατο πεσιμισμό, μια δαιδαλώδη ιστορία θρησκευτικού φανατισμού, λανθάνουσας σεξουαλικότητας, προκαταλήψεων και πολιτικής ορθότητας. Η όλη του κοσμοθεωρία συμπυκνώνεται στην εξής στιχομυθία : «Γιατί δεν παίζεις με τους φίλους σου;», ρωτάει ο Μόρτενσεν το μικρό του αδελφό, για να πάρει την πληρωμένη απάντηση: «είναι όλοι νεκροί». Στο σύμπαν του Ρίντλει μόνο η ερωτική ενστικτώδη επιθυμία επιβιώνει. Αλίμονο όμως για λίγο, πριν καταλήξει και αυτή στο θάνατο. Με πλήθος σκηνών να περνούν στο libro d’ oro του κινηματογράφου (όπως αυτή με τις υγρές αναμνήσεις ενός νεκρού που χωράν σε ένα μπουκαλάκι), ετούτο το φιλμ κατατάσσεται στα πιο επιδραστικά του είδους. Μαζί με το “Butcher Boy” του Τζόρνταν, το «Stand by me” και το «Tideland” του Τέρι Γκίλιαμ.

(Π.Α)

ΚΡΙΤΙΚΗ DVD...3

Zodiac

Βαθμολογία: 8/10
Είδος: Θρίλερ, Νουάρ
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φίντσερ
Σενάριο: Ρόμπερτ Γκρέισμιθ, Τζέιμς Βάντερμπιλτ
Πρωταγωνιστούν: Τζέικ Τζίλενχαλ, Μάρκ Ράφαλο, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Γκάρι Όλντμαν, Διάρκεια: 158
Χώρα: Η.Π.Α.
Έτος: 2007
Extras: Φιλμάκι «This is Zodiac» και τρέιλερ

Τι;

Η Καλιφόρνια του 1968 αναστατώνεται από τη δράση ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου, που αυτοονομάζεται Zodiac. Ο περιβόητος ντετέκτιβ Ντέιβιντ Τόσκι θα αναλάβει την υπόθεση, αλλά όσο και να νομίζει πως πλησιάζει στη ταυτότητα του εγκληματία, τόσο βρίσκεται λίγο πριν το κενό. Ο Zodiac θα αναπτύξει επικοινωνία με τρεις μεγάλες εφημερίδες της περιοχής και ειδικά αυτή, όπου εργάζεται ο δημοφιλής αν και ιδιότροπος συντάκτης Πόλ Έιβερι και ο καρτουνίστας Γκρέισμιθ. Ο τελευταίος θα αναπτύξει μια εμμονή με τον Zodiac και καθώς τα χρόνια περνάνε, χωρίς την πολυπόθητη σύλληψη, αυτός θα συνεχίσει να ψάχνει για τη ταυτότητα του δολοφόνου…

Πώς;

Μια ενδελεχής καταγραφή του χρονικού του αυτοαποκαλούμενου Zodiac που υπήρξε ένας κατά συρροήν δολοφόνος που έσπειρε τον φόβο, την παράνοια και τον τρόμο στο Σαν Φραντσίσκο περί τα τέλη των ‘60s και τα μέσα των ‘70s, με τις δημοσιευμένες, εν είδει κρυπτόλεξων, απειλές του στα τοπικά media. Ένα φιλμ κόσμημα στο περιδέραιο των cine-πετραδιών που μας έχει χαρίσει ως τώρα ο πραγματικά σπουδαίος Ντέιβιντ Φίντσερ (Seven, The Game, Fight Club, Panic Room) και το οποίο δεν αφορά τελικά τον ίδιο τον Zodiac, αλλά τον μανιακότερο καρτουνίστα–διώκτη του, Robert Graysmith. Κυρίως και πάνω απ’ όλα όμως μια εγκεφαλική σπουδή στην ΕΜΜΟΝΗ, την οποία ο δημιουργός «ξεχαρβαλώνει» από κάθε πιθανή πτυχή της, τόσο πολύ που κάθε ψυχιατρική μελέτη φαντάζει απλά κόμικ…Ο Φίντσερ εξοβελίζει τις εύκολες λύσεις από την αρχή στην αριστοτεχνικά φτιαγμένη ταινία του. Δεν απαντά στην προκρούστεια λογική Τι, Ποιος και Γιατί. Τρυπώνει σε ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της Αμερικής και με ντοκιμαντερίστικη γραφή, δεν καταλήγει σχεδόν πουθενά. Και ο προσωπικός του φόβος δεν του επιτρέπει να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα για την ταυτότητα του Zodiac. Δεν είναι άλλωστε αυτός ο σκοπός του η κάθαρση και η λύτρωση των θεατών. Το mind game είναι. Ξορκίζοντας τους δικούς του (?) εφιάλτες και ψυχώσεις σε σχέση με τον αληθινό Zodiac, ενορχηστρώνει με περισσή μαεστρία ένα δαιδαλώδες σενάριο οδηγώντας το εκεί ακριβώς που επιζητά: στη μελέτη της ψύχωσης που ανέπτυξαν με την υπόθεση οι δύο εμπλεκόμενοι δημοσιογράφοι και ο επικεφαλής αστυνομικός.

Το μέγιστο πλεονέκτημα του φιλμ είναι η βιωματική ενσωμάτωση του θεατή, αν καταφέρει βέβαια να ανταπεξέλθει στην μεγάλη διάρκεια, που ενίοτε ξεχειλώνει, της αφήγησης. Καταφέρνει σε όποιον έχει υπομονή και μεθοδικότητα, να τον ανταμείψει και να τον κάνει μέρος της με ένα έξοχο τρόπο: να τον τρομάξει…Ο σκηνοθέτης διατείνεται ότι ο Zodiac είναι ένα κατασκεύασμα της ίδια της κοινωνίας...ένα τέρας. Ο ζόφος που προκαλεί αυτή το δημιούργημα. Κυρίως τονίζεται η αδυναμία του ανθρώπου να κάνει οτιδήποτε προκειμένου να εμποδίσει το Κακό, προσωποποιημένο στον Zodiac. Ξεβολεύει την αστική συνείδηση. Η ανάγκη να φωτιστεί το πρόσωπο του Zodiac επιτακτική. Ούτε όμως εκεί η κινηματογράφηση παρουσιάζεται γενναιόδωρη. Βουτώντας στις λεπτομέρειες, στις ατελείωτες μαρτυρίες, όλα κομμάτια ενός παζλ που αργόσυρτα ενώνονται μπροστά στα μάτια μας, μεταμορφώνοντάς τα όχι στην ξεκάθαρη εικόνα του μυστηρίου, αλλά στο ίδιο το θέμα της ταινίας. Ένας γοητευτικός, απολύτως κινηματογραφικός, λαβύρινθος που αποκρυπτογραφεί την αδυναμία μας να κατανοήσουμε, να βρούμε τις απαντήσεις, να ανακαλύψουμε εν τέλει τον εαυτό μας και τις συμπεριφορές μας. Το δεύτερο επίτευγμα του Φίντσερ δεν είναι άλλο παρά η ατμόσφαιρα. Μια καλοκεντημένη αναπαράσταση εποχής, αλλόκοτες γωνίες λήψης, επιμονή στις σκηνικές λεπτομέρειες, νωχελικό τέμπο, χαμηλός φωτισμός, δυνατό μουσικό score, λίγες αλλά σαγηνευτικές σκηνές δράσης και ένας μέγιστος οπερατέρ, ο Xάρης Σαβίδης. Ένα ατόφιο πολυσύνθετο νουάρ εποχής. Το τελευταίο αλλά όχι ήσσονος σημασίας κρυφό χαρτί του Φίντσερ οι ερμηνείες. Υπέρτερος όλων ο «μοιραίος» Τζίλενχαλ. Το τραγικό του βλέμμα. Η διαστροφή της εμμονής. Από κοντά ο εξωστρεφής Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και ο πάντα πολύ καλός Μαρκ Ράφαλο.

(Π.Α)

ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ - LIVE ... 7

SANI FESTIVAL 2008

Για ένα φεστιβάλ που δεν χρηματοδοτείται από κρατικούς πόρους-ευχή αλλά και κατάρα, 16 χρόνια πορείας είναι ρεκόρ. Το Sani Festival στη Χαλκιδική, διάγει ένα ρεκόρ αξεπέραστο (ο Γ. Λούκος με το Φεστιβάλ Αθηνών ιχνηλατεί στον ίδιο ανάλαφρο, εξωστρεφή και ανοιχτόμυαλο προσανατολισμό). Ένα πολιτιστικό γεγονός που ενώ ήδη έχει ξεπεράσει τα σύνορα της περιοχής, εντούτοις προσπαθεί και συνεχώς «ψάχνεται» και γίνεται ολοένα και καλύτερο, διατηρώντας τους αρχικούς του στόχους: επιλογές με κριτήριο την ποιότητα, open minded λογική, γέφυρες με άλλες χώρες, footage δυτικότροπο με συνέπεια και πάνω απ’όλα ΣΕΒΑΣΜΟ στον θεατή. Και άνοιγμα στους νέους, θεατές και καλλιτέχνες. Μοιράζεται τόσα χρόνια με τους πολυάριθμους φανατικούς φίλους του (κι εγώ ένας απ’ αυτούς την τελευταία πενταετία), μουσικές συγκινήσεις και αναζητήσεις εικαστικού περιεχομένου. Πάνε χρόνια τώρα που μας συστήνει σπουδαίους καλλιτέχνες, άγνωστους στους περισσότερους και χωρίς ευκαιριακή επιτυχία, όμως πρωτοπόρους που έχουν κάτι να πουν. Ιδιωτική πρωτοβουλία ολκής χωρίς μίζερες κρατικές και πελατειακές επιχορηγήσεις. Και μια τοποθεσία, λόφος πλάι στη θάλασσα, σαγηνευτικά εγκάρδια που κλέβει αρχικά την παράσταση…

Το τριήμερο “Jazz on the Hill” δυστυχώς δεν το πρόλαβα ελέω «Γιορτών της Γης» στη Βλάστη. Έτσι έχασα το stage του διάσημου πιανίστα Chucho Valdes. Ας είναι όμως, γιατί το θεματικό τριήμερο «Sounds Of The World» ήταν καταπέλτης και πρόσφερε απέριττη μουσικοχορευτική ευδαιμονία. Η πρώτη μέρα περιλάμβανε το ντουέτο και στη ζωή των Amadou και Mariam, εκ γενετής τυφλοί από το Μάλι, που η μουσική τους κατόρθωσε να ταξιδέψει παγκοσμίως χάρη στο πάθος και στο ρυθμό που τη διέπει. Παρουσίασαν ένα concept κατάστικτο από αφρο-φανκ ήχο, με beat και grunge κιθάρες. Αυτό ακριβώς ήταν που γοήτευσε τον Μανού Τσάο και συνεργάστηκε μαζί τους. Και ο χορός καλά κράτησε καθ’ όλη τη συναυλία, γεγονός περίεργο αλλά και ενθαρρυντικό για ένα Φεστιβάλ «καθήμενων».Η έκπληξη όμως ήρθε την επόμενη, με τους Tinariwen, το συγκρότημα που δημιούργησαν πριν από 30 χρόνια τρεις έφηβοι της φυλής των Τουαρέγκ όταν βρέθηκαν εξόριστοι στην έρημο σε στρατόπεδο του Καντάφι. Δημιούργησαν ένα είδος μουσικής που ακροβατεί ανάμεσα στο παρελθόν (τύμπανα, κρουστά, ακουστική κιθάρα) και τον δυναμισμό των αλλαγών, λέγε με «δυτική» ηλεκτρική κιθάρα. Με διάσημους θαυμαστές των ηχοτοπίων τους, τους Ρόμπερτ Πλαντ και Κάρλος Σαντάνα, πρόσφεραν μουσική ευδαιμονία στο κοινό, που ξαφνικά άρχισε να χορεύει σε μεθυστικές, της ερήμου, ατραπούς. Ευφορία, γοητευτικά υπνωτικοί ρυθμοί, χθόνιες μίξεις, σαγηνευτικά γυναικεία λικνίσματα. Άμεσα και επαναστατικά μπλουζ της ερήμου που κόμισαν κάτι από τη θέρμη της Σαχάρας στη θάλασσα της Χαλκιδικής. Αλλά και ηλεκτρικές, from the desert, μελωδίες και ακατάπαυστος χορός με παραδοσιακές φορεσιές και τουρμπάνι και οικολογικά μηνύματα. Το βιντεάκι προσφορά, όπως σας έχω συνηθίσει…

(Π.Α.)

ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ – LIVE … 6

Αν σας αρέσουν τα πολύχρωμα και εξωτικά κοκταίηλ, οι καλοκαιρινές νύχτες μετά συναυλιών και τα lounge, latin, jazz soundscapes, όλα στη σωστή δοσολογία, είσαστε τυχεροί, γιατί οι Pink Martini γνωρίζουν απταίστως τη συνταγή και το κυριότερο τη μοιράζουν σε όσους την ποθούν, αφειδώς. Αυτά είχα κατά νου και πήγα στο Μύλο στη Θεσ/νίκη εκεί στις αρχές του Ιούλη, μαζί με εκλεκτή παρέα, την Κατερίνα, το Στέλιο και το Νίκο, για το Live της δημοφιλής ενδεκαμελής μπάντα από το Portland του Oregon. Ο χώρος αν και ακατάλληλος (δεν είναι η Βαβυλωνία για τέτοιες μεγάλες συναυλίες ρε) και η ατμόσφαιρα αποπνικτική ελέω υγρασίας και καύσωνα, εντούτοις κατάμεστος από νωρίς. Βλέπετε οι Pink Martini είναι «δικά» μας παιδιά, πολύ αγαπητοί και προσφιλείς στην Ελλάδα και με τρελές πωλήσεις και στα τρία άλμπουμ τους μέχρι τώρα («Sympatique», «Hang on Little Tomato», «Hey Eugene»). Κυριολεκτικά ξεπουλάν. Ενίοτε, σπανίως βεβαίως, το μουσικό ένστικτο των συμπατριωτών μου συμπίπτει με το καλό γούστο, την φίνα αισθητική…Η China Forbes ήταν εκεί με την πολυσυλλεκτική της μπάντα και τις ακόμη πιο πολυποίκιλες μουσικές επιρροές του γκρουπ που ξεκινούν από το jazz swing και την κλασική μουσική και ακουμπούν τις παρυφές του μπλουζ, του μπολερό ως το τάνγκο, τη σάμπα και τη ρούμπα. Και διασκευές φυσικά από το σελιλόιντ. Η διασκευή του περίφημου Ραβελ-ικού «Bolero» ανοίγει τη συναυλία σε μία ατμόσφαιρα χαλαρή «wannabe» κοσμοπολίτικη. Τα κρουστά στο προσκήνιο (από μπόνγκος και ντέφια μέχρι βιμπράφωνο και τύμπανα), σε δεύτερο φόντο οι τρομπέτες και τα τρομπόνια και εκεί στη μέση της σκηνής η λαμπερή περσόνα της China Forbes. Το κοινό (γυναικείο ως επί το πλείστον) δεν αργεί να λικνιστεί με γαλλικά, πορτογαλικά και βραζιλιάνικα κομμάτια. Ανάμεσα τους και μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους: “Que Sera Sera” (με προσέγγιση βαριετέ), “Lilly”, “Amado Mio”(η ντίβα Ρίτα Χέιγουορθ στη θρυλική «Τζίλντα» σίγουρα θα χαμογελούσε) , "Donde estas Yolanda", «Je ne vais pas travailler», “Una Notte A Napoli” (ο δικός μου ονειρικά ερωτεύσιμος ύμνος). Και κάπου εκεί το “Hey Eugene” με τη μικρή του αλλόκοτη ιστορία: η China Forbes σ’ ένα πάρτυ στη Νέα Υόρκη γνώρισε έναν τύπο ονόματι Eugene, που τη φλέρταρε, της ζήτησε το τηλέφωνο αλλά δεν την πήρε ποτέ! Οι Pink Martini, χωρίς να ήταν κάτι το εξωπραγματικό με πάμπολλες μουσικές πρωτοπορίες κατάφεραν επί διώρου να σερβίρουν το κοσμοπολίτικο τους μείγμα, ένα κράμα ισορροπημένου mainstream και έθνικ ακουσμάτων, ταξιδεύοντας μας από τη Γαλλία του Μεσοπολέμου στη μυστηριώδη Αραβία και από εκεί στη Νέα Υόρκη. Και από εκεί στα χατζιδακικά “Παιδιά Του Πειραιά” και σε 2 νέα τραγούδια του επερχόμενου album. Feel good ατμόσφαιρα με την China Forbes να κλείνει με 'ευχαριστώ' και 'καληνύχτα'…Πάρτε και ένα βιντεάκι από τη βραδυά.

(Π.Α.)

EARTH FESTIVAL 2008-VLASTI KOZANIS

Το καλοκαίρι πλησιάζει στο ημερολογιακό τέλος του οπότε σιγά σιγά να μαζεύουμε το σωρό των posts που έχουν συσσωρευτεί για το blog και πρέπει να «ανέβουν». Είναι τόσα πολλά που εάν δεν καταγραφούν ΤΩΡΑ, σίγουρα θα τα παρασύρει η νωχελική αχλύ της θαλασσινής αύρας. Ξεκινάω λοιπόν με το πρώτο και σημαντικότερο post απ’ αυτά που είχα υποσχεθεί. Earth Festival 2008 ή αλλιώς «Γιορτές της Γης», Βλάστη Κοζάνης 2008. Ένα Φεστιβάλ, λίγο διαφορετικό απ’ τα υπόλοιπα, που ειδικά φέτος εκτός από τον διασκεδαστικό (sic) του χαρακτήρα είχε σαν στόχο τη «δημιουργική» αλληλεπίδραση των πολιτών-θεατών πάνω σε θέματα διατροφικής ανασφάλειας. Το εάν κατάφερε να αφυπνίσει, θα φανεί στο διάβα του χρόνου μέχρι το επόμενο Φεστιβάλ. Οι φετινές «Γιορτές της Γης» με βρήκαν σε ένα διαφορετικό πόστο, αυτό του μέλους της διοργανώτριας ομάδας, οπότε οι κρίσεις και επικρίσεις μου κινδυνεύουν να…εκτροχιαστούν…

Αν πρέπει να βγάλουμε μια συνιστώσα του 8^ου Φεστιβάλ, αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την Καταξίωση και το Σεβασμό που έχει πλέον κατακτήσει τόσο στους πολυάριθμους φίλους του, αλλά εξίσου και στο group των καλλιτεχνών που απαρτίζουν το μουσικό κομμάτι του κάθε χρόνο. Η φετινή προσέλευση ήταν τόσο γιγάντια (περί τις 20000 επισκέπτες το τετραήμερο) που έκρυψε κάποιες αδυναμίες. Ξεκινώντας από τα αδύναμα σημεία του Φεστιβάλ (που είναι ομολογουμένως λίγα για ένα τέτοιου μεγέθους, ελάχιστα κρατικοδίαιτου φεστιβάλ) θα αναφέρω πρώτα απ’ όλα τον αποπροσανατολισμό του Φεστιβάλ. Οι «Γιορτές της Γης» υπό τη μαγκέτα του φίλου Σταύρου Υφαντή, ξεκίνησαν πριν 8 χρόνια ως ένα μουσικό, κυρίως Φεστιβάλ, με παράλληλες εκδηλώσεις που είχαν να κάνουν με την οικολογία (γενική και καθημερινή), το παιχνίδι, την χλωρίδα και την πανίδα, την αφύπνιση «κοιμισμένων» συνειδήσεων πολιτών. Και τα κατάφερε περίφημα ως τώρα να παίξει και έναν ρόλο εκπαιδευτικό, επιμένοντας στον «αντιεμπορευματικό» χαρακτήρα που μπορεί να κομίσει ένα multi culti Φεστιβάλ σε ένα ορεινό, μη trendy προορισμό, χωριό της Κοζάνης. Προς επίρρωση όλων αυτών και η κλήση «διεθνοποιημένων» καλλιτεχνών με «άποψη», διαχρονικότητα, ενθουσιασμό, που έχουν κάτι φρέσκο να φέρουν στο συναυλιακό μεσαίωνα της Ελλάδας. Με το βλέμμα στραμμένο στον κόσμο.

Φέτος το Φεστιβάλ, δυστυχώς, ξέφυγε από τον έλεγχο. Μια τεράστια κατασκήνωση έγινε, που περνάμε μεν καλά , αλλά ούτε μας νοιάζει για συναυλίες, ομιλίες, συμμετοχικά παιχνίδια κτλ. Είναι ένα σημείο που πρέπει να προσεχθεί, γιατί αυτό κάνει το Earth Festival να απέχει παρασάγγας από οποιοδήποτε άλλο εγχώριο..Παρελκόμενο όλων των παραπάνω ήταν η ρίψη μπουκαλιών μπύρας επί της σκηνής από κάποιον ανεγκέφαλο. Τα προβλήματα υποδομής του Φεστιβάλ είναι γνωστά. Μέσα σε 3 χρόνια οι θεατές τριπλασιάστηκαν. Μοιραία οι τουαλέτες δεν αρκούσαν, το ελεύθερο κάμπινγκ λειτουργούσε στο 150% των δυνατοτήτων του. Ένα πάντως από τα πιο βασικά προβλήματα εντοπίζεται στο πάργκινκ του κάμπιγκ, στα άπειρα αυτοκίνητα και στο στενό δρόμο που οδηγεί σ’ αυτό. Παρ΄ότι θα μπορούσαν να μετακινηθούν πολλοί με ένα αμάξι αντί για πέντε, το πρόβλημα είναι μεγάλο. Θα μεριμνήσουμε όμως του χρόνου. Είναι στην άμεση προτεραιότητά μας. Τέρμα οι «Αχίλλειες» πτέρνες του Φεστιβάλ…

Οι θετικές εντυπώσεις ήταν ασυγκρίτως περισσότερες. Μερικά snapshots που αποτυπώθηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μου είναι : οι εκρηκτικοί –για πρώτη φορά στην Ελλάδα- Kultur Shock. Χαρντκορ, πανκ, βαλκανικά ηχοτοπία, πολιτικοί στίχοι από την μπάντα απ΄το Σιάτλ με ρίζες όμως από παντού. Κι ας ταλαιπωρήθηκαν στα σύνορα από τους Έλληνες τελωνειακούς. Thanks Τζίνο και καλοτάξιδος ο νέος δίσκος υπό την σκέπη του label του Jello Biafra των Dead Kennedys…

Ο Γαλλομαροκινός Κάλιντ Κ. και οι απίστευτου μουσικού κάλλους ήχοι που έβγαιναν από το λαρύγγι του. Ο κιθαρίστας, με σολαρίσματα αλά Χέντριξ, των Χαίνηδων. Η απαράμιλλη βιρτουοζιτέ του κιθαρίστα της μπάντας του Γ. Χαρούλη (ο οποίος ξεχωρίζει και στους Modrec), η τρομπέτα του Μάρκο Μάρκοβιτς σε ένα jazzy αυτοσχεδιαστικό πέρασμα στο concept του Χαρούλη. Το διονυσιακό κρεσέντο που ξεπηδούσε από την ορχήστρα των χάλκινων πνευστών υπό τον υιό Μάρκοβιτς. Το live cinematic set του Σεραφείμ Τσοτσόνη, της Klik Records. Οι Αυστριακοί !Deladap με τη nu jazz electro αισθητική τους. Ο φίλος Νεκτάριος Λαμπρόπουλος που με μόχθο και παρρησία συντηρεί ένα μουσικό περιοδικό-κόσμημα, το πατρινό Muzine. Ο αναβαθμισμένος και εμπνευσμένος φετινός παιδότοπος. To βιολογικό εστιατόριο ever. To πλαστικοποιημένο ποτήρι- έμβλημα- του φετινού Φεστιβάλ. Το χρεωνόσουν και όταν το επέστρεφες έπαιρνες πίσω 1ευρώ. Το πάμφθηνο, πιο φθηνό δε γίνεται, εισιτήριο. Τα καλαίσθητα stands. Ο βιολογικός μεταμεσονύχτιος τραχανάς. Τα καλοσχεδιασμένα φούτερ του Φεστιβάλ. Οι δύο εκθέσεις (φωτογραφική και εικαστική) στο παλιό σχολείο με θέμα τη διατροφική ανασφάλεια. Και, και, και…Μα πάνω απ’ όλα οι Ανθρωποι του Φεστιβάλ. ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ. Χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα ήταν ίδιο…

(Π.Α.)

ΔΙΣΚΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 4

DOUSK-KIND OF HUMAN

Με μεγάλη χαρά έφτασε στα χέρια μας το νέο δισκογραφικό πόνημα του Γιάννη Ντούσκου από την θαυμάσια εταιρεία της klik Records. Πέρασαν τρία χρόνια από το καταπληκτικό προηγούμενο του άλμπουμ D.I.Y και ο Dousk κατάφερε να επιστρέψει με ένα δίσκο που είναι κατά την ταπεινή μου άποψη ακόμη καλύτερος. Η έκπληξη αυτού του άλμπουμ είναι ότι είναι τόσο διαφορετικό, αφού αποτάσσει το καθαρό ηλεκτρονικό παρελθόν του καλλιτέχνη, και μας παρουσιάζει πολλές και διάφορες επιρροές από την jazz, την lounge, την disco αλλά και την progressive. Μια άλλη διαφοροποίηση σε κάποια νέα τραγούδια είναι ότι χρησιμοποιούνται και φυσικά όργανα, κάτι για το οποίο υπεύθυνοι είναι οι Flakes, που δίνουν μια φρεσκάδα μοναδική στο δίσκο. Το αποτέλεσμα είναι σαφώς πιο χαλαρό και πιο καινοτόμο σε αντίθεση με το εσωστρεφές κλίμα που επικρατούσε στο D.I.Y. Η κυκλοφορία αυτού του δίσκου δείχνει ότι το επίπεδο ηλεκτρονικών παραγωγών στη χώρα μας έχει ανέβει αρκετά τα τελευταία χρόνια, και το label της Klik στηρίζει τέτοιου είδους προσπάθειες, ( σε άλλο post θα αναφερθούμε αναλυτικά στην αθηναϊκή εταιρεία) με όλα της τα μέσα. Να σημειωθεί ότι το artwork του άλμπουμ είναι από τα ωραιότερα που έχουμε δει, από μια εταιρεία που πάντα «πρόσεχε» το αισθητικό μέρος των παραγωγών της. Εν κατακλείδι , ο Dousk αποτελεί ένα ξεχωριστό «κεφάλαιο» για την ελληνική αλλά και την διεθνή ηλεκτρονική σκηνή. Το μέλλον του ανήκει, και φυσικά οι προσδοκίες μας είναι πολλές, και οι απαιτήσεις μας μεγάλες. Ακούστε τα εξαιρετικά The Place, Loose και Gigi και σίγουρα θα νιώσετε ξεχωριστές μουσικές συγκινήσεις, από ένα καλλιτέχνη και ένα άλμπουμ που σίγουρα θα «χαρακτηρίσουν» το καλοκαίρι του 2008.

Νίκος Γκουτζιομήτρος

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ BAJOFONDO TANGO CLUB

Οι Bajofondo Tango Club είναι το συγκρότημα που σίγουρα έχει ταράξει τα «στάσιμα νερά» της δισκογραφίας στη χώρα μας. Και αυτό δεν είναι ένα υποκειμενικό συμπέρασμα αλλά μια πραγματικότητα που επιβεβαιώνεται από τα 17.000 cds που έχει πουλήσει το τελευταίο τους καταπληκτικό άλμπουμ « Mar Dulce». Ηγετική φυσιογνωμία του συγκροτήματος ο σπουδαίος Gustavo Santaolalla γνωστός για τις αισθαντικές μελωδίες και τα κινηματογραφικά soundtrack ταινιών όπως τα «Ημερολόγια μοτοσικλέτας», « Babel» και «Brokeback Mountain». Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος κατάγονται από την Αργεντινή επίσης, αλλά και από την Ουρουγουάη. Ο ήχος των Bajofondo είναι εκρηκτικός και αυτό συμβαίνει γιατί το παραδοσιακό τάνγκο «συναντά» με μοναδικό τρόπο την σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική. Πριν από περίπου δέκα χρόνια το συνδυασμό αυτό μας τον παρουσίασαν με επίσης πολύ έξυπνο τρόπο, οι καταπληκτικοί επίσης Gotan Project. Όμως τα δύο συγκροτήματα εκτός από τα κοινά στοιχεία που έχουν, εμφανίζουν ταυτόχρονα και πολύ μεγάλες διαφορές. Η κυριότερη από αυτές είναι στις ζωντανές εμφανίσεις των δύο συγκροτημάτων αφού οι Gotan Project είναι αρκετά πιο συμβατικοί στη σκηνή σε αντίθεση με τους Bajofondo που είναι γεμάτοι ενέργεια, θυμίζοντας ροκ συγκρότημα. Ακούγοντας τα άλμπουμς του συγκροτήματος που προέρχεται από την περιοχή του Rio de la Plata , θα διαπιστώσει κανείς ότι ο ήχος τους έχει επιρροές εκτός από το τάνγκο, και από τη μιλόνγκα, το χιπ-χοπ ,τη ροκ και φυσικά την ελεκτρόνικα. Εν κατακλείδι αξίζει να προσέξετε το πολύ ενδιαφέρον αυτό σχήμα, που έχει φανατικούς οπαδούς στη χώρα μας και πρόσφατα στη συναυλία τους αυτό αποδείχθηκε με τον πιο θριαμβευτικό τρόπο. Μέχρι το επόμενο ραντεβού με την υπέροχη μουσική τους στη χώρα μας, αξίζει να ακούσετε το τελευταίο τους άλμπουμ αλλά και τα παλαιότερα τους. Θα διαπιστώσετε ότι στους «χαλεπούς» μουσικά καιρούς μας υπάρχουν ακόμα δίσκοι που μπορούν να μας συγκλονίσουν. Τολμήστε λοιπόν!
ΥΓ Ο φίλος Πέτρος Αλμπάνης μας ενημέρωσε ότι τον Νοέμβριο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θα έρθει ο αρχηγός τους ο Gustavo Santaolalla για κάποια διάλεξη. Σίγουρα θα είμαστε εκεί για να συναντήσουμε τον σπουδαίο μουσικό!
Νίκος Γκουτζιομήτρος

EARTH FESTIVAL 2008- VLASTI KOZANIS

Επιτέλους επιστροφή για το αγαπημένο μας blog. Μετά από μια περίοδο ανάπαυσης, ξανά προς τη δόξα τραβά! Τις τελευταίες εβδομάδες έχω μαζέψει τόσο υλικό για το blog που όταν το βλέπω αποκαρδιώνομαι. Απλά δεν μπορώ να το κουμαντάρω και φυσικά δε θέλω να ανεβάσω κάτι πρόχειρο. Κι όσο βαριέμαι να ανεβάσω κάποια ποστ τόσο γιγαντώνονται τα πιθανά θέματα. Anyway ξεκινώ σήμερα με διάφορα βιντεάκια που τράβηξα στο Φεστιβάλ "Γιορτές της Γης" στη Βλάστη Κοζάνης. Ήγγικεν η στιγμή. Τώρα που κατακάθισε η σκόνη από την γιγάντια προσέλευση. Θα ακολουθήσει ποστ με κριτική και σχόλια για το Φεστιβάλ και όχι απαραίτητα μόνο διθυραμβικά. Και έπονται το live από τους Pink Martini στη Θεσ/νίκη, το World Ethnic διήμερο του Sani Festival στη Χαλκιδική, οδοιπορικό στους Παξούς-Αντιπαξούς και πολλά άλλα καλούδια και από την πένα του Νίκου Γκουτζιομήτρου. Υπομονή εώς τότε...

HANDS PERCUSSION TEAM

!DELADAP

MARKO MARKOVIC ORKESTAR

PRESS CONFERENCE FOR EARTH FESTIVAL 2008- KOZANI

PRESS CONFERENCE FOR "Taste for the arts" PROGRAMME

ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ - LIVE ... 5

NICK CAVE AND THE BAD SEEDS ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ
Έχει περάσει περίπου ένας μήνας από την εμφάνιση του Nick Cave και του συγκροτήματος του στη Θεσσαλονίκη και ο απόηχος της παραμένει έντονος. Ο πενηντάχρονος πλέον Aυστραλός «πρίγκιπας του σκότους» απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι παραμένει ένας εξαιρετικός performer πάνω στη σκηνή συνεπικουρούμενος από μια σπουδαία μπάντα που έχει και την εμπειρία αλλά και την μουσική υπόσταση για να «συνοδεύσει» τον απρόβλεπτο Nick στις επικίνδυνες ατραπούς του. Ντυμένος με ένα μαύρο κοστούμι και ένα country άσπρο πουκάμισο και με το χαρακτηριστικό μουστάκι ο Cave εμφανίστηκε στη σκηνή παρουσιάζοντας στο πρώτο μέρος της συναυλίας τραγούδια από το καινούριο άλμπουμ του «Dig Lazarus Dig». Το κοινό ιδιαίτερα ζεστό ξεσπούσε σε χειροκροτήματα και σε φωνές επιδοκιμασίας για το καινούριο υλικό που πρόσφατα μας παρουσίασε ο καλλιτέχνης, κάτι που αποδεικνύει ότι ακόμα και στις μέρες μας ο Cave εξακολουθεί να γράφει τραγούδια που μπορούν να συγκλονίζουν όχι μόνο τους παλιούς συνοδοιπόρους του, αλλά και τα νέα παιδιά. Καθώς μάλιστα «προχωρούσε» η συναυλία και παρουσιάστηκαν τραγούδια -σταθμοί στην πορεία του (αναφέρω τα «Straight to you», «Let love In», «Mercy Seat», «TheWeeping Song» κ.α.) ο ενθουσιασμός ειδικά στο δεύτερο μέρος της συναυλίας έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα , κάνοντας και τον πληθωρικό Nick να βρίσκεται σε μεγάλα κέφια αστειευόμενος διαρκώς με το κοινό και δείχνοντας σαφώς πιο cool και περισσότερο «σίγουρος» επάνω στη σκηνή. (Ο «συν-αγωνιστής» Πέτρος Αλμπάνης σας παραθέτει κάποιες φωτογραφίες και κάποια videos από το event).

Εν κατακλείδι για μένα προσωπικά- επειδή λόγω κάποιων προσωπικών συγκυριών δεν είχα μπορέσει να απολαύσω τον Cave σε προηγούμενες επισκέψεις του στη χώρα μας- η συναυλία ήταν η εκπλήρωση ενός εφηβικού πόθου και ευτυχώς δεν απογοητεύτηκα αλλά αντιθέτως ένοιωσα για μια ακόμη φορά τόσο οικεία με τις «σκοτεινές ιστορίες» του Nick και των Bad Seeds. Φεύγοντας από την Μονή Λαζαριστών μαζί με τον φίλο Πέτρο ένιωσα ένα αίσθημα πληρότητας και ικανοποίησης αλλά και μια μελαγχολία γιατί δυστυχώς μένοντας σε μια επαρχιακή πόλη όπως είναι η Κοζάνη και με τη μουσική πραγματικότητα που επικρατεί, οι συναυλίες τέτοιων καλλιτεχνών «λειτουργούν» σαν μια απόδραση από τον μίζερη μικροαστική αισθητική που έχει περικυκλώσει τα πάντα στο μικρόκοσμο της πόλης μας. Όμως αυτή την συζήτηση ίσως την κάνουμε σε κάποιο άλλο post όταν θα έχουν περάσει οι ζέστες του καλοκαιριού και όλα θα πάρουν τους «κανονικούς» τους ρυθμούς. Και στην Κοζάνη όποιος δεν είναι «κανονικός» απλά οδεύει με μαθηματική ακρίβεια…στο βασίλειο της γραφικότητας! Αθάνατη Ελληνική επαρχία καλό καλοκαίρι!

Νίκος Γκουτζιομήτρος